Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα από τα 1945 ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει με ορίζοντα τον προσωπικό του θάνατο, δηλαδή με προοπτική ότι μπορεί να εξαφανιστεί ως είδος. Η όλο και μεγαλύτερη δύναμη που αποκτά η Αμερική την κάνει υπερδύναμη σ’ολόκληρη την υφήλιο και γίνεται μια εν δυνάμει αγορά καταναλωτικών προϊόντων. Αυτή της η οικονομική ανάπτυξη γρήγορα αποδείχτηκε και πολιτιστική δύναμη με προοπτική παγκοσμιότητας γεγονός που βοήθησε, φυσικά και η προπαγάνδα του σοβιετικού συνασπισμού με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή γεννιέται στη Νέα Υόρκη η Σχολή της Νέας Υόρκης ή αλλιώς ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός. Δεν έχει να κάνει με τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό της Γερμανίας του 1920 ούτε και με την κλασική αφαίρεση, δηλαδή τη μη παραστατικότητα της πραγματικότητας. Το κίνημα αυτό προέκυψε από την οικονομική κρίση του ΄30, από το πρόγραμμα WPA (Working Progress Administration), που ώθησε τους καλλιτέχνες να καλλιεργήσουν τον επαγγελματισμό τους και να οργανωθούν σε ενώσεις και από τον Β’ΠΠ που ώθησε πολλούς καλλιτέχνες να εγκατασταθούν στη Νέα Υόρκη.
Το κίνημα αποτελούνταν από τους δεξιούς Regionalist και τους αριστερούς Social Realist, όπου οι δεύτεροι θεωρούσαν αυτήν την τέχνη ως ‘’ελιτίστικο έθνος’’ του παρηκμασμένου καπιταλισμού. Οι ζωγράφοι του κινήματος θεώρησαν την Αφαίρεση ως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα την οποία επεδίωξαν να συνδυάσουν με το Σουρεαλισμό. Να σημειωθεί πως ο Σουρεαλισμός τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο όσο και σε φιλοσοφικό άσκησε μεγάλη επίδραση κατά τη διάρκεια του πολέμου και προσπάθησε να δώσει λύσεις στα προβλήματα. Εφάρμοσε τον ‘’καθαρά ψυχικό αυτοματισμό’’ του A.Breton όπου το ατομικό υποσυνείδητο συσχετίζεται με το ομαδικό υποσυνείδητο.
Ο Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός είναι ένα σύνολο αρνήσεων και καταφάσεων. Άρνηση στην λογική και ανώφελα διακοσμητική αφηρημένη τέχνη που δεν είχε τη δυνατότητα να απεικονίσει θέματα πανανθρώπινης βαρύτητας, στον εριστικό και σωβινιστικό Regionalism και στον ταυτιζόμενο με τη σοσιαλιστική ιδεολογία Social Realism, ιδιαίτερα μετά τις δίνες της Μόσχας και με το Σύμφωνο μη επίθεσης των Σοβιετικών με το Χίτλερ, που οδήγησαν στην τελική διάσπαση τέχνης και πολιτικής. Κατάφαση στην έκφραση του γενικού, στον αυθορμητισμό, στην κατάδυση του ατομικού και ομαδικού υποσυνείδητου και στον αυτοματισμό.
Οι αφηρημένοι εξπρεσιονιστές απέρριψαν τις συμβατικές αξίες της κοινωνίας που τους περιέβαλλε αλλά δε στράφηκαν πολιτικά όσο κι αν τα έργα τους επαινέθηκαν ή καταδικάστηκαν ως συμβολικές εκδηλώσεις ελευθερίας σ’έναν κόσμο όπου η ελευθερία υπονοεί μα πολιτική στάση. Εξαιρετικό είναι το άρθρο του Alfred Barr στη New York Times Magazine ‘’ Είναι η Μοντέρνα Τέχνη Κομμουνιστική;’’ Στο οποίο δίνει την απάντηση ‘’είναι με το μέρος μας’’ Οι Pollock, Motherwell, Guston, Still και Ruthko που προήλθαν από Ευρώπη είχαν καθαρά αριστερές πολιτικές απόψεις και συγκεκριμένα αντισταλινικές και τροτσκιστικές. Προσπάθησα να ταυτίσουν το διάχυτο ρεαλισμό με τον ολοκληρωτισμό και να δείξουν την αφηρημένη τέχνη από τη ‘’δική μας πλευρά’’.