Η εικόνα έκανε τον γύρο του διαδικτύου σε χρόνο dt. Η Αντιγόνη Λυμπεράκη, καθηγήτρια Οικονομικών και στέλεχος του Ποταμιού, αυτού του υβριδικού κόμματος – όχι – ακόμη, ανάρτησε στον λογαριασμό της στο twitter μια φωτογραφία ενός άδειου σούπερ μάρκετ σχολιάζοντας: «Tώρα από Αγία Περούπολη, Ρωσία. Οι αγορές χορεύουν πεντοζάλι. Άδεια ράφια παντού. Άντε και στα δικά μας». Δυστυχώς για την Λυμπεράκη η φωτογραφία δεν προερχόταν από κάποιο ρωσικό πολυκατάστημα, άδειο από κονσέρβες μπρος στον τρόμο της υποτίμησης, αλλά ήταν η ίδια μια “κονσέρβα”, μια φωτο αρχείο από το Τόκιο του 2011, καλοσυντηρημένη πάντως και έτοιμη και για προπαγανδιστική χρήση.
Μακριά από μένα η υπόνοια πως η επιλογή της φωτογραφίας έγινε συνειδητά και από δόλο. Ίσα ίσα. Είμαι βαθιά πεπεισμένος πως η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι εδώ όχι ο θύτης μιας προσχεδιασμένης εξαπάτησης, αλλά το θύμα ενός δόλου του παρα-λόγου. Όπου παράλογο εδώ το ίδιο το στραμπούληγμα ενός υποκειμένου που, εθισμένο στη χρήση της καταστροφολογίας με σκοπό την υπεράσπιση μιας κατεστραμμένης πραγματικότητας, καταστρέφει εντέλει και την ίδια την λελογισμένη υποτίθεται επιχειρηματολογία του, επιλέγοντας να μορφοποιήσει ένα σύνθημα με το πιο στρεβλό υλικό που θα βρει μπροστά του.
Η κονσέρβα ως πολιτικό αντικείμενο εξάλλου είναι από τα πιο ευαίσθητα, καίτοι ως κανονικό αντικείμενο χαρακτηρίζεται ακριβώς από την απουσία ευαισθησίας στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Σε καιρούς κοινωνικής γαλήνης προτιμάται από τους φιλήσυχους πολίτες για τη μορφή της, για τα παιχνιδίσματα των ετικετών, τα σλόγκαν που συνοδεύουν τα λογότυπα, το σχήμα• θα είναι οι περιθωριακοί, αποκείμενοι αντιφρονούντες της ευμάρειας αυτοί που θα την επιλέξουν για το περιεχόμενο, για τη συμπύκνωση θρεπτικής ύλης σε μικρή τιμή. Αντίθετα, σε περιόδους αναταραχών, οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι θα προστέξουν στο περιεχόμενο, καλύπτοντας μ’ αυτό τα ράφια της κουζίνας τους ως ξόρκι στην απειλή της διακοπής της καταναλωτικής ροής• τότε θα αναδειχθεί η αξία της ως μορφής για τους επαναστάτες, μορφή που θα προσλάβει την πιο αιχμηρή υλικότητα.
Είναι πάνω σ’ αυτή τη μετάβαση που βραχυκύκλωσε ο λόγος της Λυμπεράκη. Η επίκληση της μορφής, που αποσκοπούσε στην αναζωπύρωση του καταναλωτικού οίστρου του κοινού της συνάντησε τον τρόμο της ανακάλυψης της ένδειας του περιεχομένου. Σαν να προτάσσεις το λιπώδες, κυλινδρικό ζαμπόν ως άμυνα μπροστά στο κονσερβοκούτι που σε διαπερνά ήδη.
Πηγή: biblioteque