Αγγίζουμε τα ανεξάντλητα όρια της μάθησης, αγαπάμε τη χωρίς φόβο ζωή, κάνουμε βόλτες με το ελικόπτερο της γονεϊκότητας, διεγείρουμε τη φαντασία μας πάνω σε ένα τραπέζι, βιώνουμε μια δεύτερη νιότη μέσα από τον ακτιβισμό, ξαναφυτεύουμε έναν κέδρο στα ερείπια. Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Σεπτεμβρίου (τεύχος #84). Από την Τετάρτη 26 Αυγούστου στους δρόμους της πόλης.
Η συμπεριληπτική εκπαίδευση και το δικαίωμα στη μάθηση για όλα τα παιδιά δεν αποτελούν ουτοπία, αλλά, παρά τις σημαντικές ανεπάρκειες, απτή πραγματικότητα και στις ελληνικές τάξεις. «Παιδιά τα οποία ήταν παραβατικά και έπαιρναν συνέχεια αποβολές άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον μέσα στην τάξη, να σηκώνουν το χέρι, να κάνουν παρέες. Ή εκείνος ο μαθητής που ήρθε από το δημοτικό με τραυλισμό και μέσα σε ενάμισι μήνα δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι έχει τραυλισμό», θυμάται περιπτώσεις η Νικολέτα Μόγκα, φιλόλογος ειδικής αγωγής. Με την ειδική αγωγή και την ανάγκη για ένα σχολικό πλαίσιο όπου θα συνυπάρχουν όλοι οι μαθητές καταπιανόμαστε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Τα ανεξάντλητα όρια της μάθησης».
«Αγάπα τη χωρίς φόβο ζωή». Μία ιστοριοδίφης συγγραφέας ανασύρει από τη λησμονιά μια άγνωστη πτυχή της νεότερης ιστορίας μας, διασώζει την παρακαταθήκη που μας αφήνουν οι επιζώντες των στρατοπέδων του Ράιχ, ενώ εξηγεί πώς η συγχώρεση αποδεικνύεται πιο δυνατή από το μίσος και η αλληλεγγύη από τους πολέμους. «Στο Μπίμπλις, τέλη Οκτωβρίου του 1944, η μεγάλη, συμπαγής οργανωμένη ελληνική ομάδα τραγουδά στον θάλαμο, με το ηθικό απτόητο, “Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες” και την “Παπαρούνα” του Αττίκ, συνεχίζει με δημοτικά και αντάρτικα, και το στρατόπεδο σείεται. Ώς και ο διοικητής παρακολουθεί και ρωτά να μάθει τι λένε οι στίχοι. Πνιγμένοι από συγκίνηση, με τα μάτια να κλαίνε, οι αποσκελετωμένοι, ρακένδυτοι, βασανισμένοι άνδρες της τρίφωνης χορωδίας που έστησαν οι Έλληνες στο στρατόπεδο του Έσσεν τραγουδούν, ως πράξη αντίστασης, τα “Ρόδα, τα τριαντάφυλλα”, μπροστά σε ένα πολυπληθές κοινό από συγκρατούμενους και από τη διοίκηση και τους φρουρούς του στρατοπέδου με τις συζύγους τους», περιγράφει δύο συγκλονιστικά περιστατικά, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή της η Αννίτα Π. Παναρέτου.
«Το ελικόπτερο της γονεϊκότητας». Η υπερβολική εμπλοκή των γονιών στην ανατροφή των βλασταριών τους ίσως να καλύπτει δικές τους ανασφάλειες, ζημιώνει, ωστόσο, τη συναισθηματική και ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών. «Η δουλειά μας ως γονείς είναι να μείνουμε χωρίς δουλειά. Πρέπει να ξέρουμε ότι τα παιδιά μας έχουν τη δυνατότητα να σηκωθούν το πρωί και να φροντίσουν τον εαυτό τους», σημειώνει η πρώην κοσμήτορας του Πανεπιστημίου Στάνφορντ Τζούλι Λίθκοτ-Χάιμς. Οι «γονείς-ελικόπτερο», λαμβάνοντας για τα παιδιά τους όλες τις αποφάσεις, παρεμποδίζουν την ανάπτυξη δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων και λήψης αποφάσεων που χρειάζονται τα παιδιά όταν φύγουν από την οικογενειακή εστία. Τα παιδιά αυτά δυσκολεύονται να ενηλικιωθούν, να αποκτήσουν πραγματική αυτονομία από τους γονείς, να ανακαλύψουν τα όριά τους.
«Η φαντασία στο τραπέζι». Πέρα από τον ψυχαγωγικό τους χαρακτήρα, τα επιτραπέζια συνεισφέρουν στην ψυχική μας ανάπτυξη, με την εκπαιδευτική και θεραπευτική τους αξία να παραμένει αναντικατάστατη. «Διεγείροντας τη φαντασία και κεντρίζοντας την περιέργεια σ’ ένα πρώτο επίπεδο, το επιτραπέζιο συμβάλλει στη διανοητική ανάπτυξη του ανθρώπου. Μας κάνει να σκεφτούμε, να χρησιμοποιήσουμε τη λογική μας και να αξιοποιήσουμε τα ένστικτά μας, να ισχυροποιήσουμε τη θέλησή μας και να κάνουμε συνειδητές επιλογές. Επιδρά άμεσα στην ικανότητά μας για συγκέντρωση, για την απόκτηση δεξιοτήτων, κινήτρων και στάσεων απαραίτητων για την κοινωνική προσαρμογή και συμμετοχή», υπογραμμίζουν οι ειδικοί.
«Ο ακτιβισμός της αιώνιας νιότης». Ένας θρύλος του Χόλιγουντ, που πέρασε δεκαετίες ολόκληρες στη μάχη για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν θα μπορούσε να λείπει και από τον αγώνα για την κλιματική αλλαγή. «Για ποιο λόγο να είσαι διάσημος αν δεν μπορείς να το αξιοποιήσεις για κάτι που είναι σημαντικό;» αναρωτιέται η Τζέιν Φόντα.
«Ο κέδρος θα ανθίσει ξανά». Ένα οδοιπορικό στη Βηρυτό, το αλλοτινό «Παρίσι της Μέσης Ανατολής», όπου η οργή διασταυρώνεται με την αλληλεγγύη και το πείσμα για το χτίσιμο της ζωής από την αρχή. «Η προσπάθεια ανακούφισης του κόσμου ξεκίνησε από απλούς ανθρώπους και έχει στόχο να κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν, διαδηλώνοντας στους ίδιους δρόμους που επλήγησαν από την έκρηξη», επισημαίνει στη «σχεδία» η Βικτώρια Λούπτον, συνιδρύτρια του οργανισμού Seenaryo, ο οποίος παρέχει εκπαίδευση με βάση τις τέχνες σε παιδιά και νέους στον Λίβανο.
Ακόμη, μέσα από μια μικρή αγγελία, μαθαίνουμε την ιστορία της μουσικής μα και των επίπλων, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», βρίσκει παρηγοριά στο χάρτινο φεγγαράκι. Τα αδέρφια Γιώργος και Βίκυ Πολυχρονοπούλου μοιράζονται ιστορίες από τη συμβίωσή τους σε ένα από τα ελάχιστα πια καπελάδικα της πρωτεύουσας. Ο φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Βασίλη Μαρινάκη καταγράφουν απογευματινά και πρωινά στιγμιότυπα της πόλης, αντίστοιχα. Επισκεπτόμαστε μια ιστορική γωνιά της πόλης, όπου οι μνήμες από την αμπελουργική και κτηνοτροφική παράδοση της Αττικής διασταυρώνονται με εκείνες της νεότερης λογοτεχνίας μας. Παράλληλα, μία εκπαιδευτικός μάς ταξιδεύει στα Κύθηρα της Ενετοκρατίας και του αρχοντολογιού, μα και των αγροτόσπιτων και των βιολαντζήδων, ενώ μας ετοιμάζει βενετσιάνικο παστίτσιο. Επιπλέον, κάνουμε νέες εγγραφές στο Ημερολόγιο της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά στη «σχεδία» Σεπτεμβρίου (τεύχος #84). Από την Τετάρτη 26 Αυγούστου στους δρόμους της πόλης.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!