Η ταινία “Dheepan: Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα” είναι μία απ’ αυτές που με έχουν σημαδέψει κινηματογραφικά. Η επιστροφή του Ζακ Οντιάρ έρχεται επί αμερικανικού εδάφους. Ήδη από τον τίτλο κατάλαβα πως πρέπει να εξερευνήσω τη νέα του δουλειά, που βασίζεται στο βιβλίο-νουβέλα του Πάτρικ Ντε Γουίτ (2011) και βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία της στη Βενετία, ενώ πήρε και τέσσερα βραβεία Cesar (γαλλικής ακαδημίας κινηματογράφου) από τις εννέα κατηγορίες στις οποίες συμμετείχε.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μεταφερόμαστε στο Όρεγκον του 1851. Δύο αδέλφια στην πραγματικότητα, ο Ιλάι κι ο Τσάρλι εκτελούν γραμμάτια θανάτου, προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι. Ένα western που κρατάει σε αγωνία τον θεατή μέχρι το λυτρωτικό κι όχι αναμενόμενο φινάλε του. Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, αλλά απόλυτα κυνικοί όσον αφορά το χρέος τους. Τραβούν τη σκανδάλη κι απλά συνεχίζουν προς τον επόμενο στόχο. Οι Αδερφοί Sisters, που η φήμη τους ολοένα μεγαλώνει. Αυτή είναι όμως η μία πλευρά του νομίσματος.
Στην αντίπερα όχθη συναντάμε ιδανικά, μία εντελώς αντιφατική καθαρή ψυχή. Ο Ιλάι έχει αποφασίσει ήδη πως θέλει να ξεκολλήσει από τον βούρκο και να ζήσει μία αξιοπρεπή ζωή με όσα μάζεψε ως τώρα. Παρά τις διαφωνίες και την απόσταση που δημιουργείται, η αδελφική αλληλεγγύη κυριαρχεί. Ο δεσμός είναι αδύνατον να σπάσει. Οι δοκιμασίες πολλές και συνεχείς. Θα βρουν την ασφάλεια και την ηρεμία που τόσο επιθυμούν μονάχα όταν το ταξίδι ολοκληρωθεί και γίνει ο τελικός απολογισμός.
Με την μουσική του διεθνώς αναγνωρισμένου Alexandre Desplat και την άρτια φωτογραφία, που απεικονίζει την μαγεία της φύσης της Άγριας Δύσης ταξιδεύουμε κι εμείς με τους πρωταγωνιστές. Τα κουστούμια της Μιλένα Κονονέρο, μας κάνουν κοινωνούς της εποχής. Είναι στιγμές που το χιούμορ σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι μάρτυρας μίας μαύρης κωμωδίας, γρήγορα όμως η πλοκή των γεγονότων σε επαναφέρει με μία ένοπλη σύγκρουση και την εναλλαγή συναισθημάτων. Δεν μπορείς να διαλέξεις πλευρά, να δώσεις δίκιο κι άδικο.
Εδώ έχουμε εκτός των άλλων μία εξαιρετική ερμηνεία από τον Τζον Σι Ράιλι. Είναι ο ιδανικός μεγάλος αδελφός. Η ήρεμη δύναμη, η φωνή της λογικής. Προσπαθεί να συγκρατήσει τον μικρό (Χοακίν Φίνιξ) από κάθε παρόρμηση. Θέλει κι οι δύο τους να κερδίσουν τη ζωή και να σταματήσουν την καθημερινή ρώσικη ρουλέτα, καθώς το μοιραίο δε θα αργήσει να συμβεί. Πλάι τους ο Τζέικ Τζίλενχαλ στον ρόλο του ευέλικτου ντεντέκτιβ (Τζον Μόρρις), που επηρεασμένος από το πνεύμα της εποχής, αλλάζει συνεχώς συμμαχίες και στρατόπεδα.
Αυτή ακριβώς είναι η Αμερική του σήμερα, αυτός ο κόσμος 150 χρόνια μετά. Ένας Ευρωπαίος ξετυλίγει με τη σκηνοθετική του δεινότητα το κουβάρι της ιστορίας κι αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας για το μέλλον. Αρκεί να ξεκινήσουμε από το απλό και βήμα και βήμα να χτίσουμε από την αρχή. Ίσως ουτοπικό, ίσως μη ρεαλιστικό, αλλά δίνει τη δική του εκδοχή για το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει. Αλλιώς το τέλος όλων μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι θέμα απλά … χρόνου.