Πρόκειται για πρωτόγνωρο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα ή για μια ιδιόμορφη δικτατορία όπως με το δικό του προσωπικό στύλ περιέγραψε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης χθες το βράδυ στη Βουλή; Την απάντηση μας τη δίνει η πιο χαρακτηριστική εικόνα της χθεσινής βραδιάς, αυτή του πρωθυπουργού να εισέρχεται στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, μόνο και μόνο για να γράψει την επιστολή διαγραφής του Νικήτα Κακλαμάνη από την ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας.
Είναι φανερή με άλλα λόγια η αντίληψη για τον ρόλο της Βουλής στη διακυβέρνηση της χώρας, αντίληψη βάση της οποίας Σύνταγμα και κανονισμός είναι… απλά χαρτιά που τσαλακώνονται και πετιούνται στα σκουπίδια. Η πρόταση δυσπιστίας κατά μέλους της κυβέρνησης είναι νόμιμο δικαίωμα του 1/6 της Βουλής, δηλαδή 50 βουλευτών. Πως θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε δικαίωμα μιας μειοψηφίας αφού σε διαφορετική περίπτωση η πλειοψηφία δεν θα δυσπιστούσε ποτέ απέναντι στον εαυτό της…
Αντιπαρατιθέμενος στην “κίνηση-έκπληξη” του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργεύων αντιπρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα ότι κάνει κατάχρηση των προτάσεων δυσπιστίας, απέρριψε την πρόταση δυσπιστίας, άδειασε τον υπουργό Επικρατείας, Δημήτρη Σταμάτη και άνοιξε τον δρόμο, ως “έγκριτος” συνταγματολόγος στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να πράξει τα δέοντα.
Πρώτον αρνήθηκε την έναρξη της συζήτησης για τη πρόταση δυσπιστίας κατά του Υπουργού Οικονομικών, κατά παράβαση των υποχρεώσεών του. Και αρνήθηκε την τελική κρίση επί της εγκυρότητας ή μη από το σώμα, στο τέλος της 3ήμερης διαδικασίας, όπως προβλέπει σαφώς ο Κανονισμός (άρθρο 142 ΚτΒ) και δέχονται όλες οι επιστημονικές απόψεις, ακόμη και αυτές με διαφορετική ως προς το δια ταύτα εκτίμηση, όπως η αναφερόμενη από τον κο Βορίδη, άποψη Παραρά.
Δεύτερον, ενώ δήλωσε ότι θα θέσει στο σώμα, έστω και πριν την έναρξη της συζήτησης, την εγκυρότητα ή μη της πρότασης, τελικά ούτε αυτό έκανε, αφού μετά την αποχώρηση ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τις οδηγίες του Βενιζέλου δεν έθεσε καν το θέμα σε έγκριση του σώματος.
Τρίτον, ενώ όφειλε να διακόψει και να κατέλθει της έδρας μετά τη κατάθεση πρότασης μομφής εναντίον του, συνέχισε σα να μη συμβαίνει τίποτα να προεδρεύει και ερμήνευσε κατά το δοκούν το άρθρο 150 του κανονισμού, σε σχέση με τη μη διακοπή της διαδικασίας.
Όλά αυτά γιατί; Για να ολοκληρωθεί χωρίς καθυστέρηση η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, αυτού που χαρίζει τις τράπεζες πάλι στους τραπεζίτες, τις τράπεζες που ο ελληνικός λαός πλήρωσε με 50 δισ για να διασωθούν. Μπορεί τα κυρίαρχα μέσα και η έντεχνη, ομολογουμένως, εξύψωση του θέματος για το γάλα από την πλευρά των βουλευτών της κυβέρνησης να “έθαψαν” το θέμα των τραπεζών το προηγούμενο διάστημα αλλά η ουσία του πολυνομοσχεδίου ήταν αυτή.
Το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε, πράγμα που πέτυχε και δεν έτυχε απλά. Οι περιπτώσεις Κακλαμάνη και Παπανδρέου είναι ξεκάθαρο ότι αφορούν πρόσωπα που θέλουν να παίξουν έναν ρόλο μετά την πτώση της παρούσας κυβέρνησης και δεν έχουν να κάνουν με καμία επί της ουσίας διαφοροποίηση.
Η έλλειψη συνοχής και συμφωνίας στο εσωτερικό της κυβέρνησης θα συνεχίσει να υπάρχει μεν αλλά σε κάθε κρίσιμη περίπτωση κανείς, όσο λαλίστατος και να είναι, δε θα τολμήσει να προκαλέσει την πτώση. Τα παιχνίδια που παίζουν και θα παίξουν είναι για το μετά, για την περίοδο που θα βρίσκονται στην αντιπολίτευση.