Μπήκε ο Νοέμβριος και προσπαθώ να μπω στο κλίμα του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου, δύσκολο όμως, η γύρω μου πραγματικότητα δεν με βοηθά, όλο και πιο πολλοί φίλοι μου τη βγάζουν με δυσκολίες, όλο και πιο απίστευτα όλα αυτά που συμβαίνουν, μου δείχνουν το μέγεθος της δικής μου ανικανότητας . Σκέφτομαι πόσο λίγοι είμαστε οι άνθρωποι, πόσο απροετοίμαστοι, μπροστά στις… “θεομηνίες” που λέει κι ο Κραουνάκης. Επίσης όλο και μεγαλώνει η απόσταση αυτών που “είναι πάντα εδώ”, με αυτούς που από απόσταση σχολιάζουν στα πληκτρολόγιά τους.
Γράφει ο Τέλλος Φίλης
Κι από την άλλη ένα μίσος των βολεμένων, επίσης, ένας θυμός ενδοπαραταξιακός ολούθε, κι από τους δεξιά κι από τους αριστερά, αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί τώρα στο πικ μιας ολέθριας κρίσης πρέπει σώνει και καλά εμείς να αλληλοσκοτωθούμε (έστω λεκτικά -προς το παρόν). Κι αυτή η ακατανόητη για μένα διάθεση, σώνει και καλά να σε εντάξουν κάπου… Να έχεις την πίκρα και την μοναξιά του ανένταχτου, να στη λένε κι από πάνω, γιατί έτσι τους βολεύει, γιατί μόνο έτσι τα επιχειρήματα τους στέκουν, άνθρωποι που δεν θέλουν να ακούσουν το αντίθετο, άνθρωποι που διαλύουν κάθε έννοια, συνομιλίας, Κοινωνίας, οι “έχοντες πάντα δίκιο” οι “στά ‘λεγα εγώ” κι εγώ στην πιο πλήρη αμφισβήτηση των πάντων.
Βάζω ένα κομμάτι από το cd της May Roosevelt, έχει τίτλο «Pa» από τη νέα της δουλειά που μόλις κυκλοφόρησε με γενικό τίτλο Junea , τ’ ακούω σαν μια βυζαντινή μνήμη, που συναντιέται με τους λαϊκούς δρόμους, ενός τραγουδιού που ξεχάσαμε κι όλο αυτό απογειώνεται μέσα από την τεχνολογία σε μια πανανθρώπινη αγωνία για το αύριο, με τρόπο σύγχρονο, πολυπολιτισμικό και θεραπευτικό , σαν μια ευρωπαϊκή συνέχεια των Cocteau Twins σαν ένα κρυπτικό πολιτικό μανιφέστο του Νότου απάντηση στην κρύα διάθεση του Βορρά , μιας Ευρώπης σε αναμονή… γιατί η μουσική είναι ένας αιφνίδιος λυγμός που δεν φτάνει να γίνει δάκρυ, είναι η μνήμη μας που καιροφυλακτεί να μας σώσει από καταστροφές αρκεί να της κρατάμε τις πόρτες μας ανοιχτές, τα μυαλά μας σε εγρήγορση, την αγκαλιά μας σε σχήμα υποδοχής κι όχι απόρριψης αυτού που έρχεται από την θάλασσα … το κομμάτι είναι ο,τι πιο θεραπευτικό έχω ακούσει εδώ και καιρό, ο,τι πιο ανθρώπινο, ο,τι πιο…
Η May Roosevelt
Το Φεστιβάλ φέτος κλείνει το μάτι στην πόλη και μας προσκαλεί να του απαντήσουμε με την συμμετοχή μας.
Μας ζητά να “είμαστε εδώ”, στις αίθουσες και στο λιμάνι. Με μυαλά ανοιχτά, με αντοχές, με θετική διάθεση, να σπάσουμε τη γύρω μας ατμόσφαιρα σε μια γιορτή εικόνων. Δούλεψαν πολλοί άνθρωποι για να γίνει.
Με δυσκολίες, με προβλήματα αλλά το Φεστιβάλ άντεξε, με νέα πρόσωπα στο τιμόνι του, γεμάτα κέφι, ιδέες, γνώσεις και όρεξη μεταδοτική σε μας τους επαγγελματίες μελαγχολικούς, με τους υπέροχους εθελοντές του, με ένα “άνοιγμα” πρωτόγνωρο στην πόλη. Στην πόλη Του. σκέπτομαι ότι η ευεργετική επίδραση που έχει η Φύση στον άνθρωπο αναπληρώνεται μερικώς με την σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου, καθώς παρακολουθείς μια ταινία, στο σκοτάδι, ανάμεσα σε αγνώστους, η μοναχικότητα περιέχει και διαλογισμό κι αυτογνωσία για να είναι δημιουργική και “φιλική ” στον άνθρωπο, αυτά τα δυο ποτέ δεν θα καταφέρει να τα αναπληρώσει ούτε η οθόνη ενός υπολογιστή , ούτε το κινητό τηλέφωνο. ποτέ…
Και ταυτόχρονα το σινεμά είμαι μια πατρίδα για όλους εμάς τους σινεφίλ περιηγητές των συναισθημάτων, ένας τόπος, μια μήτρα, μια ρίζα, μια αφετηρία και μια αφορμή να μην αφήσουμε να σπαταληθεί η ζωή μας περιμένοντας… Ας κάνουμε την υπέρβαση μας λοιπόν, ο καθένας μας ξεχωριστά κι όλοι μαζί, ας είμαστε όλοι ΕΔΩ, γιατί αυτό το Φεστιβάλ είναι το δικό μας Φεστιβάλ και μας αφορά όλους.
Καλό μήνα και καλό Φεστιβάλ λοιπόν.
Τέλλος Φίλης Νοέμβρης 2017