Θα ήταν 06:59 –ώρα Μεξικού– στις 20 Ιουνίου 2021, όταν, από τη Λα Μοντάνια και μέσα από έναν ομιχλώδη ορίζοντα, φάνηκε η γη της ιβηρικής χερσονήσου. Θα ήταν 09:14:45 όταν το πλοίο αγκυροβόλησε στον κόλπο Μπαγιόνα, Γαλικία, ισπανικό κράτος, Ευρώπη. Εκεί κοντά, «σε απόσταση αναπνοής», βρίσκεται η γεωγραφία που ονομάζεται Πορτογαλία και σε μικρή απόσταση στα βορειοανατολικά διακρίνεται το Βίγκο. Η υγεία όλων είναι καλή. Για λόγους γραφειοκρατίας και τα λοιπά, η Λα Μοντάνια και η Μοίρα 421 θα παραμείνουν προσωρινά εδώ μέχρι την Τρίτη 22 Ιουνίου, οπότε και, στις 17:00 –ημερολόγιο και ώρα του Βίγκο–, θα γίνει η αποβίβαση. Η Γκουάρντια Σιβίλ (χωροφυλακή) του Ισπανικού Κράτους επιβιβάστηκε στο πλοίο, πήρε τα στοιχεία του πληρώματος και των επιβατών, εξέτασε τα διαβατήρια και έκανε έλεγχο ρουτίνας. Τίποτα το ιδιαίτερο. Καιρικές συνθήκες: συννεφιά, ελαφριές αλλά συχνές βροχές, 15 βαθμοί Κελσίου.
Λίγο αργότερα, πλησίασαν διάφορα ιστιοφόρα με συντρόφια από την ανυπότακτη Ευρώπη, για το καλωσόρισμα … ή για να επιβεβαιώσουν αν ήταν αληθινές οι φήμες που διατρέχουν τις γειτονιές, τα χωράφια και τα βουνά του κόσμου: «οι ζαπατίστας εισέβαλαν στην Ευρώπη».
Στην ακτή, στη βάση μιας κατασκευής που μοιάζει με φάρο, μια άλλη ομάδα φώναζε κάτι σαν «Παραδινόμαστε!»… Καλά, αστειεύομαι. Φωνάζουν «ο Ζαπάτα ζει», «Καλώς ήλθατε», και … κάτι ακόμα που δεν ακούγεται καθαρά. Κρατάνε πανό και ζωγραφιές. Από ό,τι φαίνεται, δεν κάνουν άσεμνες χειρονομίες – που μάλλον σημαίνει ότι δεν μας έχουν αποκηρύξει … ακόμα. Κάποιος αποπροσανατολισμένος κρατάει ένα πλακάτ που γράφει: «Εστιατόριο Το Εξεγερμένο Πιτσουνάκι. Γαλικιανή σούπα και παραδοσιακές πίτες με σαρδέλες. Σπέσιαλ τιμές για εισβολείς, σκαθάρια και γατόσκυλα». Ένα άλλο πλακάτ γράφει «Πάρτε με από εδώ!». Οι πιο συνετοί/ές χρησιμοποιούν τα πλακάτ ως ομπρέλες.
Ο ευρωπαϊκός ουρανός κλαίει συγκινημένος. Τα δάκρυά του ανακατεύονται με εκείνα που υγραίνουν τα πρόσωπα –αργασμένα από τον ήλιο, τη θάλασσα, την αγωνία και την αδρεναλίνη–, της ατρόμητης ομάδας 421. Με τα βήματά τους, τις ματιές τους, τους χτύπους της καρδιάς τους –έτσι θα το αφηγείται ο μύθος–, οι λαοί Μάγιας διέσχισαν σε 50 μέρες και νύχτες τον Ατλαντικό, στο μακρύ και περιπετειώδες ταξίδι για τη ζωή.
Κάνει κρύο έξω, αλλά μέσα, στη γεωγραφία της καρδιάς, κάτι σαν συγκίνηση ζεσταίνει την ψυχή. Στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού, ο ήλιος χαμογελά και, από τα μεγάφωνα, βγαίνουν χαρούμενες οι πρώτες νότες μιας κούμπια.
Προφανώς, λείπουν η αποβίβαση, το ταξίδι της διά αέρος αντιπροσωπείας, η οργάνωση της ατζέντας, οι συναντήσεις… και η γιορτή του λόγου.
Δηλαδή, λείπουν όλα.
SupGaleano.
Ιούνιος 2021.
