Μέχρι τον Σεπτέμβριο τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την επιβίωση όσων αιτούνται Άσυλο στην Ελλάδα, τα διαχειριζόταν η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών. Το καλοκαίρι η Ελληνική Κυβέρνηση αποφάσισε να τα διαχειρίζεται αυτή, δηλαδή δίνοντάς τα σε οργανώσεις της επιλογής της.
Το πρώτο που αποφάσισε ήταν σοβαρές περικοπές (παρά το γεγονός ότι τα σχετικά κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μειώθηκαν) στα ήδη χαμηλά ποσά, με τα οποία πολύ δύσκολα τα έβγαζε πέρα ένα άτομο ή μια οικογένεια.
Το δεύτερο που αποφάσισε ήταν ότι χρήματα θα δίνονται στο τέλος του μήνα, και όχι στην αρχή, όπως ήταν μέχρι τότε . Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ότι , ενώ τα τελευταία χρήματα από τα Ηνωμένα Έθνη ήρθαν στις αρχές Σεπτεμβρίου, τα επόμενα προγραμματίστηκε να δοθούν στο τέλος Οκτωβρίου.
«Πώς θα ζήσουμε στο ενδιάμεσο διάστημα;» αναρωτήθηκαν πολλές/οί. Δύσκολη η απάντηση. Φυσικά, δεν θέλουν να κλέψουν. Φυσικά, δεν θέλουν να ζητιανέψουν. Και φυσικά καμιά δυνατότητα να δανειστούν, γιατί πώς να υποσχεθούν ότι θα τα πληρώσουν πίσω, αφού καμιά δυνατότητα εργασίας δεν φαίνεται στον ορίζοντα της Ελλάδας.
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις βρέθηκαν κοντά τους αλληλέγγυοι άνθρωποι.
Απ’ αυτούς, που δεν μιλούν, αλλά αισθάνονται οργή για την -από επιλογή- ανάλγητη επίσημη πολιτική.
Η αντίδρασή τους: ίδια από την εποχή της Λέσβου και της Ειδομένης το 2015 και το 2016 μέχρι σήμερα παντού σε όλη τη χώρα: «Δεν θα αφήσουμε τις οικογένειες να πεθάνουν». Είπαν και το έκαναν, όπου έβλεπαν τη δυστυχία.
Και η -από επιλογή- ανάλγητη στον πόνο των ανθρώπων κυβέρνηση το είδε και απάντησε με τον δικό της τρόπο: «Έχουμε σκληρή αλλά δίκαιη πολιτική στη μετανάστευση», είπε ο πρωθυπουργός. Που σήμαινε στην πράξη, ότι χρήματα δεν πήραν οι οικογένειες ούτε στα τέλη Οκτωβρίου. Και για να γίνει πιο σαφές τι σημαίνει «σκληρή αλλά δίκαιη πολιτική στη μετανάστευση», οι οικογένειες δεν πήραν χρήματα ούτε στα τέλη Νοεμβρίου. Ούτε μέχρι σήμερα.
Ούτε έστω μια κάποια σχετική πληροφορία πήραν. «Σιγά, να μην απαντούμε και σ’ αυτούς» σκέφτηκαν οι Λαιστρυγόνες στην κυβέρνηση, «να δούμε πόσο θ’ αντέξουν».
Θ’ αντέξουν, επειδή εμείς θ’ αντέξουμε.
Μας κρατούν δυνατούς/ές οι αξίες της Φιλοξενίας και της Αλληλεγγύης. Όταν αυτές βιώνονται ως Πράξη, καμιά ανάλγητη πολιτική εξουσία δεν μπορεί να επιβληθεί.
Έκκληση είναι η σημερινή μου ανάρτηση.
Έκκληση σε όλους και σε όλες, που αισθάνονται ότι η επίθεση της βαρβαρότητας στον πολιτισμό της ανθρωπιάς πρέπει και αυτή τη φορά ν’ απαντηθεί.
Οι πρόσφυγες -είτε πήραν άσυλο (και έχουν πεταχτεί στο δρόμο) είτε ζουν σε δομές του προγράμματος ΕΣΤΙΑ- δεν έχουν δυνατότητα να επιβιώσουν, αν τους αφήσουμε ομήρους στα χέρια των βαρβάρων.
Εε, δεν θα τους/τις αφήσουμε. Θα βρεθούμε δίπλα τους με αλληλέγγυα πράξη.
