Σεπτέμβρης, νομίζω Σεπτέμβρης, του 1992, κι εμείς στα σκαλιά της ΕΜΣ να προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό το Β΄ εξώστη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Τότε δεν υπήρχαν κάρτες σινεφίλ και εισιτήρια, αν υπήρχαν, δεν αγόραζε κανένας. Όλοι και όλες παρακολουθούσαν τις ταινίες με προσκλήσεις.
Έτσι βρεθήκαμε στα σκαλιά της ΕΜΣ εκείνο το βράδυ ψάχνοντας προσκλήσεις για τις “Κρυστάλλινες Νύχτες” της Τώνιας Μαρκετάκη. Η ώρα περνούσε, προσκλήσεις δεν βρίσκαμε, ο κλητήρας της ΕΜΣ άρχισε να ανησυχεί μήπως και κάναμε κανένα μπραφ για να μπούμε στο έτσι κι έβρισκε το μπελά του ο άνθρωπος. Και τότε, ως από μηχανής θεός, εμφανίστηκε στα σκαλιά της ΕΜΣ η Τώνια Μαρκετάκη κι’ εγώ – που το βρήκα το θράσος; – πήγα και τη ρώτησα: “Τώνια, παίζει καμία πρόσκληση;”.
Μου έδωσε πολλές, τότε έμοιαζαν με χαρτί μηχανογράφησης και στη μία σελίδα είχε πέντε ή έξι προσκλήσεις και η Τώνια μου έδωσε πέντε ή έξι σελίδες. Οπότε μπήκαμε κόσμος και λαός, φίλοι και αδέρφια, για να δούμε την ταινία που, συγνώμη βρε Τώνια, ήταν και πολύ γεια σου και δεν ξέρω αν στεναχωρήθηκες που τις πήραμε στο ψιλό τις κρυστάλλινες νύχτες σου και απαντούσαμε στους πρωταγωνιστές σου κάθε φορά που κρατούσαν τις σιωπές σου. Δύο χρόνια μετά ο Β΄ εξώστης έκλεισε κι εσύ πέθανες…
Από χθες η αίθουσα “Τώνια Μαρκετάκη” δεν υπάρχει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στη θέση της υπάρχει ένας αριθμός, ένα νούμερο, μίας πολυεθνικής εταιρίας πολυκινηματογράφων. Θα μου πεις, τι σου λέω μέσα στο γενικό χαμό. Θα σου πω πως αυτός ο χαμός έχει πολλές παραμέτρους και όταν αλλάξουν τα πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν και οι παράμετροι του και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα πρέπει να αποκτήσει ξανά την αίθουσα “Τώνια Μαρκετάκη”.
Γιατί ακριβώς αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός που πρέπει να τσακίσουμε, ένας μηχανισμός που στη θέση των ονομάτων των ανθρώπων, πεθαμένων και ζωντανών, βάζει αριθμούς, βάζει νούμερα, ειδικούς φόρους κατανάλωσης, μειώσεις μισθών, μικρότερες συντάξεις, εξώσεις και πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, τιμωρίες στους φτωχούς, εισιτήρια στα νοσοκομεία, απολύσεις παντού, απόγνωση και νύχτες που η ένταση για την ημέρα που ξημερώνει δεν σε αφήνει να κοιμηθείς.
Το να αποδοθούν οι αίθουσες στο λιμάνι, όλο το χρόνο, στην πόλη, στους δημιουργούς, τους σινεφίλ, σε ανθρώπους που θέλουν να κάνουν εκδηλώσεις και συζητήσεις, είναι μία συλλογική μας υποχρέωση. Το να κατεβεί η ταμπέλα της “Village” από την αποθήκη Δ το θεωρώ, κάπως, σαν προσωπική μου υποχρέωση. Το χρωστάω στην Τώνια για εκείνες τις προσκλήσεις.
O alterthess ιανός