Το καραβάνι αλληλεγγύης και ενημέρωσης για τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στις εξορύξεις χρυσού ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα στην Αθήνα μετά από πλήθος δράσεων : διαμαρτυρία έξω από τα γραφεία της Eldorado Gold, συνέντευξη τύπου στην ΕΣΗΕΑ, συνάντηση με διοικητικούς υπαλλήλους, κοινή διαμαρτυρία με τις γυναίκες κατά της βίας των γυναικών στα Προπύλαια, πολύωρη συγκέντρωση μπροστά στην Βουλή, με την συμμετοχή πλήθους πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων, βουλευτών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, των ΑΝΕΛ και των Οικολόγων Πράσινων. Οι αγωνιστές της Χαλκιδικής αποχαιρέτησαν τους αλληλέγγυους που συνάντησαν σε κάθε πόλη και έδωσαν ραντεβού ξανά «στους δρόμους» μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την αποχώρηση των χρυσοθήρων από τον τόπο τους. Σε αυτήν την νίκη πιστεύουν και όλοι όσοι βρέθηκαν σε κάθε πόλη στο πλευρό τους, όλοι όσοι στις διάφορες πτυχές της ζωής τους βιώνουν το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας, την εξαθλίωση, την περιβαλλοντική υποβάθμιση, την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, την καταστολή των αντιστάσεών τους, της προσβολή της αξιοπρέπειας.
Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής ωρίμασαν βίαια μέσα από την επίθεση που δέχονται καθημερινά από την κυβέρνηση και τους μιντιακούς συκοφάντες τους, απέκτησαν πολιτική συνείδηση μέσα στον αγώνα αυτόν και σταδιακά σταμάτησαν να ψάχνουν την αλήθεια στην τηλεόραση. Αυτήν την εμπειρία μετέφεραν στην Κατερίνη, την Λάρισα, τον Βόλο, την Λαμία και την Αθήνα αποδεικνύοντας ότι τέτοια κινήματα «αντοχής» γεννιούνται μόνο μέσα από τα μονοπάτια της αλληλεγγύης σε κάθε μικρό ή μεγάλο επίπεδο της ζωής μας. Στα τέσσερα λεωφορεία που ταξίδεψαν για αυτό το καραβάνι έβλεπες διαφόρων ειδών «τρομοκράτες», όπως τους χαρακτηρίζει συχνά η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και κοινωνικών κατηγοριών, γυναίκες που ασχολούνται με τα οικιακά, εργαζόμενες σε υπηρεσίες, εργάτες, φοιτητές, αγρότες κ.α που βρήκαν τον δικό τους ρόλο στον αγώνα, την δική τους χρησιμότητα, άλλοι στην «ντουντούκα», άλλοι στο γράψιμο των ανακοινώσεων, άλλοι στα πανό αλλά όλοι μαζί στις αποφάσεις για το κάθε βήμα του αγώνα αυτού, στον δρόμο, στα συνθήματα, στις χαρές αλλά και στις λύπες.
Στους δρόμους γεννιούνται οι συνειδήσεις
Στη διάρκεια του ταξιδιού, «στα λεωφορεία των τρομοκρατών από τις Σκουριές» συναντήσαμε δεκάδες γυναίκες, τις μπροστάρησσες του αγώνα αυτού μερικές από τις οποίες μοιράστηκαν μαζί μας την εμπειρία τους.
Η Αργυρώ ασχολείται με τα οικιακά. Τόσο η ίδια όσο και πολλά μέλη της οικογένειά της αντιμετωπίζουν διώξεις για τον μοναδικό λόγο ότι αντιστέκονται στις εξορύξεις χρυσού. «Στο σπίτι μας ο καθένας έχει από μία έως τρεις δικογραφίες» λέει η Αργυρώ και συνεχίζει «Οι επιχειρούμενες εξορύξεις χρυσού με μετέφεραν από τον «ήσυχο» καναπέ μου στον δρόμο του αγώνα. Εκεί που ασχολούμουν μόνο με τις κατσαρόλες μου άρχισα να ασχολούμαι με ένα βουνό. Δεν είναι ένα τοπικό πρόβλημα, είναι ένα ζήτημα που αφορά όλη την κοινωνία. Στον αγώνα αυτό δεν χωράει μέση λύση, είναι αγώνας ζωής και θανάτου» μας λέει και προσθέτει «Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι το δίκιο μας δεν το βρίσκαμε πουθενά ανεβήκαμε στο βουνό και με ειρηνικές πορείες προσπαθήσαμε να το σώσουμε»
Σχετικά με τις πολιτικές επιλογές της πριν τον αγώνα αυτό σχολιάζει «Μέχρι τώρα ψήφιζα τα δύο κυβερνώντα κόμματα. Τώρα μουντζώνομαι. Παρακολουθούσα τις ειδήσεις όπως τα υπόλοιπα σίριαλ της τηλεόρασης. Αυτή τη στιγμή καταλαβαίνω ότι τόσα χρόνια ψήφιζα φούσκες. Τώρα το βιώνουμε όλοι στο πετσί μας»
«Τώρα ως οικογένεια «τρομοκρατών» νοιώθω υπερήφανη. Αγωνίζομαι για τα παιδιά και για τα εγγόνια μου. Θα είμαι στον αγώνα όσο χρειαστεί. Ούτε η καταστολή ούτε τίποτα άλλο μπορεί να με κρατήσει πίσω. Αντίθετα με σπρώχνει όλο και πιο μέσα στον αγώνα αυτό» καταλήγει.
«Από το 2006 που μάθαμε ότι κατατέθηκε το επενδυτικό σχέδιο για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές ρωτήσαμε επιστήμονες και γενικότερα ειδικούς επί του θέματος για το τι πρόκειται να συμβεί στον τόπο μας. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ποια είναι η πραγματικότητα και ποιο το μέλλον μας» λέει η Φωτεινή Ευαγγελίδου, μαία από την Μ. Παναγιά»
«Βαφτίζουν τρομοκράτες τους ανθρώπους του τόπου αυτού γιατί ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα για την πολιτική τους. Η ανοησία τους δεν έχει όρια. Επειδή η αλήθεια όμως ποτέ δεν κρύβεται, ό, τι και να γίνει θα αναδειχθούν τόσο τα πραγματικά γεγονότα όσο και το ποιος έχει δίκιο και άδικο» σημειώνει.
Στην γαλαρία κάθεται η Γώγα Μαρίνου, εργαζόμενη στα ΕΛΤΑ. Η Γώγα τραγουδούσε συνέχεια μέσα στο λεωφορείο και πολλές φορές δεν μπορούσε να κρύψει την συγκίνησή της για τα όσα έχουν βιώσει οι κάτοικοι της Β.Α. Χαλκιδικής εξαιτίας της αστυνομικής αυθαιρεσίας και καταστολής.
«Παλαιότερα την κρατική τρομοκρατία την έβλεπα μόνο στην τηλεόραση, στην τηλεόραση συνήθιζα να βλέπω και τις διαμαρτυρίες που γίνονταν συχνά στις πόλεις και προσπαθούσα να καταλάβω τον «πόλεμο» που διεξαγόταν ανάμεσα στους πολίτες και τα ΜΑΤ»
«Μέσα από αυτόν τον αγώνα συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα του γείτονα πρέπει να το αντιμετωπίσεις και εσύ γιατί αλλιώς θα έρθει και στην πόρτα σου. Όταν ήρθε και στην δική μου αυλή τότε κατάλαβα γιατί πολεμούσαν τα παιδιά των πορειών τόσα χρόνια Μέσα από αυτό το καραβάνι καταλάβαμε όλοι ότι μας ενώνουν κοινοί αγώνες στην Ελλάδα, αγώνες για την ελευθερία και τα δικαιώματά μας για να μην αποφασίζουν αυτοί για εμάς» καταλήγει
«Δεκάδες φίλοι μου διώκονται για τον αγώνα αυτό. Στην αρχή το συναίσθημα ήταν περίεργο, μέχρι να αντιληφθούμε τι συμβαίνει υπήρχε φόβος μετά ο φόβος έγινε θυμός. Όσο θυμώνω δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι» λέει η Μαρίλη Παπανικολάου, κάτοικος της Ιερισσού και μία από τις τρεις ντουντουκέρισσες του καραβανιού αυτού.
«Παλαιότερα δεν ασχολούμουν με την πολιτική. Μεγάλωνα απλά τον γιο μου και έβλεπα την ζωή από τον καναπέ μου. Τώρα δεν αγωνίζομαι μόνο για μένα, τώρα έμαθα τι θα πει αλληλεγγύη. Τώρα στο χωριό μου οι πόρτες των σπιτιών μας είναι ανοιχτές….»σημειώνει ακόμη.
«Αυτός είναι ο αγώνας της ζωής μου. Βιώνοντας από κοντά το κίνημα αυτό γίνομαι καθημερινά ολοένα και πιο οργισμένη με τα ΜΜΕ. Ένα ολόκληρος τόπος διώκεται, διακόσια άτομα συνολικά στην Β.Α Χαλκιδική. Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει. Αυτό που επιδιώκουν είναι να μας φοβίσουν» δηλώνει η Μαρία Μαργαρίτη από τα Μουδανιά.
Σχετικά με το καραβάνι αλληλεγγύης τονίζει «Το καραβάνι ήταν μια φοβερή εμπειρία, θα ήθελα να επισκεφτούμε ακόμη περισσότερες πόλεις, να δώσουμε στον κόσμο την φωνή μας. Κατεβήκαμε στην Αθήνα γιατί θέλουμε να καταλάβουν και οι πολίτες της πόλης αυτής ότι στην Χαλκιδική συντελείται ένα έγκλημα για όλη την Ελλάδα»
Σταυρούλα Πουλημένη