Επειδή η καταφατική εκδοχή του τίτλου είναι το καινούργιο κοσκινάκι της συγκυβέρνησης και των ΜΜΕ, νομίζω πως αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Η ανάγκη δε γι’ αυτό εμφανίζεται ακόμη μεγαλύτερη στο μέτρο που, κατά τη γνώμη μου, δημόσια όχι απλά δεν αντιμετωπίζουμε το θέμα όπως θα έπρεπε, αλλά και το κάνουμε με τρόπους που καθόλου δεν αρμόζουν σε έναν πολιτικό οργανισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς.
«Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα αυξήσει και άλλο τους φόρους», κραυγάζουν οι καθεστωτικοί.
«Λέτε ψέματα, εσείς είστε οι απόλυτοι φορομπήχτες», απαντούν πολλοί από τη δική μας πλευρά.
Ορισμένοι από τους τελευταίους, μάλιστα, πιάστηκαν πρόσφατα από μια τοποθέτηση του Σταθάκη, περί της αναγκαίας αύξησης των φορολογικών εσόδων ως ποσοστού του ΑΕΠ, για να τον καταχεριάσουν. Νόμιζαν, μάλιστα, παραδόξως πως του ασκούσαν κριτική από τα αριστερά!
Ευτυχώς, ήρθε στην κατάλληλη στιγμή η παρέμβαση αριστερού αρθρογράφου, για να βάλει, σε ό,τι αφορά την πολιτική γεωγραφία, τα πράγματα στην θέση τους. Έγραψε, λοιπόν, ο αρθρογράφος [1]: «Δεν είναι όμως καθόλου σπάνιες οι περιπτώσεις που κορυφαία και προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν συντηρητικές τεχνοκρατικές θέσεις με εντυπωσιακή αυταρέσκεια και αλαζονεία. Χαρακτηριστικά από την άποψη αυτή ήταν ορισμένα από αυτά που είπε ο Γιώργος Σταθάκης την περασμένη εβδομάδα, σε εκδήλωση του διαδικτυακού τηλεοπτικού σταθμού Tvxs: «Η Ελλάδα υποφέρει είκοσι χρόνια από λίγους φόρους… Η Ελλάδα έχει μια μόνιμη τρύπα στη φορολόγηση των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων – θα τολμούσα να πω πιο πολύ των φυσικών προσώπων παρά των επιχειρήσεων. Άρα η ιδέα για λιγότερους φόρους είναι παραπλανητική», τόνισε ο Γ. Σταθάκης. «Η χώρα οφείλει να αυξήσει τα φορολογικά της έσοδα στο 42-43% του ΑΕΠ» από 38,5% του ΑΕΠ που είναι τώρα, πρόσθεσε».
Και συνέχισε ο αρθρογράφος, συμβουλεύοντας: «Δεν φροντίζει καλύτερα [ο ΣΥΡΙΖΑ] να συμμαζέψει την αμετροέπεια στελεχών του που παριστάνουν ήδη τους «γκουρού» της οικονομίας; Νομίζει ο Τσίπρας ότι μαζεύει ψήφους με αυτά που λέει ο Σταθάκης και πολλοί άλλοι που συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο; Πλανάται πλάνην οικτράν!».
Να, λοιπόν! Ας τα σταματήσει ο Τσίπρας όλα αυτά γιατί, στο κάτω κάτω, δεν… μαζεύουν ψήφους. Ενώ, προφανώς, μια νεοπουζαντίστικη [2] στάση μαζεύει. Πράγματι, πες πως θα κόψεις τους φόρους και το μέλλον σου διαγράφεται καλύτερο.
Έλα, όμως, που έχει δίκιο ο Σταθάκης. Έλα που είναι αδύνατη οποιαδήποτε ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, αλλά και η στοιχειώδης ανακούφιση από την ανθρωπιστική κρίση, αν δεν αυξηθούν οι φόροι. Κι αυτό είναι προφανής … αριστερή αλήθεια!
Αλλιώς, τι εννοούμε όταν λέμε πως θα πληρώσουν οι πλούσιοι;
Θα μου πείτε, δεν το λέμε όλοι. Αρκετοί νομίζουν πως σημαντικότερο είναι να κόβουμε εθνικό νόμισμα, ενώ άλλοι (ή και οι ίδιοι) ότι φτάνει η «επίθεση» στις 200 οικογένειες.
Παρόλ’ αυτά το πρόγραμμά μας είναι σαφές, τουλάχιστον από την Αθηναΐδα κι έπειτα.
Εκτός κι αν το περιουσιολόγιο θα το κάνουμε για… αισθητικούς λόγους.
Ας το πω καθαρά. Ένα αριστερό πρόγραμμα είναι υποχρεωμένο να μειώσει κατά πολύ τη φορολογική επιβάρυνση των κατώτερων τάξεων και κατηγοριών του πληθυσμού και, μαζί και ταυτοχρόνως, να αυξήσει αυτήν των ευπορότερων και τακτοποιημένων περιουσιακά στρωμάτων, των ευκατάστατων, γενικώς, και όχι μόνο του «μεγάλου κεφαλαίου». Με στόχο, επιπλέον, να αυξήσει τα συνολικά φορολογικά έσοδα γιατί, αλλιώς, δουλειά δεν γίνεται. Δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά αξιοπρεπές κοινωνικό κράτος, που να μην τροφοδοτήθηκε από αυξημένη γενική φορολογία.
Κι όποιος ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει να λέμε πως θα αυξηθούν οι φόροι είναι –να, που για μια φορά η λέξη ταιριάζει– απλώς, λαϊκιστής. Πολιτικαντίζει και αποκρύπτει την προφανή αλήθεια πως μεγάλα και πολύ ευνοημένα τμήματα του πληθυσμού, που διαχρονικά το απέφευγαν, θα πρέπει να αρχίσουν να πληρώνουν. Με 8 δις ετήσια φοροκλοπή –φοροαποφυγή του ΦΠΑ και πάνω από 10 δις φοροδιαφυγή στο εισόδημα, η «αποκατάσταση της δικαιοσύνης» θα παράσχει τεράστια οικονομικά και, κυρίως, κοινωνικά οφέλη.
Στη χώρα όπου το δημόσιο χρέος οφείλεται στο ότι δεν πλήρωναν όσοι κατεξοχήν θα έπρεπε, δεν φτάνει να το διαγράψουμε για να πάμε παραπέρα.
Στη χώρα όπου ο μέσος μισθωτός δήλωνε, προ κρίσης, μέσο ετήσιο εισόδημα 17000 και ο μέσος ιδιοκτήτης καφετέριας 4500 –και τα πράγματα, έκτοτε, χειροτέρεψαν φορολογικά για το μισθωτό– κάτι πολύ σάπιο υπάρχει.
Στη χώρα όπου οι μισθωτοί δήλωσαν το 2012 εισόδημα 70 δισεκατομμυρίων και ελεύθεροι επαγγελματίες, εμποροβιομήχανοι, κάτοχοι ακινήτων και γαιών και αγροτοεπιχειρηματίες, όλοι μαζί περίπου 203, κάτι μέσα στην κρίση έγινε ακόμη πιο σάπιο.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς που δεν θα αναμετρηθεί με αυτά τα κοινωνικά εγκλήματα με πολύ αποφασιστικό τρόπο, δεν θα είναι παρά ανέκδοτο: joke, που λένε και οι Βρετανοί. Δεν πρόκειται, ωστόσο, κανένας να γελάσει.
Η στήλη του Χρήστου Λάσκου κάθε Τρίτη στο Red Notebook.
__________________
[1] Γ. Δελαστίκ, «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει στις ευρωεκλογές, όχι στις δημοτικές», Έθνος, 19 Φεβρουαρίου 2014
[2] Ο Πουζάντ έγινε διάσημος ως ηγέτης ενός γαλλικού ακροδεξιού κινήματος «εναντίον των φόρων» στη Γαλλία της δεκαετίας του ’50. Ο πουζαντισμός, έκτοτε, είναι ο ιδεότυπος του αντιδραστικού μικροϊδιοκτητικού «αντικρατισμού». Ο Πουλαντζάς, στις αναλύσεις του για τη μικροαστική τάξη, πολλές φορές έχει προσφύγει στο συγκεκριμένο φαινόμενο.
[3] Οικονομική Καθημερινή, 23 Φεβρουαρίου 2014