Το φίδι έχει βγει πια από τ’ αυγό του και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Είναι αυτό που πριν από λίγο καιρό προπηλάκισε τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης και βανδάλισε το μνημείο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Που έγραψε ότι «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» και κραύγασε «Στα όπλα, στα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια». Που έστειλε μηνύματα με τη λέξη «προδότης» στα κινητά βουλευτών λόγω της θετικής τους στάσης απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών και τους στοχοποίησε με αφίσες ρωτώντας τους αν θα «πουλήσουν» τη Μακεδονία. Που παλιότερα έβαλε φωτιά στο στρατόπεδο «Φιλιππάκου», για να μην εγκατασταθούν πρόσφυγες στα Γιαννιτσά, και πέταξε γουρουνοκεφαλές σε κέντρα υποδοχής προσφύγων. Που προχθές με στειλιάρια και λοστούς επιχείρησε να εισβάλει στη Βουλή και χθες έριξε μολότοφ στο σπίτι της βουλευτίνας Θεοδώρας Τζάκρη. Που καθημερινά χύνει το δηλητήριο του μίσους στις ψυχές μικρών παιδιών και απλών ανθρώπων, χωρίζοντας τους Έλληνες σε «πατριώτες» και «προδότες».
Είναι το φίδι του εθνικισμού, του ρατσισμού και του φασισμού. Κι όποιος δεν το βλέπει ή είναι τυφλός ή κλείνει τα μάτια του.
Είναι το ίδιο φίδι, που με τις κραυγές του για το έθνος και το μεγαλείο της φυλής έφερε ανείπωτες συμφορές στην πατρίδα μας. Που το 1897 οδήγησε την Ελλάδα σε τυχοδιωκτικό πόλεμο με την οθωμανική αυτοκρατορία, για να την αναγκάσει μετά από λίγο σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Που το 1922 φώναζε «να φτάσουμε στην Κόκκινη Μηλιά» και ζήσαμε τη Μικρασιατική καταστροφή. Που στην Κατοχή φόρεσε τη στολή του ταγματασφαλίτη και παρέδωσε την Ανατολική Μακεδονία στους Βούλγαρους φασίστες. Που το 1974 φαντασιώθηκε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και από τότε η μισή Κύπρος βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων.
Είναι ο ίδιος εσμός των ακροδεξιών τραμπούκων, των παρακρατικών και του «κράτους των εθνικοφρόνων», που στον εμφύλιο, τη μετεμφυλιακή περίοδο και στη χούντα έστειλε χιλιάδες αριστερούς στις φυλακές και τις εξορίες. Που χαφιέδισε και φακέλωσε τους μισούς Έλληνες. Που έβαλε την Ελλάδα στο γύψο για εφτά χρόνια. Που δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Γιώργη Τσαρουχά, τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον Νίκο Τεμπονέρα, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και τον Παύλο Φύσσα.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αγανακτούν με το διαφορετικό χρώμα, τη διαφορετική θρησκεία, τη διαφορετική εθνικότητα, τη διαφορετική γλώσσα, το διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, τη διαφορετική άποψη. Που όχι απλώς δεν ανέχονται τον «άλλον», αλλά θέλουν και να τον εξαφανίσουν. Με κάθε μέσο.
Γι’ αυτό και σήμερα δεν αρκεί μόνο η καταδίκη γεγονότων όπως αυτό της επίθεσης στο σπίτι της κ. Τζάκρη. Η απερίφραστη και απόλυτη καταδίκη. Χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.
Δεν φτάνει μόνο η ξεκάθαρη αποδοκιμασία της ρητορικής του μίσους, των ύβρεων, των απειλών, των προπηλακισμών, της βίας, του εθνικιστικού και ρατσιστικού λόγου, των φασιστικών πρακτικών.
Και βέβαια δεν χωράνε οι δικαιολογίες, οι θεωρίες των δυο άκρων, οι ίσες αποστάσεις, οι συμψηφισμοί, η ανοχή, η σιωπή.
Χρειάζεται ένα ισχυρό μέτωπο μέσα στην κοινωνία για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Με λόγο και έργο. Με νηφαλιότητα αλλά και αποφασιστικότητα. Με γνώση και ιστορική μνήμη.
Σήμερα. Γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά.
Το κεφάλι του φιδιού του εθνικισμού, του ρατσισμού και του φασισμού πρέπει να συντριβεί με όλα τα νόμιμα μέσα που διαθέτει η Δημοκρατία.