Από την ομάδα Διοργάνωσης του 4ου Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας
Φέτος, για τέταρτη χρονιά στη Σ.Θ.Ε. πραγματοποιήσαμε το Φεστιβάλ Σεξουαλικότητας το Σαββατοκύριακο 21 και 22 Μαΐου. Τους τοίχους του υπογείου της Σ.Θ.Ε. γεμίσαμε με διάφορες εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής. Την Κυριακή το πρωί που φτάσαμε, τους βρήκαμε άδειους και τα έργα να αγνοούνται. Απευθυνθήκαμε σε καθηγητές και άτομα που βρίσκονταν από νωρίς στη Σ.Θ.Ε και όλοι λέγαν ότι δεν ξέρουν τίποτα. Μάθαμε όμως ότι είχε σχολιαστεί από άνθρωπο που δουλεύει με το Πανεπιστήμιο και βρισκόταν από το πρωί μέσα στη σχολή ότι “σήμερα στο πανεπιστήμιο υπάρχει κάτι ακατάλληλο”. Εδώ είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, μετά το κατέβασμα, κανένας δεν μας ενημέρωσε για το που βρίσκονται τα έργα, ενώ εμείς από καιρό είχαμε γνωστοποιήσει το πότε και πού θα γίνει το φεστιβάλ και ενώ υπήρχε τρόπος να επικοινωνήσουν μαζί μας. Μετά από ώρες βρήκαμε τον υπεύθυνο κτιρίου-που μόλις είχε φτάσει τυχαία στη Σχολή, ο οποίος, αφού εμείς τον ρωτήσαμε, μας πληροφόρησε ότι κάποια από τα έργα βρίσκονται στο γραφείο του. Κι αναρωτιόμαστε, αν δεν τον είχαμε βρει τυχαία, δε θα είχαμε βρει τις εκθέσεις μας και θα συνεχίζαμε να τις ψάχνουμε στα σκουπίδια;
Τελικά, η μόνη απάντηση που πήραμε ήταν ότι τα έργα τα κατέβασε μία εργαζόμενη που ήρθε να καθαρίσει για να διεξαχθεί μία εκδήλωση στο πλαίσιο του ΑΠΘ την Κυριακή. Η εκδήλωση δε γινόταν στον ίδιο χώρο με το φεστιβάλ αλλά κοντά σε αυτόν και για να βρεθείς σε αυτή έπρεπε να περάσεις μπροστά από κάποια έργα. Τι είναι αυτό που τους ενόχλησε στα έργα μας; Η γύμνια του ανθρώπινου σώματος και οι διαφορετικές αναπαραστάσεις που κάποιοι βαφτίζουν «ανώμαλες»;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά ποια/ος κατέβασε τα έργα μας, γιατί οι αφηγήσεις τους είχαν κενά και αντιφάσεις. Το μόνο σίγουρο με τόσα ψέματα και δικαιολογίες είναι ότι κατέβηκαν από άτομα που συνδέονται με τις πανεπιστημιακές αρχές. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουμε κάτι δημιουργικό στο πανεπιστήμιο και αυτό καταπνίγεται! Έχουμε στο παρελθόν ξυπνήσει κλειδωμένες μέσα στη Σ.Θ.Ε. εν μέσω φεστιβάλ, ο τέως κοσμήτορας είχε αυθαίρετα χαρακτηρίσει το φεστιβάλ μας «κατάληψη», πολλές φορές βρίσκουμε τις αίθουσες κλειδωμένες, και έχουμε δει άτομα του πανεπιστημίου να κατεβάζουν αφίσες μέσα σε όλη τη Σ.Θ.Ε.
Ακόμη κι αν το κατέβασμα των έργων δεν έγινε μετά από συγκεκριμένη εντολή (που αμφιβάλουμε) , η νοοτροπία του να αντιμετωπίζονται τα έργα μας σαν βρωμιά είναι από μόνη της απαράδεκτη. Εμείς βλέπουμε βρωμιά πάνω στους λευκούς τοίχους που μας επιβάλουν: τη βρωμιά ενός ολόκληρου συστήματος από «υπεύθυνους», «αρμόδιους» και «αρχές», που μας θέλει να μπαίνουμε στη σχολή μόνο για τα μαθήματά μας, που μας θέλει δημιουργικές μόνο στα δικά του όρια άρα μη δημιουργικές, υπάκουες, απαθείς και ανελεύθερες.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ο χώρος του πανεπιστημίου ήταν ένας χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών και γέννησης κοινωνικών αγώνων. Πλέον, στέκια μπαζώνονται από κοσμήτορες, εκδηλώσεις λογοκρίνονται, χώροι κλειδώνονται και απαιτείται άδεια για τις δράσεις μας. Αυτά μας κάνουν να θεωρούμε τον χώρο ξένο και κάποιους/ες άλλους/ες υπεύθυνους/ες γι’ αυτόν.
Στο φεστιβάλ καθαρίσαμε τον χώρο για να είναι όμορφος, δημιουργήσαμε μέσα σ’ αυτόν και τον περιφρουρήσαμε για να διασφαλίσουμε την ακεραιότητά του και τη δική μας ασφάλεια. Με ποιο δικαίωμα έρχονται κάποιες/οι και κατεβάζουν, σκίζουν και πετούν έργα τα οποία δεν τους ανήκουν, φτιάχτηκαν με τόσο κόπο και στα οποία βάλαμε μεγάλο κομμάτι από τις εαυτές μας; Με ποια δικαιολογία ασκούν τόση βαρβαρότητα; Με τη δικαιολογία ότι το Πανεπιστήμιο τους ανήκει; Το Πανεπιστήμιο ανήκει σε όλες μας και πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να μάθουμε να το σεβόμαστε και να το προστατεύουμε από το να βιώνουμε πράγματα και να δημιουργούμε μέσα σε αυτό. Οι πανεπιστημιακές αρχές θα έπρεπε να προωθούν τέτοιες δράσεις και όχι να τις καταστείλουν. Ξέρουμε όμως, ότι στον δικό τους κόσμο η ομορφιά μας δε χωράει, όπως και κάθε τι που δεν μπαίνει σε καλούπια και απειλεί τη σάπια πραγματικότητά τους.
Σε όλους/ες αυτούς/ές που θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο αρμόδιους/ες για τον χώρο, θέλουμε να πούμε ότι θα είμαστε εδώ, να εκφραζόμαστε, να δημιουργούμε και να κάνουμε δράσεις και φεστιβάλ χωρίς να ζητάμε την άδειά τους, δημιουργώντας στο τώρα νησίδες ελευθερίας και κομμάτια της κοινωνίας που θέλουμε να ζήσουμε! Η οικειοποίηση των χώρων στους οποίους ζούμε και η διαχείριση των ζωών μας, είναι υπόθεση όλων μας.
*Η αφίσσα της φετινής διοργάνωσης