Το κείμενο που αναδημοσιεύεται παρακάτω το έγραψα και δημοσιεύτηκε στην Εποχή το μακρινό 2006, στις 22 Ιανουαρίου.
Δεν θυμάμαι καν την αφορμή για τη συγγραφή του -μάλλον θα συνδέεται με κάποια από τις πολλές απολύσεις του Ανέστη.
Όντας συνταγμένο σε ανύποπτο χρόνο, αποτυπώνει, νομίζω, κάποια ουσιώδη στοιχεία του σπουδαίου ανθρώπου που χάσαμε προχθές μόλις.
Κυρίως, όμως, είναι ένα κείμενο που μιλάει σε χρόνο ενεστώτα και όχι παρελθοντικό, στο χρόνο της ζωής και όχι του θανάτου. Ξεκινάει με το “ο Ανέστης Ταρπάγκος είναι…” και τελειώνει με το “είναι ήδη αργά”.
Τώρα, που πολλοί θα γράψουν και θα θυμηθούν, ειναι ακόμη περισσότερο αργά.
Ας είναι αυτός ο δικός μου αποχαιρετισμός.
Ο σπουδαίος άνθρωπος Ανέστης Ταρπάγκος
Ο Ανέστης Ταρπάγκος είναι «ιδιόρρυθμος», «δύσκολος» άνθρωπος. Τον πρωτοέμαθα στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, μετά το ’80, από τα άρθρα που δημοσίευε στην Αυγή. Σε περίοδο έντονου ριζοσπαστισμού, μετά τις καταλήψεις του 815, η ανανεωτική αριστερά φαινόταν πολύ «ρεφορμιστική» για τα γούστα πολλών από μας. Άλλωστε, η διάσπαση της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος ήταν πολύ πρόσφατη με όλα τα –και συναισθηματικά- συμπαρομαρτούντα. Τα κείμενά του, λοιπόν, στην Αυγή μου φαινόταν διαφορετικά. Ο λόγος του αψύς, μακροπερίοδος, πολύ αναλυτικός, αλλά τότε και πάντοτε ενωτικός. Ενωτικός, όχι «ενωτικός».
Τον γνώρισα από πολύ κοντά λίγα χρόνια αργότερα πάλι σε μια ενωτική προσπάθεια στο χώρο της Αριστεράς, που συμπεριλάμβανε τη ΣΣΕΚ και την ΟΒΕΣ μετά τα πρώτα Πασοκικά «σταθεροποιητικά» του ’85. Έκτοτε τον θυμάμαι να πρωταγωνιστεί συνεχώς σε τέτοια εγχειρήματα, ριζοσπαστικά και ενωτικά μαζί. Και σήμερα το ίδιο κάνει στον εργατικό συνδικαλιστικό χώρο, αλλά και στη νομαρχιακή προσπάθεια στην Θεσσαλονίκη.
Η «ιδιορρυθμία» ήταν και είναι η συνέπειά του. Την οποία πληρώνει πολλά χρόνια τώρα και, μάλιστα, τοις μετρητοίς. Ένας από τους καλύτερους τοπογράφους που διαρκώς … απολύεται. Γιατί επιδεικνύει μονίμως, κατά την εργοδοτική αργκό, αντισυμβατική συμπεριφορά. Γιατί δεν δέχεται την εξόντωση του συνδικαλισμού, γιατί θεωρεί πως οι υπερωρίες δεν μπορεί ούτε να είναι υποχρεωτικές ούτε απλήρωτες, γιατί επιμένει να συζητάει με τους συναδέλφους του, ακόμη και να τους δίνει προκηρύξεις που τους καλούν στις απεργίες της ΓΣΕΕ.
Ο Ανέστης Ταρπάγκος θα έπρεπε να είναι σύμβολο για τα συνδικάτα και την Αριστερά, όλη την Αριστερά. Τιμά τις καλύτερες παραδόσεις τους. Όταν κάποτε –μετά από την υπ. αριθμόν δεν ξέρω πια απόλυσή του- του είχα πει γιατί δεν σκέφτεται ν’ αλλάξει εργασιακή δραστηριότητα, ν’ αξιοποιήσει τις γνώσεις και την πείρα του πχ διδάσκοντας, μου απάντησε πως, εκτός των άλλων, δεν θα το έκανε γιατί δεν θέλει να απαξιώσει τις εργασιακές του ικανότητες. Είναι άνθρωπος της «παλιάς εποχής» όταν οι εργαζόμενοι ήταν περήφανοι για τη δουλειά τους.
Ο Ανέστης δεν χρειάζεται την υπεράσπισή μας απλώς. Θα πρέπει να γίνει σημαία δράσης και αντίστασης απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Δεν φτάνει να κερδίζει καιρό μετά όλες τις δίκες και να καταδικάζονται τα αφεντικά για καταχρηστική συμπεριφορά. Η περίπτωσή του πρέπει να γίνει δημόσιο γεγονός. Οι βουλευτές μας, οι ευρωβουλευτές μας, οι συνδικαλιστικοί μας εκπρόσωποι να το πάρουν πάνω τους ως προσωπικό τους πρόβλημα. Δεν είναι προς όφελος δικό του, αλλά προς μεγάλο όφελος του εργατικού κινήματος. Οι ταξικοί κανίβαλοι είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τους πάντες και τα πάντα. Ας στέρξουμε, λοιπόν, όλοι. Είναι ήδη αργά.