Ένα σχόλιο
Με το Φώτη γνωριζόμαστε εδώ και λίγους μήνες. Τον έμαθα πανταχού παρόντα με το καρότσι του να συμμετέχει, να προσθέτει, να ενθουσιάζεται για μια καλύτερη ζωή. Είναι ΑμεΑ.
Το μεσημέρι του Σαββάτου βρεθήκαμε παρέα σε μια εκδήλωση στο κέντρο της πόλης, Αγίας Σοφίας και Εγνατίας 81. Οκ, να στο πω και ξεκάθαρα, τα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου της δημοτικής παράταξης «Θεσσαλονίκη- Ανοιχτή Πόλη» ήτανε. Γύρω στις 5:30 μου ζήτησε ο φίλος να φύγουμε, όπως κι έγινε γιατί βαδίζαμε προς την ίδια κατεύθυνση.
Πρώτη λοιπόν, φορά στη ζωή μου, παίρνω δημόσια να οδηγήσω το καρότσι ενός φίλου μου μου ΑμεΑ που με εμπιστεύτηκε, μου το πρότεινε γι’ αυτήν τη μικρή διαδρομή.
Διαπιστώνω στην αρχή …κάποια προβλήματα, όπως το πώς αποφεύγεις τις λακούβες, τα σκαλοπάτια, τις κλειστές προσβάσεις ακόμη και τις τρίπλες από διαφημιστικές πινακίδες στα πεζοδρόμια.
Διαπιστώνω στη συνέχεια ότι τα προβλήματα είναι απίστευτα, δεν μπορώ να τον περάσω από δρόμο σε δρόμο, από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο, έχουν γεμίσει τα πάντα… γιατί …η κόλαση συμβαίνει στις διαβάσεις.
Εν ψυχρώ, σταματημένοι οι ωραίοι συμπολίτες, μερικοί με «αλάρμ» τύπου «έρχομαι κάποτε, περίμενέ με, μαλάκα»… Μερικοί ακόμη χειρότερα, τύπου «σε έχω γραμμένο, αλλά κι αν με γράψεις πάλι σε έχω γραμμένο, θα ξεγραφτώ εγώ πρώτος από τα πρόστιμα…» αλλά εσείς πουθενά!!!
Επιχειρώ να περάσω τον Φώτη διαμέσου όλων αυτών των ..φυσικών καθημερινών καταστάσεων. Έχει περάσει ένα …τέταρτο κι είμαστε στο ίδιο μέρος….
Ξέρεις ποια είναι η διαφορά; Η ΦΟΒΕΡΗ διαφορά;;
Ότι τόσην ώρα, που κόβουν το δρόμο συνεχώς όλοι αυτοί, που επιτρέπεις ως αδιαφορείς, δήμαρχέ μου, να έχουν από τραπεζοκαθίσματα ως διπλοπαρκαρίσματα, που κανείς δεν τους έμαθε να ανέχονται το «διαφορετικό», εγώ θυμώνω…
ο Φώτης έμαθε, ανέχεται να είναι ήσυχος, μου λέει να μη θυμώνω, να μη μαλώνω… έμαθε να ανέχεται αυτό το ξεφτιλισμένο λίγο!
«Έτσι είναι» μου λέει και με καθησυχάζει να μην αρπαχτώ από τη λύσσα που έχω. Και την κάνει χειρότερη, καθώς συνειδητοποιώ ότι ο φίλος μου έτσι ζει, αρκείται, στον κόσμο που του επιτρέψανε- επιβάλανε !!!
Έτσι έμαθαν να ζουν οι σε μια σκληρή, αφιλόξενη πόλη οι ΑμεΑ. Έτσι μαθαίνουμε βήμα- βήμα να ζούμε αφιλόξενη ζωή σε αφιλόξενες πόλεις και να το θεωρούμε και αυτονόητο, ως φυσιολογικό
Υ.Γ. Και μη μου βάζετε άλλο, ωραίες απογευματινές απόψεις οβάλ πολυκατοικιών και αμφάς δρόμων, μη μου προσφέρετε άλλο μια …Θεσσαλονίκη από ψηλά, γιατί η ζωή σ’ αυτή την πόλη πονάει, υποφέρει, μαλώνει κι αγωνίζεται κι είναι η ζωή της Θεσσαλονίκης από τα χαμηλά, από τους αγωνιστές, τους ανέστιους, τους άνεργους , αυτούς που πάνε ακόμη και σε κάποια εγκαίνια που δεν έχουν χαμπάρι ποιος τα κάνει, μονάχα για ένα πιάτο φαί…