Η κορυφή της εξουσίας και του πλούτου του καπιταλισμού, που αποτελείται από περίπου 70-80 εκατομμύρια ανθρώπους (το γνωστό 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που εκτιμάται στα 8 δισεκατομμύρια ανθρώπους), έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό κάθε ενδοιασμό, πετώντας στη θάλασσα ακόμα και τον παραμικρό ανθρωπιστικό πειρασμό. Είναι πρόθυμοι να σφαγιάσουν τη μισή ανθρωπότητα για να συνεχίσουν να νιώθουν καλά εκεί ψηλά.
Οι πόλεμοι των τελευταίων δεκαετιών ήταν όλοι εναντίον των λαών. Από τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» στη Λατινική Αμερική, στους πολέμους στην Υεμένη, τη Λιβύη, τη Συρία, το Αφγανιστάν μέχρι τους διάφορους πολέμους που ξέσπασαν στην Αφρική, με ελάχιστη δημοσιογραφική κάλυψη και πολύ μικρό ενδιαφέρον από τα μμε.
Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι αυτή τη στιγμή διεξάγονται, ταυτόχρονα, «πέντε γενοκτονίες στον κόσμο» («Cinco genocides actuales»): στην επαρχία Νταρφούρ του Σουδάν από το 2003, στο Τιγκράι της Αιθιοπίας, στα βορειοδυτικά της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό και αυτή που διέπραξε το Αζερμπαϊτζάν εναντίον του αρμενικού λαού στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η επίθεση εναντίον του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας σχεδόν αδιάκοπης σειράς βιαιοτήτων εναντίον των λαών, με προφανή στόχο τη βίαιη εκδίωξη εκατομμυρίων ανθρώπων. Η συσσώρευση μέσω της απαλλοτρίωσης/τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος κατά των λαών ξεκίνησε με την κατάληψη των εδαφών και την εκδίωξη του πληθυσμού που τα κατοικούσε, για να μετατρέψουν τη ζωή σε εμπόρευμα. Το γεγονός αυτό έχει αναλυθεί και καταγγελθεί με πολλές αφορμές.
Αυτό που τώρα γίνεται φανερό είναι ότι έρχονται για να εξαφανίσουν και τους πληθυσμούς. Δεν αρκούνται πλέον στο να τους αναγκάζουν να πάνε αλλού. Ο στόχος τώρα είναι η εξάλειψη των ενοχλητικών λαών, αυτών που δεν προσαρμόζονται, εκείνων που γαντζώνονται στη γη και στα εδάφη τους, εκείνων που θέλουν να συνεχίσουν να ζουν όπως έκαναν πάντα: με τη γη και τα χωράφια τους, με την απλότητα της αγροτικής ζωής .
Πράγματι, οι λαοί κατοικούν σε περιοχές που το κεφάλαιο προσπαθεί να αρπάξει είτε γιατί είναι πλούσιες σε βιοποικιλότητα είτε επειδή στο υπέδαφός τους υπάρχει ορυκτός πλούτος ή –και- υδρογονάνθρακες ή απλώς άφθονο νερό. Προσπαθεί να τις αρπάξει για οτιδήποτε καθιστά αυτούς τους τόπους πιθανή πηγή κέρδους.
Η παλιά φράση που έβαζαν τους ληστές να λένε όταν επιτίθονταν σε άμαξες σε απομακρυσμένα μέρη: «τα λεφτά σου ή τη ζωή σου», δεν ισχύει πλέον. Έρχονται και για τα δύο. Όχι τόσο επειδή η ζωή για αυτούς είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντική από το χρηματιστήριο, αλλά επειδή η απλή ύπαρξη της ανθρώπινης ζωής δημιουργεί προβλήματα στους πιο ισχυρούς, σε εκείνο το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού.
Ο Alberto Morlachetti ήταν ο ιδρυτής της κολεκτίβας Pelota de Trapo, στα νότια προάστια του Μπουένος Άιρες. Το 2009, υπό μια προοδευτική κυβέρνηση, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Μάνα, φρόντισε το παιδί σου: έρχονται να το πάρουν» («Madre, cuida a tu niño: vienen por él»). «Αυτά τα παιδιά που παλεύουν για τη ζωή τους – η οποία απειλείται από τις μέρες που δεν έχουν να φάνε- έχουν τη γεύση της αντίστασης», έγραψε αγανακτισμένος για τη συστηματική βία που υφίστανται τόσα πολλά παιδιά και για την αδιαφορία της κοινωνίας και των αρχών. Σήμερα τα πράγματα επιδεινώνονται αλματωδώς.
Ζούμε έναν εμφύλιο πόλεμο εναντίον των φτωχών παιδιών με δέρμα στο χρώμα της γης. Γιατί αυτά είναι που θα αντισταθούν αύριο, αυτά είναι που θα φέρουν το σύστημα σε δύσκολη θέση. Τα παιδιά δεν είναι μόνο το μέλλον, η ύπαρξή τους τρέφει την ελπίδα μας. Χωρίς παιδιά, το μέλλον ακυρώνεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Παγκόσμια Τράπεζα έχει δεσμευτεί να καταπολεμήσει (ακόμη και να ποινικοποιήσει) τις λεγόμενες «εφηβικές εγκυμοσύνες» και να μειώσει τα ποσοστά των γεννήσεων στις λαϊκές τάξεις. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν αρχίζει να αποκαλύπτει τις βαθύτερες προθέσεις τους.
Με λίγες μέρες διαφορά μεταξύ τους, ο πρώην πρόεδρος της Αργεντινής Μαουρίσιο Μακρί, ο ισχυρός άνδρας της μελλοντικής κυβέρνησης του Χαβιέ Μιλέι, αναφέρθηκε στους πικετέρος [1] αποκαλώντας τους «ορκ», ενώ ένας Ισραηλινός υπουργός θεωρεί τους Παλαιστίνιους «ανθρώπινα ζώα». Για να εξαλείψουν ένα μέρος της κοινωνίας, πρέπει πρώτα να το απογυμνώσουν από την ανθρωπινότητά του και μετά μπορούν να το δολοφονήσουν χωρίς να διαπράξουν έγκλημα, όπως εξήγησε κάποτε ο Giorgio Agamben.
Σε γενικές γραμμές, από τις περιφράξεις [2] των χωραφιών στην Αγγλία, από το 1600 περίπου, η ιστορία του καπιταλισμού ήταν η ιστορία της καταστροφής των βοσκοτόπων, των δασών και των κοινοτικών γαιών για τη δημιουργία ιδιωτικών αγροτεμαχίων. Απαλλοτρίωσαν τους αγρότες για να τους αναγκάσουν να εργαστούν στα εργοστάσια. Η αναγκαστική έξωση των πληθυσμών εντάθηκε με την κατάκτηση της Αμερικής και πιο πρόσφατα με τον εξορυκτισμό.
Το σύστημα έχει μάθει από τις δυσκολίες του και από τις δικές μας αντιστάσεις. Το στοίχημά του είναι, σε μερικές δεκαετίες, να μην υπάρχουν πλέον οι ιθαγενείς λαοί και οι αγρότες που θέτουν τόσα πολλά εμπόδια στη συσσώρευση. Γνωρίζουν, όμως, ότι μετά από πέντε αιώνες, οι λαοί είναι ακόμα εκεί. Και αυτό το «πρόβλημα» δεν μπορεί να εξαλειφθεί μόνο με τη μαζική δολοφονία.
Εξ ου και η επίθεση στα παιδιά, παντού. Μήπως δεν αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία των φτωχών του κόσμου; Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εάν ο στόχος είναι οι λαοί και ολόκληρες κοινωνικές τάξεις, ο καλύτερος τρόπος για να τους συντρίψουν είναι να εξαφανίσουν τα παιδιά με διάφορους τρόπους, όπως συμβαίνει στη Γάζα.
Πρέπει να τα υπερασπιστούμε, είναι η προϋπόθεση για την επιβίωση.
[1] Άνεργοι που κλείνουν τους δρόμους στην Αργεντινή σε ένδειξη διαμαρτυρίας
[2] Αναφορά στις περιφράξεις, τις διαδικασίες κλοπής, απαλλοτρίωσης και σφετερισμού των κοινοτικών – κοινών γαιών μέσω της πρωταρχικής συσσώρευσης κατά την μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Η κλοπή αυτή είχε ως στόχο να διαχωριστούν οι χρήστες των κοινών γαιών, οι commoners, από τα μέσα παραγωγής, αναπαραγωγής, διαβίωσης και επικοινωνίας, να μετατραπούνε σε μισθωτούς εργάτες και να εγκαθιδρυθεί η σχέση κεφάλαιο, δηλαδή να αναπτυχθεί η τάξη των προλετάριων και η τάξη των κεφαλαιοκρατών. (Commons vs Crisis)
πηγή: https://comune-info.net/
