Τι στρατός είναι αυτός που γιορτάζει την επέτειό του δείχνοντας μικρά κορίτσια και αγόρια να κάνουν ποδήλατο, και έφηβες που προσπαθούν να μάθουν;
Βίντεο παραγωγής των Tercios Compas (των ζαπατιστικών αυτόνομων μέσων ενημέρωσης). Ακούγεται το τραγούδι “With a Little Help from My Friends” των Lennon και McCartney σε διασκευή Joe Cocker.
Ο EZLN δείχνει ένα μέρος τού τι έχει επιτύχει στα 40 χρόνια από την ίδρυσή του και στα 30 χρόνια από την εξέγερση.
Ο πρόσφατος καταιγισμός ανακοινώσεων είναι, από πολλές απόψεις, ένα θαύμα. Ο κεντρικός ρόλος των κοριτσιών και η δέσμευση σε βάθος χρόνου (σε βάθος επτά γενεών), δείχνει τόσο τη συνοχή της σκέψης και της δράσης τους, όσο και την επιτακτική ανάγκη να κοιτάξουν μπροστά και μακριά, όταν το πολιτικό σύστημα των κομμάτων δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να κοιτάζει τον ομφαλό του και δεν έχει άλλο ορίζοντα από τις επόμενες εκλογές.
Μας μαθαίνουν ότι δεν ξεσηκώθηκαν για να γίνουν εξουσία ή μνημείο ή για να αποκτήσουν δημοσιότητα, αλλά για να αλλάξουν τον κόσμο – γεγονός που είναι εμφανές αν συγκρίνουμε τις εικόνες του 1994 με αυτές του σήμερα. Καλοταϊσμένα και καλοντυμένα παιδιά και νεαροί/ές, με νέες και ποικίλες γνώσεις, σύγχρονες ας πούμε, που επέλεξαν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους ως ζαπατίστας.
Αυτές και αυτοί ζουν ήδη σε έναν νέο κόσμο, διαφορετικό και μη καπιταλιστικό. Αυτός ο κόσμος χτίστηκε από τις χιλιάδες βάσεις στήριξης στη γεωγραφία των ζαπατίστας στην Τσιάπας, αφότου ο EZLN ανακατέλαβε τη γη. Και αυτός είναι ο κόσμος που πρέπει να υπερασπιστούμε και να αναπτύξουμε εις βάθος, ώστε να είναι ο τρόπος που θα ζουν τα κορίτσια και τα αγόρια σε 120 χρόνια.
Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο στον ζαπατισμό, αυτό που με κάνει να τον θαυμάζω και να τον ερωτεύομαι, είναι η ικανότητα να αφήνουν και να ξεπερνούν αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το γεγονός ότι αποφάσισαν να βάλουν τέλος στα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης και στους Αυτόνομους Δήμους, τα ιστορικά δημιουργήματα και υποδείγματα τού «διατάζω υπακούοντας», μας δείχνει τα βαθιά μετασχηματιστικά χαρακτηριστικά του EZLN.
Τόσο μετασχηματιστικά, ώστε να έχουν την ικανότητα να θέσουν τέλος σε μια δική τους πρωτοβουλία, όχι για να οπισθοχωρήσουν, αλλά, αντίθετα, για να εμβαθύνουν στη μορφή της, με τη σκέψη τους σε καιρούς μακρινούς και στις νέες γενιές. Ας το δούμε αλλιώς: Ποια πολιτική δύναμη στον κόσμο είναι ικανή να κάνει κάτι παρόμοιο; Θα ήταν εξεγερμένη ή επαναστατική μια δύναμη που προσκολλάται σε ό,τι έχει ήδη οικοδομήσει; Δεν θα ήταν αυτή μια συντηρητική και θεσμική στάση, όταν δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να μετασχηματίζεται;
Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τι προτείνουν για το μέλλον, όμως αυτό που έχει ήδη αποφασιστεί πρέπει να γίνει σεβαστό για τον βαθύ χειραφετικό του χαρακτήρα. Θα μπορούσα να πω ότι χειραφετούνται από αυτό που δημιούργησαν για να χειραφετηθούν, γεγονός που μας δείχνει ότι δεν υπάρχουν οριστικές μορφές και ότι δεν μπορεί να υπάρξουν όταν βρισκόμαστε σε αυτόν τον ατελείωτο κύκλο αγώνων, αντιστάσεων και δημιουργιών.
Το ζήτημα των πυραμίδων και η αυτοκριτική που το συνοδεύει είναι άλλο ένα ισχυρό μήνυμα που πρέπει να σκεφτούμε για να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε.
Η συγκεκριμένη αυτοκριτική λέει πολλά πράγματα, και όλα τους πάνε κόντρα στο ρεύμα της ηγεμονικής αριστεράς.
Το πρώτο είναι ότι υπάρχει μια επιθυμία υπέρβασης, ότι εφαρμόζουν πρακτικές που έχουν προ πολλού εγκαταλειφθεί από την αριστερά, η οποία αρκείται στο να τα ρίχνει όλα στον ιμπεριαλισμό, στα μέσα ενημέρωσης, στη δεξιά και σε οτιδήποτε άλλο την εξυπηρετεί ώστε να μην κοιτάξει στον καθρέφτη τις παρεκκλίσεις της.
Η αυτοκριτική μάς κάνει καλύτερους και κυρίως μας καθιστά αξιόπιστους. Είναι μια πράξη ευθύνης που πρέπει να την εκτιμούμε και να την σεβόμαστε, διότι είναι μια αναγκαία ηθική επιλογή που μας οδηγεί να πιστέψουμε τον EZLN, να τον εμπιστευτούμε, ακόμη και αν προς στιγμή δεν καταλαβαίνουμε τα πάντα. Είναι όμως επίσης μια σαφής ένδειξη δύναμης, τόσο ηθικής όσο και υλικής και πνευματικής. Οι αδύναμοι είναι αυτοί που φοβούνται την κριτική.
Τέλος, προς το παρόν, υπάρχει το ζήτημα της δομής και της πραγματικής λειτουργίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ζαπατισμός θέτει τον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα πράγματα υπεράνω των μηχανισμών. Μπορεί να υπάρχει μια ενδιαφέρουσα οργανωτική μορφή, αλλά με τους τρόπους της να καταλήγει να αναπαράγει την κουλτούρα της πυραμίδας, όπως επισημαίνει το ανακοινωθέν του υποδιοικητή Μοϊσές.
Ορισμένες παράγραφοι είναι πραγματικά υψίστης σημασίας: «Αν ο ζαπατισμός ήταν μόνο ο EZLN, θα ήταν εύκολο να δίνεις εντολές. Αλλά η κυβέρνηση πρέπει να είναι πολιτική, όχι στρατιωτική. Πρέπει λοιπόν ο λαός ο ίδιος να βρει τον δρόμο του, τον τρόπο του και τον χρόνο του. Πού και πότε καθετί. Ο στρατός πρέπει να είναι μόνο για την άμυνα. Η πυραμίδα μπορεί να είναι χρήσιμη για στρατιωτικούς σκοπούς, αλλά όχι για πολιτικούς σκοπούς. Αυτό είδαμε».
Δυνατό! Όμως εκτός από τα προβλήματα λειτουργίας, διαπιστώνουν ότι οι MAREZ και τα JBG [οι Αυτόνομοι Εξεγερμένοι Ζαπατιστικοί Δήμοι και τα Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης], που χρησίμευσαν για να μάθουν να κυβερνούν με αυτονομία, δεν μπορούν να βοηθήσουν πλέον στην αντιμετώπιση της καταιγίδας.
Αυτό το κομμάτι δεν το ξέρουμε ακόμα. Όμως, αυτό που έχουν σκεφτεί και δημιουργήσει μέχρι τώρα, μας κάνει να νιώθουμε όλο και περισσότερο αδελφωμένοι με τον ζαπατισμό.
Μετάφραση: Σ.Π.
Πηγή: https://desinformemonos.org,21 Νοεμβρίου 2023
