Υπάρχει η Ποίηση της ήττας
Υπάρχει η Ποίηση του απροσδόκητου
Υπάρχει η Ποίηση της παράδοξης μοναχικότητας
Γράφει ο Τέλλος Φίλης
Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ορίσω με λέξεις κι όχι με ένα σιωπηλό βλέμμα, την Ποίηση του μετά απ΄ όλα αυτά…
Γιατί δεν είναι μια Ποίηση της επιβίωσης ή της απάντησης σε όλες τις απώλειες, τις ματαιώσεις, τις τρικυμίες της ζωής, αλλά κάτι πιο βαθύ πολύ πιο εσωτερικό και κυρίως θεραπευτικό.
Είναι αυτές οι στιγμές που η ζωή μέσα στο μυαλό σχηματίζει την πιο απλή καθημερινή λέξη για να σφηνωθεί εκεί και να σου ζητά να την γράψεις στο χαρτί επειγόντως πριν εξατμιστεί, πριν σβήσει από την μνήμη…
έξω συνήθως είναι νύχτα, πιθανά ένα βουβό τηλέφωνο θυμίζει την αναπάντητη κλήση που δεν θα συμβεί και στο γραφείο έχει από ώρα αφεθεί ένα μισοσβησμένο τσιγάρο κι ένας καφές που κρύωσε για πάντα…
Πως ονομάζεις λοιπόν αυτή την σοφή επεξεργασία δεδομένων και βιωμάτων του μυαλού τη στιγμή που μετουσιώνεται σε μια λέξη, απ΄αυτές που σου ζητούν να τις προσέξεις επιτέλους, να τις τακτοποιήσεις μέσα σε μια πρόταση κι αυτή η καθημερινή, σχεδόν απαρατήρητη απ΄ τους πολλούς βιαστικούς των χρόνων μας να γίνει …Ποίηση;
H Ευγενία Λουπάκη δημιουργεί τη στιγμή αυτής της απόλυτης, μοναχικής, οδυνηρής στιγμής, ένα σύμπαν αντίστασης στην φθορά με λέξεις που σχηματίζουν έναν κόσμο δύναμης, δημιουργώντας γεννώντας την συνθήκη για μια πρόταση όχι απλά παρηγορίας ή ενδυνάμωσης, αλλά μια πρόταση θάρρους απέναντι σε όλα αυτά τα δυστοπικά κι ασήκωτα που μαζεύει η μέρα στη ψυχή μας.
Κι αυτό είναι η Ποίηση μιας Αριστεράς ενός ανθρωπισμού δηλαδή που εκπορεύεται από την φυσική του πηγή την μήτρα μιας μάνας, που δημιουργεί την νέα Ιδεολογία για ένα αύριο, χωρίς ενοχές, δίχως θυμούς, μιας ιδεολογίας πάνω στην ίδια τη ζωή και τις απαιτήσεις της, που οδηγεί που ανυψώνει, που συγχωρεί και γιατί όχι, ενώνει τις αντιφάσεις, εξυψώνει ιδανικά που κάποιοι επιτήδειοι τα έκαναν πλαστικά σημαιάκια για κατανάλωση, τοποθετεί σε στερεή βάση τα συναισθήματα εκεί τους αξίζουν και χρησιμοποιεί την μνήμη όχι τιμωρητικά, αλλά ως υπενθύμιση, ως πείρα που δεν θα επιτρέψει τα ίδια λάθη, τις ίδιες ανθρώπινες ανασφάλειες να οδηγήσουν πάλι σε αδιέξοδα.
Έτσι η Ποίηση της Ευγενίας Λουπάκη δρα υποδόρια σε όλους όσους είναι έτοιμοι να κατευθύνουν το μέλλον τους σε λύσεις κι όχι ποιητικίζουσες οιμωγές απωλειών και ήττας.
Είναι ο τρόπος μιας διαχείρισης απαραίτητης για να υπάρχουμε με το κεφάλι ψηλά στα χρόνια που μας κατασκευάζουν να είμαστε φοβισμένοι, σιωπηλοί και κυρίως απολογητικοί…
Δεν ξέρω από πού βρίσκει την δύναμη την στιγμή της πιο απόλυτης πτώσης, να σηκωθεί με τα μάτια της να κοιτάνε κατάματα το Μέλλον και να δηλώνει με παρρησία παρούσα στα γεγονότα, στη ζωή και κυρίως στα στραπατσαρισμένα συναισθήματα.
Σκέφτομαι ότι ίσως αυτό να είναι στις μέρες η «γυναικεία Ποίηση» οι λέξεις μετά την επανάσταση του Φεμινισμού μια Επανάσταση ου κέρδισε και πολλοί την αποσιωπούν βολεμένοι να συζητούν μόνο για τις επαναστάσεις που χάθηκαν.
Είναι το αντίθετο της ήττας. Είναι αυτονόητη και γι’ αυτό τόσο αναγκαία φωνή του Μετά. Μια φωνή επιβίωσης κι ονείρου που ενώ περιέχει τη σωστή δόση απαισιοδοξίας, σοφίας, αυτοκριτικής, αλλοίμονο, δεν καταδέχεται να μείνει εκεί.
Θα μπορούσα να αραδιάσω επιρροές και λόγια από την Αννα Αχμάτοβα ως την Σάρα Κέην, οι λέξεις της περιέχουν απίστευτη μνήμη, τεράστια καταπίεση, έχουν στιγμές αποδοχής, ώρες οδύνης, μέρες θυμού, χρόνια αγωνίας. Ποτέ όμως δεν θα συναντήσετε απώλεια ταυτότητας. Οι λέξεις της είναι το δικό καταφύγιο, το σπίτι της, η εστία. Το σύμπαν της.
Γι’ αυτό κι έχει αυτή τη δύναμη αυτό το σπίτι από μακριά να μην το θεωρεί μόνο δικό της και προκειμένου να σώσει την ψυχή της, ξέρω – είμαι βέβαιος σχεδόν – ότι αν χρειαστεί δεν θα διστάσει να του βάλει φωτιά. Ξανά και ξανά μέχρι να μείνει μια απογυμνωμένη λέξη στους αιώνες. Μια λέξη όπως ΓΥΝΑΙΚΑ.
Υπάρχει πιο ποιητική εκδοχή της Επανάστασης απ΄ αυτή;
Τέλλος Φίλης