Ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε το 2009 να κερδίσει την ηγεσία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας – κόμμα από το οποίο είχε αποστατήσει το 1993, μάλιστα ρίχνοντας την ετοιμόρροπη κυβέρνηση Μητσοτάκη – κινητοποιώντας την, ας πούμε, λαϊκή βάση της Δεξιάς με συνθήματα που είχαν να κάνουν με την προστασία του «κόσμου» από τη διαπλοκή και την απληστία, φορέας των οποίων ήταν, ή υποτίθεται ότι ήταν, η εσωκομματική του αντίπαλος, η Ντόρα Μπακογιάννη. Αρχές της άνοιξης του 2010, παραμονές της βύθισης των πολλών καλών ανθρώπων στη φτώχεια και την απελπισία, ο Αντώνης Σαμαράς δήλωνε σε υψηλούς τόνους πως με αυτόν στην ηγεσία η Νέα Δημοκρατία δεν θα βρεθεί ποτέ στην πλευρά των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων. Μετά τη βύθιση και περίπου για δύο χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς μιλούσε για το «έγκλημα» του πρώτου μνημονίου και παρουσίαζε εναλλακτικές προτάσεις, που έμειναν στη συλλογική μνήμη ως «Ζάππεια», μάλιστα προκαλώντας την οργή των… συναγωνιστών του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που έδωσαν και δίνουν αγώνα ώστε η Ελλάδα να μετατραπεί σε μία δεύτερη Βουλγαρία εντός ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Αντώνης Σαμαράς, αν και κατέβασε τη Νέα Δημοκρατία στα εξευτελιστικά ποσοστά των διπλών εκλογών του 2012, κατάφερε να σχηματίσει μία κυβέρνηση της συμφοράς, αφού πρώτα είχε υπογράψει «όρκο» πιστής εφαρμογής του πρώτου μνημονίου και όλων των αναθεωρήσεων του προγράμματος δημοσιονομικής σταθερότητας. Αυτή η υπογραφή προηγήθηκε από το «ουδείς αναμάρτητος» που είπε στην Μέρκελ όταν την πρωτοσυνάντησε με την ιδιότητα του πρωθυπουργού της Ελλάδας και ξεκαθάρισε το τι θα ακολουθούσε: Η κυβέρνηση Σαμαρά, αρχικά με δύο δεκανίκια και με ένα μετά το χουντικό «μαύρο» στην ΕΡΤ, όχι μόνο δεν ζήτησε κάποια μικρή, έστω παραμετρική, αλλαγή στις προηγούμενες συμφωνίες με την Τρόικα αλλά προχώρησε στην επίσπευση της υλοποίησης αυτών των συμφωνιών, έκανε δηλαδή ότι μπορούσε για να ξεσκίσει τον Κόσμο της Εργασίας και τα κατώτερα μεσαία στρώματα. Εδώ που φτάσαμε ο Σαμαράς δίνει τα μάχη για μία… αξιοπρεπή ήττα, ώστε να μην τον πετάξουν έξω από τα γραφεία του Ν.Δ. στις 26 του μήνα, μέσα από την προσπάθεια για προσέλκυση ψηφοφόρων που είναι, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, φασίστες. Φτάνουν τόσα;
Ο alterthess ιανός