Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο εμφύλιος πόλεμος που εξαπέλυσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε όλο τον κόσμο στρέφεται οριστικά εναντίον τους. Προετοιμάζεται η διάλυση αυτής της άθλιας χώρας.
Suicide by cop
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την επίθεση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου που σηματοδότησε την έναρξη του παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα άλμα που θα μπορούσε να βυθίσει στο χάος τις Ηνωμένες Πολιτείες διά παντός.
«Δεν έχετε ιδέα τι έχετε εξαπολύσει», είπε η σύζυγος του Κερκ.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να σχηματίσουμε μια ιδέα, γιατί αυτό δεν αφορά μόνο τους Αμερικανούς – οι οποίοι εισέρχονται, ενδεχομένως, σε μια αιματηρή αγωνία – αλλά όλους τους κατοίκους του πλανήτη, εφόσον γνωρίζουμε ότι ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος έχει και θα έχει ολοένα και περισσότερο παγκόσμιες επιπτώσεις.
Η ψυχοπολιτική κατάρρευση του ιμπεριαλιστικού γίγαντα έχει αυτοκτονικό χαρακτήρα, αλλά πρόκειται για μια δολοφονική αυτοκτονία (suicide by cop), σαν αυτή που διαπράττουν εδώ και χρόνια χιλιάδες νεαροί Αμερικανοί. Παίρνουν το όπλο τους και πηγαίνουν να πυροβολήσουν μπροστά σε ένα σχολείο, με την ελπίδα ότι θα έρθει κάποιος οπλισμένος να τους βοηθήσει να βγουν από τον εφιάλτη που ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή η ύπαρξή τους. Από το Columbine και μετά, μάθαμε να αναγνωρίζουμε αυτό το είδος αυτοκτονίας ως μια ιδιαιτερότητα της εσωτερικής ζωής αυτού του άθλιου κράτους.
Τώρα το suicide by cop εξαπλώνεται παγκοσμίως.
Η σφαίρα που σκότωσε τον Τσάρλι Κερκ (ας αναπαυθεί εν ειρήνη) έπεσε ακριβώς τη στιγμή που έλεγε ότι τα αθώα θύματα των μαζικών πυροβολισμών είναι μια μικρή θυσία την οποία πρέπει να υποστούμε για να υπερασπιστούμε την ελευθερία της οπλοκατοχής. Αυτή τη φορά, το θύμα των πυροβολισμών δεν είναι αθώο, αφού πάντα υπερασπιζόταν την διάδοση των πυροβόλων όπλων.
Είναι λοιπόν δύσκολο να συμμετάσχουμε στη γενική υποκριτική λύπη: μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις, και εδώ η μάχαιρα είναι ένα όπλο υψηλής ακρίβειας που πυροβόλησε από απόσταση διακοσίων μέτρων.
Για μιάμιση μέρα, αναρωτιόμασταν ποιος ήταν ο δράστης.
Κάποιοι υπέθεσαν ότι ο δολοφόνος ήταν επιλεγμένος σκοπευτής του βαθέος κράτους, μετά μας είπαν ότι το όνομά του είναι Τάιλερ Ρόμπινσον, είναι είκοσι δύο ετών και είχε γράψει “Bella Ciao” και “Hey fascists! Catch!” στις σφαίρες.
Βρήκαν αυτό που έψαχναν, και τώρα θα πουν ότι πρόκειται για πολιτική δολοφονία. Δεν ξέρω αν ο Τάιλερ έγραψε όντως αυτές τις φράσεις, αλλά ξέρω ότι σύμφωνα με το Gun Violence Archive, το 2024 υπήρξαν 503 μαζικοί πυροβολισμοί, τριάντα σφαγές και 16.725 θάνατοι από πυροβόλα όπλα.
Ο Τάιλερ Ρόμπινσον, όπως και ο Τόμας Κρουκς, ο εικοσάχρονος που αστόχησε με το κεφάλι του Ντόναλντ Τραμπ, όπως αμέτρητοι άλλοι από την εποχή του Columbine (1999), πήρε ένα όπλο για να συμμετάσχει σε αυτό το εθνικό αμερικανικό άθλημα: έναν ψυχωτικό εμφύλιο πόλεμο. Ένας λαός χολωμένων παιδιών έχει αντικαταστήσει την πολιτική λογική με την επιθετική παραφροσύνη που ενισχύεται από τα μέσα ενημέρωσης.
Η ψυχωτική κατάρρευση της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης όλων των εποχών ξεκίνησε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, με την κατάρριψη των δύο εμβληματικών πύργων. Ακολούθησαν δύο ατελέσφοροι και καταστροφικοί πόλεμοι, και στη συνέχεια η ταπεινωμένη υπεροχή πήρε την εκδίκησή της με τον Ντόναλντ Τραμπ. Κατόπιν, μια στρατιά καρικατούρα εισέβαλε στο Καπιτώλιο και η μεγάλη δημοκρατία ήταν ανίκανη να αντιδράσει στη βία και, πάνω απ’ όλα, στον εξευτελισμό.
Τελικά, ο Τραμπ κέρδισε ξανά, και αυτή τη φορά το εννοεί σοβαρά: έχει εξαπολύσει και εξαπολύει πόλεμο εναντίον των πόλεων που κυβερνώνται από το Δημοκρατικό Κόμμα. Έναν γελοίο πόλεμο, αν θέλετε, αλλά αυτό το ζήτημα δεν είναι για γέλια.
Ταυτόχρονα, η Immigration and Custom enforcement (ICE) έχει μετατραπεί σε μια χρηματοδοτούμενη από τους φορολογούμενους πολιτοφυλακή που υπηρετεί απευθείας τον πρόεδρο: ένα σώμα κουκουλοφόρων, ένοπλων πρακτόρων που περιφέρονται απειλώντας, ξυλοκοπώντας και απαγάγοντας ανθρώπους πριν τους απελάσουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός και εκτός της εθνικής επικράτειας. Η Κου Κλουξ Κλαν ως πραιτωριανή φρουρά του Αυτοκράτορα.
Ο Ρος Ντάουθατ των NYT (Will Trump’s Imperial Presidency Last?) μιλά για τον καισαρισμό του Τραμπ και αναρωτιέται αν οι αυταρχικές μεταρρυθμίσεις του είναι προορισμένες να αλλάξουν τη φύση του κράτους μακροπρόθεσμα. Θα έλεγα ότι το ζήτημα δεν είναι μακροπρόθεσμο, γιατί βραχυπρόθεσμα θα γίνουμε μάρτυρες μιας πολιτικής, κοινωνικής και πάνω απ’ όλα ψυχολογικής αποσύνθεσης της χώρας που ανταγωνίζεται το Ισραήλ για την πρωτιά της πιο βίαιης στον κόσμο. Αυτή η αποσύνθεση που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη θα αλλάξει μακροπρόθεσμα την κατάσταση, ίσως και να την εξαλείψει πρόωρα.
____________
Τι να κάνουμε σε μια παλιοκαταιγίδα;
Το 2001, η Δύση εισήλθε σε ένα είδος εμφυλίου πολέμου που σταδιακά την συμπαρέσυρε. Από εκείνη τη στιγμή, η δημοκρατία κατέρρευσε.
Στις 20 Ιουλίου 2001, στη Γένοβα, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι-Φίνι εξαπέλυσε ένοπλη βία εναντίον μιας ειρηνικής διαδήλωσης τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων. Από τότε και στο εξής, καταλάβαμε ότι η κοινωνική ζωή δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια.
Στον εικοστό αιώνα, στην Ευρώπη, η πολιτική εξουσία λειτουργούσε σύμφωνα με τους κανόνες της «δημοκρατίας»: η πολιτική βασιζόταν στη συναίνεση και συνυπήρχε με τη διαφωνία: το αντικείμενο της διαμάχης ήταν το «νόημα» των κοινωνικών σχέσεων.
Στον νέο αιώνα, το «νόημα» των κοινωνικών σχέσεων έχει χαθεί: ο νόμος έχει δώσει τη θέση του στη βία. Η ιδεολογική πειθώ παραχώρησε τη θέση της στην κυριαρχία των μέσων ενημέρωσης. Η λογική έχει δώσει τη θέση της στη μαζική ψύχωση.
Στις συνθήκες του περασμένου αιώνα, το να «δια-δηλώνεις» είχε μια χρήσιμη λειτουργία: το να μιλάς, να φωνάζεις, να κατεβαίνεις στο δρόμο ήταν τρόποι για να μετατοπίσεις τις κοινωνικές αντιλήψεις. Η έκφραση της διαφωνίας χρησίμευε για να μετατοπιστεί η συναίνεση, καθώς η άσκηση εξουσίας βασιζόταν στη διαμεσολάβηση και τη συναίνεση.
Στη Γένοβα, καταλάβαμε ότι αυτή η δυναμική είχε τελειώσει.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η εξουσία άλλαξε τη μορφή της και την πηγή της νομιμότητάς της. Η κοινωνία, χτυπημένη από μια ολοένα και πιο έντονη καταιγίδα των μέσων ενημέρωσης, δεν περιστρεφόταν πλέον γύρω από την πειθώ – αλλά γύρω από την κυριαρχία, την βάναυση ισχύ.
Η ψύχωση αντικατέστησε την πολιτική, και είναι μια δολοφονική ψύχωση, με μια πολύ ισχυρή αυτοκτονική τάση.
Αλλά το ερώτημα είναι: τι να κάνουμε σε αυτή την παλιοκαταιγίδα;
Μπορούμε να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε όσο μας το επιτρέπουν. Μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι που τόσοι πολλοί από εμάς διαδηλώνουμε στους δρόμους, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η βία δεν υποκύπτει στη λογική. Οι διαδηλώσεις δεν είναι άχρηστες. Στους δρόμους, συναντάμε φίλους και γινόμαστε μάρτυρες της ύπαρξης μιας ηθικής αντίστασης στη γενοκτονία.
Αλλά η ηθική αντίσταση δεν αλλάζει την ισορροπία δυνάμεων.
Είμαστε αναγκασμένοι να παρακολουθούμε το θέαμα. Περιμένουμε την ένοπλη ψύχωση να οδηγήσει στην αποσύνθεση του δυτικού τέρατος. Αλλά στο μεταξύ, πόσο κοστίζει στην κοινωνία αυτός ο ψυχωτικός εμφύλιος πόλεμος;
_____________
μια κρίση ζήλιας
Ενώ αυτοί που προετοιμάζουν την εκδίκηση και τα υπερσύγχρονα όπλα της εκδίκησης συναντώνται στο Πεκίνο, ο Τραμπ και ο Βανς κάνουν τους νταήδες, σκοτώνοντας έντεκα ανθρώπους σε ένα μικρό σκάφος στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας.
Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού, αλλά αυτό σημαίνει απλώς ότι η πλειοψηφία του αμερικανικού λαού έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βυθιστεί σε μια δίνη αυτοκαταστροφικής παραφροσύνης.
Προδομένος και χλευασμένος από τον αγαπημένο του Πούτιν, ο Τραμπ θα μπορούσε να αντιδράσει όπως κάνουν μερικές φορές οι προδομένοι εραστές: με μια αυτοκτονική επίθεση ή με μια επιθετική αυτοκτονία.
“You’ll see things happen”
απείλησε ο πρόεδρος, απευθυνόμενος στον Πούτιν.
Και έγραψε ένα θυμωμένο, πολύ θυμωμένο μήνυμα στον Xi Jinping: «Παρακαλώ δώσε τους θερμότερους χαιρετισμούς μου στον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Κιμ Γιονγκ Ουν, όσο συνωμοτείτε εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής».
_____________
