Του Ηλία Πετράκη
Το κείμενο γράφεται για τρίτη φορά καθώς οι εξελίξεις που πυροδότησε η απεργία της 15ης Ιούνη και η διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, που πήρε σάρκα και οστά με το κίνημα των αγανακτισμένων, είναι καταιγιστικές. Στις τηλεοράσεις αρχικά παρέλαυναν οι κάθε λογής αναλυτές και πολιτικοί που εξηγούσαν την αναγκαιότητα να αποδεχθεί ο λαός την ξεκάθαρη δημοκρατική εκτροπή που σχεδιαζόταν, ονομάζοντας την κιόλας ιστορική ευκαιρία για τον τόπο, προκειμένου να γίνουν τα ‘απαραίτητα’ για τη ‘σωτηρία’ της χώρας. Ο Χρυσοχοΐδης με τον Παναγιωτόπουλο κουβέντιαζαν σε σπάνια φιλικό κλίμα στα παράθυρα του MEGA για την προ των πυλών συναίνεση, με τον Πρετεντέρη να χαριτολογεί, αναγνωρίζοντας τον πολιτικό πολιτισμό των συνομιλητών: «Σε λίγο θα μοιράσουμε και υπουργεία». Όταν μετά από ώρες συζητήσεων και υποθέσεων στα κανάλια για τον κοινής αποδοχής πρωθυπουργό βγήκε ο νυν – όχι για πολύ μάλλον – και είπε ότι η προσπάθεια εθνικής συνεννόησης απέτυχε καθώς η αντιπολίτευση διαχειρίστηκε την όλη αυτή προσπάθεια με επικοινωνιακούς όρους, τα γελάκια κόπηκαν και ο τίτλος του άρθρου άλλαξε. Το «συναίνεση στους από πάνω» έγινε «πανικός» και να ‘ναι καλά ο ΓΑΠ, δε χρειάζεται καν αιτιολόγηση πλέον.
Τα κεντρικοπολιτικά έχουν σημασία για έναν κυρίως λόγο. Οι χιλιάδες ανθρώπων που όλο αυτόν τον καιρό βρίσκονται στους δρόμους και χθες με περισσή υπομονή ανέχτηκαν την αστυνομία να τους ψεκάζει επί ώρες, δίχως να κουνηθούν ρούπι απ’ την πλατεία, μπορούν πλέον να γιορτάσουν τη, μέχρι στιγμής, μεγαλύτερη τους νίκη. Το μπέρδεμα των από πάνω δεν έγινε αντιληπτό μόνο εντός των συνόρων της χώρας. Όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία είχαν τις ελληνικές κινητοποιήσεις πρώτο θέμα. Ως και ο δείκτης του Dow Jones έπεσε, «επίδοση που αποδίδεται και στο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό που επικρατεί στην Ελλάδα». Πέρα όμως από την εγχώρια και εξωτερική φήμη, μπορούν να περηφανεύονται για κάτι ακόμη σημαντικότερο: το σπάνιο ήθος που έδειξαν απέναντι στην, όπως φαίνεται, προσχεδιασμένη μαζική καταστολή των εκδηλώσεων. Καταστολή που πνίγηκε κάτω από τα ειρωνικά χειροκροτήματα προς τους προδότες αστυνομικούς και τα τραγούδια που κάποιοι έλεγαν με συνοδεία κρητικής λύρας, από τη μικροφωνική του συντάγματος, εμψυχώνοντας τους πνιγμένους, από τα χημικά και τους καπνούς, συμπολίτες τους και ενώ εκρήξεις ακουγόντουσαν από παντού. Σε μια χώρα που το μπουκάρισμα στα γήπεδα είναι εβδομαδιαίο φαινόμενο, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να προβλέψει την εικόνα μιας ανθρώπινης αλυσίδας προστασίας απέναντι σε αυτούς που της επιτίθονταν.
Οι τηλεοράσεις προτίμησαν βέβαια την προσέγγιση της ειρηνικής διαδήλωσης που αμαυρώθηκε από επεισόδια κουκουλοφόρων. Άνθρωποι με μάσκες υπήρξαν, άλλοι για προστασία, κάποιοι με επιθετικές διαθέσεις. Προφανώς με 200.000 ανθρώπους στους δρόμους της Αθήνας είναι αδύνατο να μη βρεθούν 500, 600 έστω και 1000 αντικοινωνικοί και φασίστες – ή σε εντεταλμένη υπηρεσία – που θα θεωρούν ότι με πέτρες και μολότοφ μόνο μπορείς να εκφράσεις τις διαφωνίες σου σε όσα συμβαίνουν. Όσοι από αυτούς έδρασαν μπροστά από τη βουλή γρήγορα αναγκάστηκαν από τις αντιδράσεις του κόσμου να τα μαζέψουν, όσο και αν προσπάθησαν τα ΜΑΤ με τις δική τους χημική συμβολή να ανάψουν φωτιές. Η παρουσία διμοιριών και μηχανών όμως στους περιφερειακούς στο Σύνταγμα δρόμους, όπου ούτε προστάτευαν κάτι ούτε ήταν δυνατό να περιφρουρηθούν από προβοκάτσιες, έδωσε νέο πεδίο δράσης λαμπρό στους ανεγκέφαλους, οι οποίοι, άδικα προς τους αντίστοιχους πολιτικούς χώρους, χαρακτηρίζονται αντιεξουσιαστές ή αναρχικοί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Λίγα μπουκάλια που πετάχτηκαν στην Καραγιώργη Σερβίας ήταν αρκετά ώστε η κάτω πλευρά της πλατείας αλλά και η οδοί Σταδίου και Πανεπιστημίου να μετατραπούν σε πεδία μάχης στα οποία πλέον όμως συμμετείχαν όλοι, ανεξαρτήτου ηλικίας ή κουκούλας, καθώς ήταν φανερό ότι η αντίδραση της αστυνομίας ήταν υπερβολική σε σχέση με τα επεισόδια που συμβαίνανε.
Το κίνημα της αγανάκτησης ενηλικιώθηκε στις 15 Ιουνίου. Κέρδισε διά πυρός και σιδήρου το σεβασμό στον εαυτό του και την αποφασιστικότητα για ακόμη δυσκολότερες μάχες. Τα δύο μεγάλα κόμματα και οι κολαούζοι τους ακόμη μιλούν για αναδιαπραγμάτευση ή και υλοποίηση του μεσοπρόθεσμου. Ο λαός όμως δε ζητά κάτι τέτοιο: «Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει, ο λαός το χρέος δεν πληρώνει» φώναζε το μπλοκ της ΠΟΕ-ΟΤΑ που βρισκόταν στην κορυφή της πορείας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Για να το καταλάβουν και οι από πάνω, ο αγώνας θα πρέπει να συνεχιστεί. Κέρδισε και καινούργιες συμπάθειες καθώς για πρώτη φορά τα μπλοκ του ΠΑΜΕ έκατσαν για τουλάχιστον δύο ώρες μπροστά στη βουλή, αφού ολοκλήρωσαν την πορεία τους από την Ομόνοια. Παρά τις υποτιμητικές, για το κίνημα, εκτιμήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο κόσμος του θέλει να έρθει κοντά σε αυτό. Ένα ΠΑΜΕ που με κεντρικό σύνθημα το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» συγκέντρωσε στα μπλοκ του τουλάχιστον 50000 εργαζόμενους, όσους περίπου είχαν και τα μπλοκ όσων διαδήλωναν από το Πεδίο του Άρεως.
Η Τετάρτη έχει ήδη περάσει στις σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και με τον πολιτικό χρόνο να έχει πλέον συρρικνωθεί δραματικά είναι βέβαιο ότι έρχονται ακόμη μεγαλύτερες ημέρες. Ημέρες που όλοι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.