Νικόλας Ευαντινός. Ετών 28. Δυο ποιητικές συλλογές, ‘Μικρές Αγγελίες και Ειδήσεις’ (Γαβριηλίδης, 2008), και ‘Ρουβίκωνας στα μέτρα μας’ (Μελάνι, 2011). Πέρασε από τα μέρη μας. Τον ανακρίναμε. Οι ερωτήσεις παραλείπονται. Για λόγους εχεμύθειας.
Στον αντίποδα του “Δεν υπάρχει Ποίηση, παρά μονάχα ποιήματα” υπάρχει το “δεν ξέρω αν υπάρχουν ποιήματα αλλά υπάρχει Ποίηση”.
Στο δεύτερο πλαίσιο κινείται η δικιά μου παρουσία στον χώρο της Ποίησης. Αν κάτι που γράφεται μπορεί να διεγείρει, να κεντρίσει, να ανοίξει μια πόρτα εκεί που πριν δεν υπήρχε, να διευρύνει τον Τόπο στον Ού- τόπο, τότε αυτό μπορεί να θεωρηθεί ποίημα και αυτός που το δημιουργεί ποιητής. Λευτερωτής της ουτοπίας δηλαδή ο ποιητής, συνεχώς “ξεβολεψάκιας” και απείθαρχος ως προς τις κανονικοτητες, τις συνταγές, και τα τεχνοκρατικά άμφια που επιχειρούν να του αποδώσουν. Ο προσωπικός τρόπος, οι ατομικές νόρμες, και γενικά αυτό που θα
μπορούσαμε να πούμε “ταυτότητα”, είναι χαρακτηριστικά που ο ποιητής κατακτά μέσα από την ενδότερη συναλλαγή με την εσωτερική ζωή του και τον βοηθούν να γίνει μάστορας του προσωπικού και ξεχωριστού λόγου του. Ποτέ ξεπατικώνοντας, ποτέ έξωθεν καθοδηγούμενος αλλά πάντα παλεύοντας να δαμάσει τη γλώσσα για να της δώσει τον ρυθμό του αίματός του.
Για μένα η Ποίηση που αφήνουμε στο χαρτί πρέπει να έχει δυο προτάγματα που η μεταμοντέρνα οπτική ιδεολογικά και πρακτικά έχει αφορίσει:Χρηστικότητα και αναφορικότητα στον κόσμο. Να αποτινάξει την εσωστρέφεια “γράφω για την γραφή” και να δημιουργεί τις συνθήκες, να πυροδοτεί δηλαδή την γέννηση ενός νέου χώρου και χρόνου για τον αναγνώστη. Όταν λέω χρηστική, εννοώ να μπορεί να εμφυσήσει στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων μια νέα οπτική, πιο διευρυμένη, για την ζωή στο σύνολό της. Έτσι η γραπτή Ποίηση θα του είναι χρήσιμη: εφόσον
του αποκαλύπτει την εσωτερική δύναμη που καθιστά τα πράγματα ζώντα. Σε μια εποχή εσωτερικής βάλτωσης και αδιεξόδων η γραπτή Ποίηση οφείλει όχι μόνο να δείχνει τα αδιέξοδα αλλά και να τα διαρρηγνύει κατά μέτωπο ανοίγοντας διεξόδους.
Ας φύγουμε λοιπόν από την εγωκεντρική αυτοψυχαναλυτική “ποιητικουργία” και ας ανακαλύψουμε ξανά τα νοήματα που υποδόρια καθιστούν όλους τους ανθρώπους ανθρώπινους δηλαδή θνητούς και ανεπανάληπτους…οι αντιφάσεις, το μεγαλείο και η κτηνωδία που τόσο λίγο απέχουν, είναι για την γραπτή Ποίηση το εφαλτήριο να μιλήσει όχι για ιδέες και οράματα πλέον, αλλά σίγουρα για την ανθρώπινη ύπαρξη που βιώνει την Ομορφιά και της Ασχήμια. Ως εκ τούτου σίγουρα η γραπτή Ποίηση που εγώ προσπαθώ να υπηρετήσω είναι μια τέχνη αμιγώς πολιτική,
είναι στάση ζωής, είναι πάλη και αγώνας ενάντια σε ό,τι μας καθιστά νεκρούς.
Η δικιά μου ποιητική κατάθεση στο επίπεδο του υποστρώματος έχει -απ’όσο μπορώ να διακρίνω κάπως αποστασιοποιημένος- κυρίως δυο άξονες. Από τη μια την παράδοση της λαικής δημιουργίας- ασυνείδητα μεγαλοφυούς- και από την άλλη η νεωτερικότητα που μπορεί να ξεχωρίσει τους λογής γελοίους βερμπαλισμούς των -ισμών και τους αποτινάξει. Συνεργαζόμενοι αυτοί οι δυο άξονες αναδεικνύουν και την ποιότητα των δικών μου προσωπικών “κοιτασμάτων’. Είμαι παιδί της ανατολικής Κρήτης, εκεί όπου για να φτιάξουν ένα γλυκό λένε μια μαντινάδα,
όπως επίσης είμαι και μαθητής των μεγάλων ευρωπαικών ρευμάτων του ρομαντικής φιλοσοφίας και των υπαρξιστών των αρχών του προηγούμενου αιώνα -γεμάτος αντιφάσεις δηλαδή-. Μια ακόμα μεγάλη δεξαμενή αποτελεί η αρχαία τραγωδία με την απύθμενη ενέργειά της, η ελληνική μυθολογία με τα αρχετυπικά της αποστάγματα καθώς και η ματιά των προσωκρατικών για τον κόσμο.
Στο πρώτο μου βιβλίο “Μικρές Αγγελίες και Ειδήσεις” επιχειρώ να μιλήσω ποιητικά “εκτός έδρας”, δηλαδή χρησιμοποιώντας τα κλισέ και τους τρόπους αγγελιών, ανακοινώσεων, ειδήσεων κλπ. Είναι μια συλλογή που γράφτηκε σχεδόν απνευστί και που οι εκδόσεις Γαβριηλίδη τύπωσαν το 2008. Στο “Ρουβίκωνας στα μέτρα μας” η ποίησή μου διαστρωματώνεται σε πέντε επίπεδα: Αμνιακός-της Συνείδησης-Κριτικός-Αχερούσιος-Καταπραϋντικός. Είναι πέντε επίπεδα, πέντε ποτάμια που όλα μαζί κάνουν ένα: Τον Ρουβίκωνα που πρέπει να περάσουμε, και ο οποίος δεν
είναι άλλος το ίδιο μας το αίμα…Το βιβλίο αυτό τυπώθηκε το 2011 από τις εκδόσεις Μελάνι..
Κλείνοντας και σε αντίθεση με το κυρίαρχο μότο “ας μην παίρνουμε τους εαυτούς μας στα σοβαρά”, μιλώντας για μένα δεν φοβάμαι να πω ότι τον εαυτό μου τον έχω πάρει πολύ σοβαρά, γιατί έτσι σοβαρά αντιμετωπίζω τον κόσμο και την ζωή συνολικά. Για αυτό το λόγο…και για να παραφράσω τη φράση των μαυροσκούφηδων και του Άρη ……”καλή αντάμωση στα γουναράδικα της Ποίησης”…
Επιμέλεια: Ιορδάνης Κουμασίδης