«Τα ΜΑΤ ακόμη στις σχολές και από τα παράθυρα πέφτουν φοιτητές». Το σύνθημα αυτό αναρτημένο σε ένα χαρτί σε αμφιθέατρο της Νομικής συνοψίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την κακοποιητική στάση της κυβέρνησης και των πρυτανικών αρχών απέναντι σε φοιτητές-τριες, καθηγητές-τριες αλλά και σε όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα. Είναι τρομακτικός ο συμβολισμός ότι ο δευτεροετής φοιτητής έπεσε χθες από περβάζι παραθύρου λίγα μέτρα μακριά από μια διμοιρία, η οποία σε διαμαρτυρίες φοιτητών-τριών ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία αλλά και στην τελευταία συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου συνηθίζει να κάνει ρίψη χημικών χτυπώντας σε ευθεία βολή από κοντινή απόσταση κρότου λάμψης πάνω στα κεφάλια των φοιτητών με αποτέλεσμα τραυματισμούς λιγότερο ή περισσότερο σοβαρούς.
Μπορεί μάλιστα ο τραυματισμός του Γ. Ντουσάκη στις 26 Μάϊου να προκάλεσε σοκ στην φοιτητική κοινότητα με τις τρομακτικές εικόνες της αστυνομικής επίθεσης να κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, ωστόσο πέρα του ότι δεν ήταν ο μοναδικός, δεν δημιούργησε την παραμικρή αντίδραση από τις πρυτανικές αρχές που δεν ενδιαφέρθηκαν καν για τη σωματική ακεραιότητα του καθώς και των υπολοίπων φοιτητών-τριών. Η στάση της διοίκησης του ΑΠΘ φυσικά δεν απέχει από αυτή του ίδιου του πρωθυπουργού που έκανε λόγο για «επαγγελματίες τραυματίες», προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη οργή και θυμό στους φοιτητές που καταλήγουν στο νοσοκομείο μετά από μια απλή επίσκεψη στον φυσικό τους χώρο.
Ένα παρόμοιο περιστατικό σοβαρού τραυματισμού με χειροβομβίδα κρότου λάμψης, που δεν έγινε ίσως τόσο γνωστό, αφορά τον Γιώργο Μαύρο, μεταπτυχιακό πλέον φοιτητή της Πληροφορικής και μουσικό, 15 μέρες πριν τον τραυματισμό του Γιάννη Ντουσάκη. Τον συναντήσαμε σε μια φοιτητική διαδήλωση, την οποία παρακολουθούσε από μακριά λόγω ευαισθησίας που παραμένει στο αυτί του εξαιτίας του τραυματισμού του. Μίλησε στο alterthess περιγράφοντας τα γεγονότα εκείνης της ημέρας που προσθέτουν ένα ακόμη καρέ στο σίριαλ της βίας στο ΑΠΘ.
«Ήταν 10 Μαΐου όταν τα ΜΑΤ πέταξαν κρότου λάμψης και χημικά μέσα στη Σχολή Θετικών Επιστημών. Εγώ έφτασα στο πανεπιστήμιο λίγο αργότερα επειδή είχα εργαστήριο και αντίκρυσα μια εικόνα σωφρονιστικού ιδρύματος. Τα ΜΑΤ είχαν περικυκλώσει το Βιολογικό όπου βρίσκεται το εργαστήριο. ΜΑΤ υπήρχαν στην Εθνικής Αμύνης και φυσικά μπροστά στη ΣΘΕ και συμφοιτητές μου προσπαθούσαν να απεγκλωβίσουν άτομα από τον χώρο του αμφιθεάτρου που είχε πνιγεί στα χημικά».
Το περιστατικό της αναίτιας επίθεσης προκάλεσε τη διαμαρτυρία των φοιτητών-τριών που κατέληξε στην πρυτανεία. Φωνάζαμε συνθήματα ενώ τα ΜΑΤ ήταν παραταγμένα με πλάτη προς το κτίριο μπροστά μας. Εκείνη την ώρα ένας άνδρας γύρω στα 50 του οποίου η ιδιότητα μας ήταν άγνωστη, διαπληκτίστηκε με τα ΜΑΤ πυροδοτώντας μια ακόμη επίθεση προς τους φοιτητές. Υπήρχε ένα ολόκληρο σκηνικό αναίτιας αντίδρασης της αστυνομίας προς την πλευρά μας, η οποία αφού τον έκανε στην άκρη με πολύ ευγενικό, θα λέγαμε, τρόπο, ξεκίνησε μια ευθεία επίθεση εναντίον μας με γκλομπ, φισουνιές, κλωτσιές και κρότου λάμψης,
Η επίθεση εξελίχθηκε για αρκετά δευτερόλεπτα από την πόρτα του κτιρίου διοίκησης μέχρι και τα σκαλοπάτια της πρυτανείας στα οποία τρέξαμε για να γλιτώσουμε το ξύλο. Φύγαμε συγκροτημένα αρχικά για να αποφύγουμε τις συλλήψεις όταν στη συνέχεια διαλυθήκαμε για να μπορέσουμε να τρέξουμε. Εγώ γύρισα την πλάτη μου και άρχισα να τρέχω ακούγοντας καθ’ όλη τη διάρκεια των επεισοδίων να πέφτουν κρότου λάμψης. Ξαφνικά μία χειροβομβίδα έσκασε δεξιά πάνω από το κεφάλι μου και μία πάνω στο κεφάλι μου πάνω από το αυτί. Ένιωσα τον χτύπο ο οποίος με έσπρωξε και λόγω του πόνου και του κρότου έσκυψα μπροστά. Από την έκρηξη μπήκαν σε σίγαση όλες οι αισθήσεις μου, άκουσα τα μπαμ και μετά τίποτα, μόνο εμβοές, επίσης από την λάμψη δεν έβλεπα για λίγο τίποτα και έχασα την ισορροπία μου. Στη συνέχεια έπεσα προς τα αριστερά ανακτώντας την όραση πιο γρήγορα από τις υπόλοιπες αισθήσεις και άρχισα να τρέχω ζαλισμένος ακούγοντας με δυσκολία τα ΜΑΤ που ακόμη ρίχνανε χημικά εναντίον μας.
Εκεί με προσέγγισε ένας φίλος μου και δημοσιογράφοι. Πήγα στο ΑΧΕΠΑ μέσα στα αίματα. Επειδή δεν εφημέρευε μας παρέπεμψαν στο Ιπποκράτειο. Εκεί οι γιατροί δεν με άφησαν να περιμένω καθόλου, με έβαλαν στο χειρουργικό τμήμα και μετά από μια σειρά εξετάσεων διαπιστώθηκε ακουστικό τραύμα. Λόγω του αίματος δεν μπορούσε να φανεί αν υπήρχε ρήξη τυμπάνου ενώ από τις εκρήξεις είχα πληγές και εγκαύματα στο δεξί μου χέρι και στο κεφάλι όπου μου έγιναν ράμματα. Μετά από μεγάλο διάστημα που δεχόμουν φαρμακευτική αγωγή σήμερα παραμένει μια ενοχλητική ευαισθησία στην ακοή μου και για το λόγο αυτό αποφεύγω τα θορυβώδη μέρη. Φοράω πάντα ωτοασπίδες ωστόσο ελπίζω ότι η ενόχληση αυτή θα μειωθεί με τον καιρό. Επίσης έχω ξεκινήσει τις νομικές διαδικασίες καταθέτοντας μήνυση κατά παντός υπευθύνου και της διμοιρίας που έκανε την επίθεση αλλά και τις διαδικασίες που αφορούν την αστική ευθύνη».
Σχολιάζοντας το χθεσινό περιστατικό με την πτώση του φοιτητή της Νομικής στο κενό από το παράθυρο του τρίτου ορόφου ο Γιώργος έκανε λόγο για μια δυστοπία. «Λαμβάνονται αποφάσεις που αποσπούν χρηματοδότηση για πολύ σημαντικά πεδία, όπως την πρόσληψη καθηγητών ή τη δημιουργία υποδομών, για να δοθούν στην αστυνομία. Είμαστε σε κάθε εξεταστική θεατές του ίδιου σκηνικού, να πλημυρίζει η βιβλιοθήκη ή να κάνουμε μάθημα σε ασφυκτικά περιβάλλοντα. Όλα αυτά θα στοίχιζαν λιγότερο να διορθωθούν από την πρόσληψη ειδικών φρουρών της ΟΠΠΙ και την καθημερινή παρουσία των ΜΑΤ που φυλάνε ένα άδειο εργοτάξιο, την περίφημη βιβλιοθήκη. Ουσιαστικά γκρεμίστηκε ένα ολόκληρο ισόγειο, αυτή τη στιγμή δεν χτίζεται τίποτα και τα ΜΑΤ πληρώνονται για να κάθονται» συμπλήρωσε.
Έκπληξη δεν προκαλεί στον ίδιο η αδιαφορία των πρυτανικών αρχών που δεν ενδιαφέρθηκαν καν για την κατάσταση της υγείας του. «Μόνο καθηγητές-τριες και συμφοιτητές μου με πήραν τηλέφωνο για συμπαράσταση» σημείωσε.
«Το ΑΠΘ είναι ένα πανεπιστήμιο, στο οποίο όταν πηγαίνεις δεν ξέρεις για ποιον λόγο κάθε φορά θα καταλήξεις στα επείγοντα ενός νοσοκομείου, είτε επειδή ένας αστυνομικός ξύπνησε στραβά και θα σου ρίξει κρότου λάμψης στο κεφάλι ή επειδή δε θα χωράς να καθίσεις και θα πέσεις από ένα περβάζι. Όλο αυτό το σκηνικό πέρα από αποκρουστικό είναι μέρος του σχεδίου να υποβαθμιστεί η αξία του ελληνικού πανεπιστημίου. Η αστυνομοκρατία, τα χημικά και η αδιαφορία για τις συνθήκες διδασκαλίας δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας και ουσιαστικά μας ωθούν μακριά από το μάθημα και την έρευνα» κατέληξε.
