«Η πραγματική κόλαση είναι ένα πράγμα αθόρυβο. Δεν παραληρεί, δεν μαίνεται, δεν είναι ένα άγριο θηρίο, αλλά είναι κάτι ρυπαρό και πλαδαρό που σέρνεται μέσα μας, όταν δεν γεννιέται μαζί μας, και γεμίζει σταδιακά όλες τις κοιλότητες μας, σε σημείο να πνιγόμαστε. Είναι φτιαγμένο από αδρανείς μέρες … αυτοεξαπάτηση, συνεχείς υποχωρήσεις» (T. Landolfi)
Μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι όλα καταρρέουν, ότι όσο κι αν επαναστατείς, όσο κι αν παλεύεις ή όσο κι αν προσπαθείς, τίποτα δεν αλλάζει, αντίθετα, γυρνάς πίσω. Αυτό που νιώθεις είναι μια αυξανόμενη αίσθηση καταπίεσης. Κάτι σέρνεται μέσα σου ύπουλο και σιωπηλό, επηρεάζει τη ζωτική σου ορμή, σου αφαιρεί την ελπίδα, τη μεταμορφώνει σε καθαρή ψευδαίσθηση, σε κάνει καχύποπτο και φοβισμένο, ανίκανο να πάρεις οποιαδήποτε απόφαση.
Τότε αμβλύνεις τα συναισθήματα, τη συγκίνηση, για να μην υποφέρεις, για να βρεις λίγη γαλήνη και ξεφεύγεις από κάθε σκέψη που θα μπορούσε να σου κάνει κακό. Παραιτείσαι. Παραδίνεσαι.
Πιστεύω ότι αυτό το βιώσαμε πολλοί αυτήν την περίοδο όπου κάθε αναφορά, κάθε κατάκτηση παραχωρεί τη θέση της σε μια πραγματικότητα που ήλπιζες να μην την ξαναδείς, τουλάχιστον εδώ, στον κόσμο που είχες την τύχη να κατοικείς. Ο πόλεμος επέστρεψε, εδώ κοντά μας, απροσδόκητος, βίαιος, σκληρός όσο μπορεί να είναι κάθε πόλεμος. Και η λέξη ειρήνη μοιάζει να αντηχεί στην έρημο, δεν έχει πια ουσία, είναι μια αφηρημένη λέξη που πολλοί την επικαλούνται χωρίς να ξέρουν πώς να την κάνουν συγκεκριμένη, αληθινή, ριζωμένη στις συνειδήσεις, στον τρόπο της ύπαρξής μας, στη συνύπαρξή μας με τους άλλους.
Επέστρεψε για να μας κυβερνήσει η δεξιά, η ριζοσπαστική δεξιά, αυτή που θέλει την εκπαίδευση αξιοκρατική και επιλεκτική, που υπόσχεται πόλεμο εναντίον των προσφύγων και μάχη ενάντια στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, που θέλει να ξανασυζητήσει και να αναθεωρήσει τα δικαιώματα των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, και μένει να δούμε πόσα άλλα ακόμα.
Έτσι νιώθω ότι ζω σε μια πραγματικότητα που είναι πολύ μακριά από εμένα, από το συναίσθημά μου, από αυτό που ήμουν μέχρι χθες. Βλέπω να εξαφανίζεται εκείνος ο κόσμος στον οποίο συνέβαλα με τις μικρές μου δυνάμεις να πραγματοποιηθεί μέσα σε τόσα χρόνια αυτοδέσμευσης και στράτευσης.
Νιώθω να αμφισβητούνται εκείνα τα δικαιώματα που δεν μπορούσαμε καν να τα ονειρευτούμε κάποτε. Φοβάμαι ότι θα εξαφανιστούν. Βρίσκω τον εαυτό μου να ζει μια πραγματικότητα που ήλπιζα ότι είχα αφήσει πίσω. Ένας κόσμος κλειστός στους άλλους, απαγορευμένος για αυτούς που είναι αδύναμοι και ευάλωτοι.
Ωστόσο, υπήρχαν πολλά ακόμα να κάνουμε, ήλπιζα ότι θα διευρυνθούν ακόμη περισσότερο οι χώροι ζωής, ελευθερίας! Ακόμα λίγο, τίποτα σε σύγκριση με τις πραγματικές ανάγκες όλων όσοι τους χρειάζονται. Η κατάκτηση αυτών των δικαιωμάτων που τώρα αμφισβητούνται ήταν μόνο η αρχή μιας πορείας.
Ίσως διαπράξαμε ένα λάθος: θεωρήσαμε τα πάντα δεδομένα, ξεχάσαμε ότι αυτούς τους χώρους έπρεπε να τους υπερασπιστούμε, να τους φρουρήσουμε. Ξεχάσαμε ότι μόνο μια αλληλέγγυα κοινότητα θα μπορούσε να το κάνει, και χωριστήκαμε σε χίλια ρεύματα, χάνοντας την επαφή με τα ουσιώδη. Έχουμε χάσει τη δυναμική, τον ενθουσιασμό. Δεν καταφέραμε να κρατηθούμε ενωμένοι, σε επαγρύπνηση για την αντεπίθεση. Χαθήκαμε.
Ίσως έχουμε ξεχάσει ότι κάθε δικαίωμα που σήμερα αμφισβητείται έχει κατακτηθεί, δεν χαρίστηκε άνωθεν και κανείς δεν θα το χαρίσει ποτέ. Ούτε η πολιτική αυτών που μας κυβερνούν. Χάσαμε πάρα πολύ χρόνο συζητώντας για τα λάθη αυτών που βρίσκονται στην εξουσία και λίγο για αυτά που διαπράτταμε εμείς. Χάσαμε χρόνο για να διαφοροποιήσουμε τις θέσεις μας, σε χίλιες στείρες συζητήσεις, αντιπαλεύοντας ο ένας τον άλλον, πιστεύοντας ότι ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλον. Δεν βρίσκουμε πλέον τον δρόμο του διαλόγου, της κοινότητας που ψάχνει δρόμους, οδούς για να βρει απαντήσεις, ιδέες, προτάσεις.
Και έτσι χάσαμε τη δύναμη που χαρακτήριζε άλλες στιγμές της ιστορίας μας, τη δύναμη που μπόρεσε να κατακτήσει εκείνα τα δικαιώματα που φαινόταν αδιανόητο να κατακτηθούν. Ξεχάσαμε ότι η πολιτική δεν ανήκει σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, αλλά ανήκει επίσης, και πάνω από όλα, σε εμάς.
Θα ήταν ωραίο να την ανακτήσουμε αυτή τη δύναμη: να αντιμετωπίσουμε τη ζωή όπως είναι, χωρίς ποτέ να προδίδουμε τον εαυτό μας, αυτό στο οποίο πιστεύουμε, αυτό που θέλουμε να είμαστε πέρα από αυτό που συμβαίνει έξω από εμάς. Αυτή τη δύναμη που διασφαλίζει ότι στο σημείο που βρισκόμαστε, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Αυτή τη δύναμη που μας βοηθά να μην κάνουμε τη ζωή μας «ένα σύνολο αδρανών ημερών», να μην χάνουμε τον εαυτό μας από τις «συνεχείς αποτυχίες», να ξεφύγουμε από «αυτήν την αθόρυβη κόλαση».
Να ξαναγίνουμε πιστοί στον εαυτό μας. Να ξαναμπούμε σε κίνηση, να αναζητήσουμε εκείνους που ο Νίτσε αποκαλεί «φίλους της αναζήτησης και της προσπάθειας», να εφαρμόσουμε τη δύναμη της θέλησης, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, να αναλάβουμε το παρόν για να σκεφτούμε και να επινοήσουμε το μέλλον.
πηγή: https://comune-info.net/
