Τα 640 άτομα ξεπερνούσε το ακροατήριο στο οποίο προβλήθηκε χθες η ταινία “Τα κορίτσια της βροχής” σε σκηνοθεσία Αλίντας Δημητρίου στο κινηματογράφο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης. Η ταινία αποτελεί το τελευταίο κομμάτι μιας τριλογίας για τη συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες της χώρας μας και η οποία ξεκίνησε από την περίοδο της Κατοχής, πέρασε στα χρόνια του Βουνού με τον Δημοκρατικό Στρατό και φτάνει τώρα, στα χρόνια της αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών. Την προβολή παρακολούθησαν κάτοικοι της Θεσσαλονίκης, ανάμεσά τους τσιγγάνοι με τα παιδιά τους από το Συλλογο Γυναικων Δενδροποταμου-και ενω βρίσκονταν σε εξέλιξη δύο πορειες υπο αντίξοοες καιρικες συνθηκες. Ηρθαν ανθρωποι ακομη και απο τη Χαλκιδικη και την Εδεσσα, επειδη άκουσαν για την προβολη απο το ραδιοφωνο.
Η σκηνοθέτης Αλίντα Δημητρίου παρά το γεγονός ότι δεν κατέστη εφικτό να παραβρεθεί στην προβολή έστειλε το παρακάτω γραπτό μήνυμα:
Γεια σας,
Ζητώ να με συγχωρέσετε που δεν βρίσκομαι εδώ. Θα ήθελα να είμαι κοντά σας, να σας δω.
Η ταινία έγινε για όλους εσάς, τη νέα γενιά.
Και η νέα γενιά δεν σηματοδοτείται ηλικιακά αλλά από τον τρόπο που σκέπτεται, από τον τρόπο που πράττει και μάχεται στην καθημερινότητά της
Στην ταινία παρουσιάζονται πενήντα γυναίκες, ήταν τότε όλες νέες, είκοσι χρονών. Δεν τις αντιμετώπισαν διαφορετικά από τους άνδρες και κράτησαν γερά.
Ανήκουν στις ομάδες «χωρίς φωνή» που η σύγχρονη Ιστορία καταγράφει και προχωράει.
Οι γυναίκες αυτές , όπως και οι Γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης, έχουν σχεδόν μηδενική παρουσία από την επίσημη Ιστορία. Είναι, αν όχι μια σκοτεινή σελίδα, αλλά οπωσδήποτε άγραφη.
Τις χαρακτηρίζει το πείσμα, η πίστη σ’ αυτό που έκαναν και η αντοχή τους.
Με δίδαξαν, δυο χρόνια κοντά τους, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Με δίδαξαν το ήθος τους: ποτέ δε ζήτησαν τίποτα και μια Γυναίκα όταν τη ρώτησα τι κέρδισε από την πολιτεία, μου απάντησε «η πολιτεία μου έδωσε την ευχή της».
Μια άλλη μου είπε «είμαστε η συνέχεια των γυναικών της Εθνικής Αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία». Αυτό το είπε μια γυναίκα που της στέρησαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.
Η μνήμη των λαών καθορίζει το μέλλον τους.
Η μνήμη των λαών τσαλαπατάει τις ζητωκραυγές των νικητών και γράφει τη δική της Ιστορία.
*Η Αλίντα Δημητρίου από το 1977 ως το 1994 έχει κάνει περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. Το Θέατρο στο βουνό, Ανθρώπινα Δικαιώματα (10 ημίωρα), Γυναίκες (6 ημίωρα). Από το 1994 -2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ. Το 2008 ξεκίνησε την τριλογία για τη συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες με τα ντοκιμαντέρ:
2008: Πουλιά στο βάλτο (104 min.) – (Κατοχή)
Έχει τιμηθεί με εφτά βραβεία και από μια κόπια βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία της Σόφιας, στα ΓΑΚ της Σπάρτης, στα ΓΑΚ του Ναυπλίου.
2009: Η ζωή στους βράχους (100 min.) – (Δημ. Στρατός & Εξορία)
Έχει τιμηθεί με ένα βραβείο
2011: Τα κορίτσια της βροχής (120 min.) – (χουντική επταετία).