Το πλουσιότερο 1% χτίζει ασφαλή καταφύγια για να επιβιώσει από πιθανή περιβαλλοντική, κοινωνική και πυρηνική κατάρρευση. Η τάση δεν είναι νέα, αλλά έχει πολλαπλασιαστεί μετά την πανδημία και την εισβολή στην Ουκρανία. Έχουν αλλάξει, κυρίως, οι μέθοδοι, ακολουθώντας την εποχή του νεοφιλελευθερισμού.
Οι εκατοντάδες ιστότοποι που προσφέρουν καταφύγια ή bunker διαβεβαιώνουν ότι αυτές οι επιχειρήσεις είναι σε άνοδο. Σύμφωνα με τη New York Post (4/4/20), στις Ηνωμένες Πολιτείες σημειώθηκε ανάπτυξη 400%, ενώ μια βερολινέζικη εταιρεία, σύμφωνα με ένα δελτίο τύπου της Deutsche Welle (18/1/23), αναφέρει ότι οι επισκέψεις στην ιστοσελίδα έχουν εκατονταπλασιαστεί.
Ο ιστότοπος xataka.com αναφέρει ότι οι εταιρείες που ασχολούνται με τη «διαχείριση έκτακτης ανάγκης» ή την «ετοιμότητα», όπως την αποκαλούν, θα κερδίσουν 149 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2025. Υπολογίζεται ότι το 50% των δισεκατομμυριούχων της Silicon Valley έχουν τουλάχιστον ένα θωρακισμένο καταφύγιο, που κοστίζει από 40.000 έως 2,5 εκατομμύρια δολάρια (2/8/23).
Μια περιήγηση στους ιστότοπους που προσφέρουν καταφύγια μας επιτρέπει να εκτιμήσουμε τις εξειδικευμένες απαιτήσεις μιας άρχουσας τάξης που δεν φείδεται πόρων για να ζήσει καλύτερα.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ευρωπαϊκές χώρες, η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα –όπου ήταν πιο πιθανή μια πυρηνική ανάφλεξη– έχτισαν τεράστια καταφύγια για τους πληθυσμούς τους.
Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας είχε περίπου 2.000 καταφύγια που μπορούσαν να στεγάσουν 3 εκατομμύρια ανθρώπους, το 5% του πληθυσμού της χώρας. Στη Φινλανδία, κατασκευάστηκαν περισσότερα από 50.000 καταφύγια, για το 80% του πληθυσμού.
Στην Κίνα, ο Μάο κάλεσε τους ανθρώπους να χτίσουν καταφύγια. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και μαζική, σε σημείο που «οι 75 μεγαλύτερες πόλεις της χώρας έσκαψαν σήραγγες που θα μπορούσαν να στεγάσουν το 60% του πληθυσμού» (Clarin, 8/10/20). Η ΕΣΣΔ έχτισε επίσης υπόγειες πόλεις για εκατομμύρια ανθρώπους.
Ωστόσο, τώρα τα καταφύγια είναι πολύ διαφορετικά, όπως τονίζει ένα πρόσφατο άρθρο των Asia Times (1/3/24) με τίτλο «Τα bunker των δισεκατομμυριούχων είναι ο νέος τεχνοφεουδαλισμός». Ο Mark Zuckerberg, ο δισεκατομμυριούχος δημιουργός του Facebook, αγόρασε μεγάλες εκτάσεις γης στο νησί Kauai της Χαβάης, όπου κατασκευάζει ένα συγκρότημα 400 εκατομμυρίων δολαρίων Αυστραλίας. Το κτήμα φρουρείται από πολυάριθμους φύλακες.
Εκτός από ένα «τεράστιο υπόγειο καταφύγιο», υπάρχουν διάφορα κτίρια μεγάλων διαστάσεων και εγκαταστάσεις για τον καθαρισμό, την αφαλάτωση και την αποθήκευση του νερού. «Εκτρέφει τα δικά του ζώα, τα ταΐζει με μακαντάμια, που καλλιεργούνται στη φάρμα, καθώς και με μπύρα που παράγεται εκεί», αναφέρει το άρθρο των καθηγητών Katherine Guinness, Grant Bollmer και Tom Doig στην Asia Times.
Φαίνεται ότι ορισμένοι δισεκατομμυριούχοι έχουν αντιληφθεί ότι δεν αρκεί πλέον να χτίζουν υπόγεια θωρακισμένα καταφύγια, γι αυτό προσπαθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους οικοσυστήματα, επειδή η επιβίωση της άρχουσας τάξης εξαρτάται από την ανάπτυξη και τον έλεγχο του δικού της οικοσυστήματος, στο οποίο όχι μόνο θα μπορούν να επιβιώσουν από την κατάρρευση, αλλά και θα συνεχίσουν να ζουν τη ζωή τους.
Όπως μπορούμε να δούμε, ο στόχος δεν είναι πλέον η προστασία των πληθυσμών από τις καταστροφές, αλλά μόνο η προστασία της κάθε οικογένειας, κάτι που αποκαλύπτει τον θρίαμβο ενός άγριου ατομικισμού που δεν λαμβάνει υπόψη την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όλα αυτά δείχνουν την τρέχουσα αποκτήνωση των κυρίαρχων τάξεων στον κόσμο.
Για τα λαϊκά στρώματα, αυτές οι εναλλακτικές λύσεις για την κατάρρευση δεν είναι διαθέσιμες. Δεν μπορούν να χτίσουν καταφύγια ή οικοσυστήματα. Μετά βίας μπορούν να επιβιώσουν κάτω από έναν πολεμικό καπιταλισμό που τους αναγκάζει να μπουν στα κατώγια του συστήματος. Τα κράτη και οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής δεν διανοούνται καν να προβλέψουν τις καταστροφές που θα έρθουν. Αρκεί να θυμηθούμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι, σε μεγάλες πόλεις όπως η Πόλη του Μεξικού ή το Σάο Πάολο, δεν διαθέτουν πόσιμο νερό ή συστήματα αποχέτευσης.
Οι λαοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση ατομικά, αλλά το κάνουν ως κοινότητες, στη βάση της συλλογικής εργασίας και της αλληλο φροντίδας. Υπό το πρίσμα του τι κάνει το πλουσιότερο 1%, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα την επιμονή των λαών να φροντίζουν τον φυσικό τους κόσμο και ταυτόχρονα την αποφασιστικότητα εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή να καταστρέψουν τα οικοσυστήματα που μπορούν να προστατεύσουν την από κοινού ζωή.
Από όσο γνωρίζω, μόνο το EZLN προώθησε μια συζήτηση για την κατάρρευση, πριν από εννέα χρόνια, στο σεμινάριο Κριτική σκέψη μπροστά στην καπιταλιστική Λερναία Ύδρα (αναφέρεται στο άρθρο του Gustavo Esteva, Il semenzaio).
Υπήρξαν συνεπείς και προετοιμάζονται να επιβιώσουν από τον πολλαπλασιασμό των καταστροφών, όπως αποδεικνύεται από τα 21 ανακοινωθέντα που εκδόθηκαν από τον Οκτώβριο του 2023 έως την 1η Ιανουαρίου 2024, την τριακοστή επέτειο της εξέγερσης.
Δυστυχώς, ούτε η προοδευτική αριστερά, ούτε η ακαδημαϊκή κοινότητα, ούτε τα περισσότερα κινήματα υιοθετούν παρόμοια στάση σκέψης και δράσης μπροστά στην κατάρρευση. Μόνο ορισμένοι αυτόχθονες πληθυσμοί συμμερίζονται τις ανησυχίες των Ζαπατίστας, με βάση τις δικές τους κοσμοθεωρίες.
πηγή: Comune-info.net
