Με αφορμή την απάντηση του Γιάννη του Αγγελάκα στον πτωχευμένο Πέτρο Κωστόπουλο και τα όσα υποστηρίζει ο Γιάννης ότι έγιναν στα μέσα της δεκαετίας του 80 από την πασοκική λαίλαπα, «οργανικός διανοούμενος» της οποίας ήταν ο Κωστόπουλος, μου ήρθε στο μυαλό το πρωτοσέλιδο του «Ποντικιού» λίγες μέρες πριν από τις εθνικές εκλογές του 1981. Μου ήρθε στο μυαλό όχι γιατί το θυμάμαι ως γεγονός, αλλά γιατί έτυχε να πέσει στα χέρια μου αυτό το φύλλο της – τότε – ιδιαίτερα παρεμβατικής εφημερίδας πολλά χρόνια μετά το 1981 και τον σοσιαλισμό αλά Παπανδρέου που ήρθε στην ταλαίπωρη χώρα μας στις 18 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς.
Στο πρωτοσέλιδο του «Ποντικιού» υπήρχε μία μεγάλη φωτογραφία από κάποια κηδεία, μάλλον στον Ιταλικό Νότο. Στο κέντρο του κάδρου ήταν το φέρετρο και γύρω του υπήρχαν δεκάδες μαυροντυμένες γυναίκες. Ο τίτλος της εφημερίδας ήταν: «Η Δεξιά πέθανε… Να τη θάψουμε!». Εντυπωσιακό έτσι; Περισσότερο εντυπωσιακό ήταν το περιεχόμενο της εφημερίδας. Σε κάθε σελίδα υπήρχαν φωτογραφίες των υποψήφιων βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, σελίδα και εκλογική περιφέρεια. Κάτω από την κάθε μία φωτογραφία υπήρχαν στοιχεία για την περιουσία του, τη στάση του απέναντι στη χούντα, τη στάση της οικογένειας του στον εμφύλιο και στην κατοχή. Μιλάμε για δύο – τρεις μέρες πριν να στηθούν οι κάλπες και μιλάμε για πολύ οργή απέναντι σε μία Δεξιά, που αφού ρήμαξε τον τόπο, έκλεψε και άρπαξε τα πάντα, πλέον ψοφολογούσε.
Τότε ήμουν σπόρος, αλλά θυμάμαι τον Τίγρη να γυρνάει στις γειτονιές με μία μοτοσυκλέτα και να κρατάει μία τεράστια σημαία του ΠΑΣΟΚ. Θυμάμαι κόσμο που κατέβαινε στις συγκεντρώσεις – σαν ποτάμι από την Ιταλίας στην Όλγας – όχι με πράσινες σημαίες, αλλά με κόκκινες του ΠΑΚ. Θυμάμαι τους «πρασινοφρουρούς» με τα μεγάλα μουστάκια και τους πράσινους μπερέδες που περιφρουρούσαν τις περιοδείες και τις συγκεντρώσεις. Δεν το θυμάμαι, αλλά το έχω ακούσει από πολλούς πως όταν δόθηκαν οι πρώτες αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις ο κόσμος γύριζε σπίτια του με λεφτά που δεν είχε ξαναπιάσει ποτέ στα χέρια του. Δεν το θυμάμαι, αλλά το έχω διαβάσει πως το πρόγραμμα των πρώτων 100 – δεν ήταν βέβαια 100 αλλά περίπου 200 – ημερών της νέας κυβέρνησης άλλαξε από το χειμώνα του 1981 έως την άνοιξη του 1982 τα πάντα προς προοδευτική και δημοκρατική κατεύθυνση.
Μετά τα πράγματα φυσικά και στράβωσαν, πιο μετά ήθελε να μας κατσικωθεί ο Μητσοτάκης, πιο μετά “Ωνάσειο Τέντα” και πιο μετά μας είπαν πως όλα αυτά που έγιναν τότε, μεταξύ 1981 και 1982, ήταν λάθος που κατά ένα τρόπο μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Λάθος οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, λάθος οι προοδευτικές μεταρρύθμισες, λάθος η θωράκιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, λάθος και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, ότι δηλαδή έγινε υπό την πίεση του κινήματος που – πριν από το 1981 – είχε καταφέρει με τους αγώνες του να φέρει τη Δεξιά προ ψοφολογήματος. Αλλά στη φάση που είμαστε το ρετρό μπορεί να πάει να γαμηθεί.
Προχθές πήγα να πάρω μπύρες από το ψιλικατζίδικο και στη ΝΕΤ η Στάη είχε δύο γελοίους ντεμέκ σχολιαστές που έλεγαν πως πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για τους από τα πάνω γιατί για τα επόμενα πολλά χρόνια η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ θα μπορούν να σχηματίζουν κυβερνήσεις συνεργασίας και να πετούν τα μάτια των από τα κάτω έξω σε μόνιμη βάση. Και εκεί μου ήρθε το εξής φλας: Το βράδυ των εκλογών ο Σαμαράς με περίπου 130 βουλευτές να συζητάει με το Βενιζέλο πως θα στήσουν νέα κυβέρνηση στη γνωστή βάση «λιτότητα, άντε γαμήσου εργατιά, αγαπούλα πούλα». Και ο κόσμος αντί να κάτσει σπίτι του και να την φάει, να βγει στο δρόμο και να απαιτήσει να μην γίνει αυτή η κυβέρνηση. Πολύ θα ήθελα να απαιτήσει να κυβερνήσει ο ίδιος και η νέα κυβέρνηση να τον υπακούει, αλλά δεν το βλέπω στα σύντομα να συμβαίνει. Αλλά τέλος πάντων ο μόνος τρόπος για να μην ξαναπάμε σε μία κυβέρνηση που θα θέλει να ξεσκίσει τους από τα κάτω είναι να πεθάνουμε το ΠΑΣΟΚ… οπότε ο Σαμαράς θα μιλάει με τον τοίχο.
Στη φάση που είμαστε δεν υπάρχει «καλό» και «κακό» ΠΑΣΟΚ, «νέο» και παλιό», «εργατικό» και «τραπεζικό». Όλα αυτά τα έτσι και τα γιουβέτσι είναι μία τεράστια μούφα για να πιάσουν μαλάκα τον κόσμο και να το μπερδέψουν, ότι τάχα ο ΓΑΠ ήταν λάκης, ότι ο Βενιζέλος έχει κόψει το βραδινό από τη στεναχώρια του, ότι ο Λοβέρδος θα φύγει σε μοναστήρι, ότι η Λούκα έχει μία μακρινή συγγένεια με την Λούξεμπουργκ, ότι η Διαμαντοπούλου δεν μισεί όλα τα παιδιά παραμόνο τα φτωχά, ότι, ότι, ότι… Μαλακίες του κερατά από επαγγελματίες της μαλακίας. Το θέμα είναι απλό. Το ΠΑΣΟΚ όσο θα υπάρχει μόνο ένα πράγμα θα κάνει, όπως ακριβώς είπαν αυτοί οι γελοίοι στη Στάη. Θα συνεργάζεται με τη Νέα Δημοκρατία για να ξεσκίζουν μαζί τους από τα κάτω. Θα συνεργάζεται με τη Νέα Δημοκρατία ώστε να κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς μετανάστες, άστεγους, πεινασμένους, φοβισμένους, εξαθλιωμένους. Αυτό πάει να πει πως τώρα, όπως έκανε το κίνημα πριν από το 1981, πρέπει να φτάσουμε το ΠΑΣΟΚ σε κατάσταση ψοφολογήματος και αυτό δεν είναι δύσκολο. Πρέπει να πεθάνουμε και να θάψουμε το ΠΑΣΟΚ σε όλες του τις εκδοχές και τις μεταλλάξεις. Και αυτό δεν είναι εύκολο καθώς όλοι κατά πολύ βάθος… ΠΑΣΟΚ είμαστε. Ψάξε το και θα το δεις. Και όταν το δεις θα συμφωνήσουμε πως μαζί με το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να θάψουμε και κάτι δικό μας. Ότι αρρώστια και μαλακία κολλήσαμε τόσα χρόνια μεγαλώνοντας μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Και μη σε παίρνει από κάτω, ο χρόνος για πρώτη φορά δουλεύει για τη δική μας πλευρά. Κι αν σε πάρει, σήκω γρήγορα.