Ανοιχτή επιστολή προς τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο έστειλε το ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974, ζητώντας να δημοσιευθεί ο φάκελος για τους νεκρούς του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών.
«Η άρνηση να αντιμετωπιστεί με ειλικρίνεια και γενναιότητα η σκοτεινή πλευρά της πρόσφατης ιστορίας του τόπου μας, στο όνομα της «εθνικής συνοχής» και της «επούλωσης των πληγών», καλλιεργεί νοοτροπία ανοχής απέναντι στις αντιδημοκρατικές εκτροπές και επιτείνει τον ιστορικό αναλφαβητισμό ιδιαίτερα της νέας γενιάς», τονίζει χαρακτηριστικά ο ΣΦΕΑ.
Αναλυτικά η ανοιχτή επιστολή:
«Η επανάστασις υπήρξε τελείως αναίμακτος» έκρωζε στις 27- 4 -1967 ο αρχιπραξικοπηματίας Γ. Παπαδόπουλος, ενώ ήδη είχαν πυροβοληθεί και εκτελεστεί ‘χωρίς προειδοποίηση’ και πριν την ‘δύσιν του ηλίου’ την αποφράδα 21-4-1967: ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής και η 24χρονη Μαρία, Καλαβρού. Ενώ στις 24-4-1967 δολοφονήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη ο ΕΔΑίτης αγωνιστής Βασίλης Μπεκροδημήτρης και την επόμενη μέρα, εξ επαφής, ο 46χρονος αντιστασιακός Παναγιώτης Ελής στον Ιπποδρόμου του Φαλήρου.
Αλλά οι δολοφονημένοι εκείνων των ημερών δεν εξαντλούνται στα παραπάνω θύματα της χούντας, ούτε στις περιπτώσεις που έγιναν γνωστές στη μεταχουντική περίοδο, με τις εξ απαλών ονύχων δικαστικές καταδίκες κάποιων φυσικών αυτουργών.
Αναφερόμαστε στους δολοφονημένους από τους πραξικοπηματίες, παντελώς αγνοούμενους από την επίσημη Ιστορία, που ξαναθύμισε ο ιστορικός Τάσος Κωστόπουλος με το δημοσίευμά του στα ‘Κρυφά χαρτιά’ της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (22-4-2023), με αφορμή τη συμπλήρωση 56 χρόνων από την ‘εθνοσωτήριο’ αντεπανάσταση.
Σύμφωνα με έγγραφο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και απάντηση σε σχετική κοινοβουλευτική ερώτηση του τότε αρμόδιου υπουργού Ευ. Αβέρωφ έναν χρόνο μετά τη Μεταπολίτευση, τον Ιανουάριο του 1975, πρόκειται για εφτά στρατιωτικούς, που σκοτώθηκαν στο διάστημα 21/4 – 8/5/1967, ενώ τραυματίσθηκαν άλλοι δέκα, γιατί αντέδρασαν στο πραξικόπημα ή στις αμέσως επόμενες μέρες. Αλλά και κατά το ‘βασιλικό πραξικόπημα – οπερέτα’ της 13ης Δεκεμβρίου 1967, σκοτώθηκαν τρεις και τραυματίσθηκαν τέσσερεις άνδρες του Στρατού, ενώ στην Αεροπορία σκοτώθηκε ένας σμηνίτης που αντιστάθηκε κατά την κατάληψη του αεροδρομίου Ελευσίνας από αλεξιπτωτιστές.
Μια αποκάλυψη που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων, για να ξεχαστεί κατόπιν σε χρόνο μηδέν, αφού οι θάνατοι εκείνοι θεωρήθηκαν τότε κρατικό μυστικό και τα πτώματα παραδόθηκαν στις οικογένειες σε σφραγισμένα φέρετρα με περίεργες δικαιολογίες ή και προειδοποιήσεις να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Όταν στην Μεταπολίτευση οι συγγενείς των θυμάτων προσπάθησαν να δώσουν δημοσιότητα στο έγκλημα των χουντικών, απειλήθηκαν από τους ενεχόμενους στρατιωτικούς.
Κύριε υπουργέ,
Μισό και πλέον αιώνα από το χουντικό πραξικόπημα αποτελεί στοιχειώδες δημοκρατικό χρέος της Πολιτείας να δώσετε στη δημοσιότητα το σχετικό φάκελο, ώστε να μάθει ο ελληνικός λαός γι’ αυτή την αποσιώπηση μιας τόσο τραγικής στιγμής της πρόσφατης ιστορίας μας.
Η άρνηση να αντιμετωπιστεί με ειλικρίνεια και γενναιότητα η σκοτεινή πλευρά της πρόσφατης ιστορίας του τόπου μας, στο όνομα της «εθνικής συνοχής» και της «επούλωσης των πληγών», καλλιεργεί νοοτροπία ανοχής απέναντι στις αντιδημοκρατικές εκτροπές και επιτείνει τον ιστορικό αναλφαβητισμό ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Καθώς αυτή δίνει τη μάχη για το μέλλον, είναι υποχρεωμένη να «πατάει» στο έδαφος της ιστορικής αλήθειας και όχι σ’ αυτή που της σερβίρουν οι οπαδοί του ιστορικού αναθεωρητισμού καθώς και όλα τα ακροδεξιά μορφώματα που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία και δημαγωγούν εις βάρος των δημοκρατικών θεσμών».
