…γυρίζω σπίτι ανεβαίνοντας την Πειραιώς
ξαφνικά ακούω τη φωνή σου
από το απέναντι νεοκλασικό της Ασωμάτων
“κάθε μέρα καθαρίζω πατάτες”
στέκομαι ταραγμένος ανάμεσα σε μελαψούς μετανάστες
ιερωμένους, φορτωμένους εμπορεύματα
προσπαθώ να σε διακρίνω
26 χρόνια είναι πολλά Κατερίνα
τα πιο πολλά μείναν χωρίς ιστορίες
και η μνήμη μου θέλει χρόνο να σε επαναφέρει
έχω στ’ αυτιά μου τη φωνή σου
μα δε διακρίνω τη μορφή σου
σκεπάστηκες Κατερίνα μου από τη σιωπή
από προεκλογικές αφίσες
από υποσχέσεις για καλύτερα χρόνια
χάθηκες στη πολλή συνάφεια των διαπλοκών
και μεις και γω στη σιωπή
η στον κλεφτοπόλεμο ιδεών από τα ιστολόγια
κι όλοι ξεπουληθήκανε όπως το πρόβλεψες
30 χρόνια πριν σε κείνο το τραπέζι στο De Facto
όλοι μας λιώμα τότε
χρόνια άλλα
της περιπέτειας και της λήθης πια
κι εκεί στην Πειραιώς γαμότη μου Κατερίνα
ήρθαν όλες οι τύψεις γι’ αυτή τη ρημάδα τη σιωπή μου
και τα βράδια στην παραλία που συναγωνιζόμασταν
ποιος θα πέσει πρώτος στο νερό
η στης Άνω Πόλης τις κρασοκατανύξεις
η ακόμη πιο αγριευτικές τώρα για μένα αναμνήσεις
που ξέρεις πως δεν μπορώ ούτε να μολογήσω…
αλλά θυμήθηκα
εκεί στην Πειραιώς
κατι όνειρα
κατι όνειρα που τα κάναμε εφιάλτες
και κάτι σχέδια
που τα τσακίσαμε από τζάμπα μαγκιά
και πήρα να θυμώνω για την τόση σιωπή μου
κι άρχισα να κλωτσάω τα πεταμένα αποτσίγαρα
κι ίσως και να κλάψα
αλλά ποτέ δε θα το ομολογήσω
ξέρω θα μας θυμηθούν όταν ξανά ‘χουν εκλογές
τι τσίρκο
μα θα ‘σαι και πάλι χαμένη κάπου στη μνήμη μου
για το αύριο λέω
αλλά έτσι ξεροκέφαλη πάντα
δεν μ ακούς
μ ακούς?
γέρασα τόσο που δε θυμάμαι πως αφησα τα χρόνια
να με παρασύρουν
αυτή η ανηφόρα η σημερινή
μου θύμισε
πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος
και πως δεν εχω περιθώρια για αλλες
τζαμπα μαγκιές
και το χειρότερο
τίποτε δεν άλλαξε
κι ούτε το βλέπω να αλλάζει
μονάχα κάτι μεμονομένες
ανάσες
κι αυτό
τίποτε άλλο
ενας βάλτος που κυκλοφορούμε
με ψευδαισθήσεις ελευθερίας
ενας βάλτος
που μας καταπίνει όλους
ανεξέλεγκτα
γερνάμε χωρίς να ωριμάζουμε
σαν άρρωστοι
ηδη νεκροί
κι εμείς και τα παιδιά μας
και δε μας καίγεται καρφί
μόνο μια θεσούλα
εναν διορισμό
μιά λαμογιά
αυτό
πίκρα σου λέω
μακάρι καθε μέρα να καθαρίζαμε πατάτες…
*Κατερίνα Γώγου (Αθήνα 1 Ιουνίου 1940 – 3 Οκτωβρίου 1993)
Τέλλος Φίλης