Στην προσπάθειά τους να δώσουν μια εξήγηση για το αίσχος Κασσελάκη, οι εσωκομματικοί του «απέναντι» επικαλούνται επιχειρήματα, τα οποία δεν συνεισφέρουν τίποτε στα ήδη γνωστά και διαπιστωμένα, από πολλούς εξωτερικούς παρατηρητές, εδώ και πολλά χρόνια, ήδη από το 2015.
Θέλω να πω, ο κόσμος τόχε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι.
Γι’ αυτό και, συχνότατα, προσφεύγουν σε απίστευτες αιτιάσεις. Πραγματικά απίστευτες!
Στην απειλή (sic) του αρχηγού, π.χ., πως δεν θα βάλει στα ψηφοδέλτια όσους δεν συμμορφωθούν στη βούλησή του, έγινε επίκληση του καταστατικού, που προβλέπει, λέει, πως οι υποψήφιοι βουλευτές επιλέγονται από τις Νομαρχιακές Επιτροπές. Για όσους ξέρουν τα πράγματα, το γέλιο είναι ασυγκράτητο, μέχρι δακρύων. Αρκεί να πω ότι στην Θεσσαλονίκη, τον Ιανουάριο του ’15, κατά την κατάρτιση των ψηφοδελτίων, το 90% της Νομαρχιακής ήταν εντελώς εναντίον διαφόρων γελοίων, πραγματικά, «διευρύνσεων», που τώρα, μάλιστα, κουνάνε το δάχτυλο ως εξαπτέρυγα του Κασσελάκη, όπως η Τζάκρη, καλή ώρα, και κανείς δεν έδωσε σημασία. Ο γραμματέας Νίκος Σαμανίδης παραιτήθηκε -χωρίς να δημοσιοποιηθεί, για να μην «πληγεί η υπόθεση». Κανείς από τους σημερινούς διαμαρτυρόμενους δεν ένιωσε πως άξιζε να υπερασπιστεί το καταστατικό.
Με αυτά και με αυτά, το κόμμα είχε διαλυθεί πολύ πριν το αντιληφθούν οι σημερινοί «αντιδρώντες». Να το ξαναπώ, για να αφομοιωθεί: το ’15 έφυγε πάνω από το μισό κόμμα και το 90% της νεολαίας. Και οι 27 από τους «53» σφύριζαν βουκολικούς σκοπούς. Για να ξαναρθώ στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, αποχώρησαν τα 35 από τα 43 μέλη της Νομαρχιακής, σίγουρα τα καλύτερα και πιο γειωμένα κοινωνικά.
Επειδή, δε, πολλά και πολύ ανόητα λέγονται περί «διεύρυνσης», στο σύνολο των οργανώσεων της Βόρειας Ελλάδας, των οποίων την ευθύνη είχα από την Πολιτική Γραμματεία, υπήρξε μια έκρηξη νέων συμμετοχών από το 2010 έως το 2012. Στην Πέλλα, π.χ., μια και ανέφερα την Τζάκρη, όταν συνάντησα για πρώτη φορά την οργάνωση στην Έδεσσα, μετά από το φευγιό της ΔΗΜΑΡ, το φθινόπωρο του ’10, προσήλθαν 3 άτομα, 3! Μετά από ενάμιση χρόνο τα μέλη ήταν 250. Η πραγματική διεύρυνση, λοιπόν, έγινε και στηρίχτηκε, εν πολλοίς, στη δουλειά ημών των υποτιθέμενα «στενών». Οι μετέπειτα «διευρύνσεις», αντίθετα, μάζεψαν, μεταξύ άλλων, κάθε καρυδιάς καρύδι, που είδαν κυβερνητικό φως και μπήκαν. Σε ό,τι αφορά τα κεντρικά όργανα, π.χ., στην θέση του Ανδρέα Καρίτζη, του Αντώνη Νταβανέλου ή του Αλέκου Καλύβη, έσκασαν μύτη ο Πολλάκης, ο Σπίρτζης και ο Αποστολάκης. Κι όλα καλά για τους σημερινούς διαφωνούντες.
Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται ένα καίριο για την Αριστερά ζήτημα, που αφορά τον σκληρό πυρήνα της στρατηγικής της. Από πού και πώς στρατολογεί τα μέλη της -χρησιμοποιώ το στρατόκαβλο ρήμα, για να προσαρμοστώ στο παραδοσιακό, κάθε άλλο παρά κατάλληλο για ένα χειραφετητικό εγχείρημα, λεξιλόγιο -κι έτσι να το θέσω προς επερώτηση.
Η διαρκής επιμονή του κόμματος του Τσίπρα να μετράει την κοινωνική αγκύρωση της οργάνωσης με τη συμμετοχή στα επιμελητήρια, τις επαγγελματικές συντεχνίες κ.λπ. είναι ενδεικτική μιας, μεταξύ πολλών άλλων, ιδεολογικής προσχώρησης. Ο παλιός καλός ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονταν, αντίθετα, για τα κοινωνικά κινήματα -εκεί επιδίωκε να βρει τους ανθρώπους του. Ήξερε, έστω μέσα από ασύνειδες, αλλά βιωμένες, εμπειρίες πως οι κοινωνικές συμμαχίες στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο δεν αφορούν τους αγρότες, τους μαγαζάτορες και την ιντελιγκέντσια (sic), αλλά την συνάντηση του κόσμου της εργασίας με τον κόσμο των κινημάτων. Στην περίπτωσή μας, οι πλατείες συνέβαλλαν πολύ περισσότερο στην ενδυνάμωσή μας παρά οποιαδήποτε «κεντρώα» διεύρυνση. Γι’ αυτό κιόλας κατηγορούμασταν για «κινηματισμό».
Όταν, μετά το ’15, ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχτηκε οριστικά σε κόμμα του Τσίπρα, όλοι όσοι όψιμα διαχωρίζονται από τον αρχηγισμό, δεν λειτούργησαν παρά σαν μια πτέρυγα των προεδρικών και τίποτε περισσότερο. Λίγες μέρες μόνο μετά από την καταδικαστική, για την πορεία του εγχειρήματος ανατροπής της παρανοϊκής λιτότητας, συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, σε πανελλαδική συνάντηση των «53», η μεγάλη πλειοψηφία ήταν σαφώς αντίθετη προς τη συγκεκριμένη «διαπραγμάτευση». Αυτό που τη συγκράτησε ήταν η αίσθηση ευθύνης σε συνδυασμό με την αφελή ευπιστία απέναντι σε ανθρώπους, με τους οποίους είχε πορευτεί για πολλά χρόνια και διατηρούσε στενούς συντροφικούς δεσμούς.
Προφανώς, στην εξέλιξη των θέσεων και των διαθέσεων όσων αποφάσισαν πως έπρεπε για την «σωτηρία της χώρας» να συνεχιστεί απείραχτο το μνημονιακό καθεστώς, έπαιξαν ρόλο και πολύ υλικοί παράγοντες, ακόμη και ο απλός βιοπορισμός. Συναφώς, μετά από την τομή, την οποία αποτέλεσε η πλήρης εγκατάλειψη των δεσμεύσεων, που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, η ηγετική ομάδα που, αδιαφοροποίητα, ομπρελίστες και εμμονικά τσιπρικοί, διαχειρίστηκε την μνημονιακή λαίλαπα, απέκτησε κοινά συμφέροντα και έξεις -ο σιδηρούς νόμος της ολιγαρχίας, άλλωστε, είχε ανακαλυφτεί πολύ πριν διατυπωθεί ως τέτοιος από τον Μίχελς το 1911.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο περίσσιος θαυμασμός για τον αρχηγό -μια βουλεύτρια είχε πει πως Τσίπρας βγαίνει κάθε εκατό χρόνια!- έπαιρνε χαρακτηριστικά γελοιότητας.
Ο Τσίπρας ίδρυσε τον ΣΥΡΙΖΑ! Αμ δε! Τον Δεκέμβριο του 2009, σε συνεδρίαση της ΚΕ του Συνασπισμού, εισηγήθηκε «δυο βήματα πίσω», δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει στη μορφή της απλής εκλογικής συμμαχίας. Κέρδισε την ψηφοφορία κόντρα στην ίδια του την τάση σε συνέργεια με την Ανανεωτική Πτέρυγα. Μόνο που το σκορ 52 -49, που πήρε απέναντι στην αντίθετη τροπολογία του Κοκκινοπράσινου Δικτύου, παραήταν μικρό για μια τέτοια απόφαση και υπαναχώρησε.
Για όλα αυτά έχει αρχίσει ήδη η ακαδημαϊκή έρευνα.
Τα διδακτορικά, από όσο ξέρω, θα είναι αμείλικτα.
Οι Ραν Ταν Πλαν δεν γίνεται να δικαιωθούν.
