ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ
Ο Καντάφι, απ’ ό,τι φαίνεται, τελειώνει μέσα σε λουτρό αίματος. Ο κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου -λόγω κοινών συμφερόντων της «περιφέρειας», προφανώς- και σπόνσορας του ΓΑΠ, μέλους του διοικητικού συμβουλίου ευαγούς ιδρύματος του φιλτάτου σφαγέα του λαού του, τελειώνει ως πρωταγωνιστής σε ταινία τρόμου του είδους «Η νύχτα με τις μάσκες».
Για τα γεγονότα στη Λιβύη έχουν γραφτεί πολλά και θα ειπωθούν ακόμη περισσότερα. Νομίζω πως όλοι οι αριστεροί κατανοούμε τη σημασία των όσων συμβαίνουν στον αραβικό κόσμο. Ανεξάρτητα από την κατάληξη των εξεγέρσεων -και πρόβλεψη ασφαλής δεν μπορεί να γίνει- ένα πράγμα αποδείχτηκε: κανένα καθεστώς, όσο ισχυρό, αιμοβόρο και αποφασισμένο κι αν είναι, δεν μπορεί να αντέξει σε αυτό που παλιότερα λέγαμε κίνηση των μαζών. Δεν έχω, επ’ αυτού, να προσθέσω τίποτε ιδιαίτερο. Έχω, όμως, κάποια «παράπλευρα» σχόλια, που νομίζω πως αξίζει να πέσουν στο τραπέζι.
Πρώτα πρώτα, για να επανέλθω στην αρχή, η, ξεχασμένη και σκοπίμως αποκρυπτόμενη εδώ και καιρό, στενή συνάφεια του ΠΑΣΟΚ με διάφορους άθλιους τύπους της ευρύτερης «περιφέρειας» είναι ιδρυτικό στοιχείο του… Κινήματος. Δεν είναι μόνο ο Καντάφι, του οποίου του «Πράσινο Βιβλίο» ήταν το απόλυτο μπεστ-σέλερ μεταξύ των πασόκων, που εντρυφούσαν στα μυστήρια της Τζαμαχιρία, στην εποχή της Αλλαγής. Δεν είναι ούτε μόνο οι σοσιαλιστές εκδοροσφαγείς σύντροφοι Αιγύπτου, Τυνησίας και λοιπής Μπαρμπαριάς. Ούτε το Μπάαθ και ο Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι, κυριολεκτικά, τόσοι οι φίλοι εξωτικοί δικτάτορες, ων ουκ έστιν αριθμός.
Η σχέση με αυτούς εγγράφεται στον γενετικό κώδικα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας τόσο καταστατικά, που είναι υπερβολικό να μιλάμε για σοσιαλδημοκρατία, ό,τι κι αν έχουμε να προσάψουμε στην τελευταία -και είναι πολλά και τρομερά. Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι χειρότερο. Από αυτήν την άποψη, το «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» είναι απολύτως καίριο και δεν χρειάζεται να προσθέσω πολλά περισσότερα. Ούτε και χρειάζεται να προσθέσω πολλά για τον θλιβερό -και μετράω τα λόγια μου- Κάστρο, πέρα από το άλλο ρητό, που λέει «πού είσαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».
Με ενδιαφέρει, αντίθετα, να σταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα Τσάβες. Η ενημέρωση που έχω είναι πως ο πρόεδρος της Βενεζουέλας τοποθετήθηκε με δήλωσή του, που τιτλοφορείται «Ζήτω η Λιβύη και η ανεξαρτησία της», ενώ είναι γνωστό πως οι σχέσεις του με τον Καντάφι υπήρξαν για χρόνια εξαιρετικές. Και πρέπει να πω πως αυτό με κάνει να δυσφορώ έντονα. Δεν θέλω να υποστηρίζω ανθρώπους που υποστηρίζουν -θερμά ή λιγότερο θερμά, λίγο με ενδιαφέρει- διεθνή καθάρματα.
Για τη ριζοσπαστική αριστερά, νομίζω, πρόκειται για αξιακό ζήτημα πρώτης προτεραιότητας με μεγάλη ηθική και αισθητική -και πάλι ηθική, δηλαδή- βαρύτητα. Από αυτά στα οποία σκόντο δεν μπορεί να γίνεται. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η ριζοσπαστική αριστερά δεν φημίζεται για την προσήλωσή της στον συνήθη «ρεαλισμό», γεωπολιτικό ή άλλο.
Να το πω όσο πιο καθαρά γίνεται: Αν ο Τσάβες υποστηρίζει τον Καντάφι, εμείς πρέπει να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε τον Τσάβες. Γιατί, εκτός των άλλων, η πολιτική που διαμορφώνεται στη βάση της ισοδυναμίας «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος» έχει βοηθήσει στην… παραγωγή εκατοντάδων εκατομμυρίων πτωμάτων μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα. Άλλωστε και για τον Πολ Ποτ ακόμα αν ψάχναμε, θα βρίσκαμε επαρκείς «πραγματιστικούς» λόγους για τους… κακούς του τρόπους.
Να το πω ακόμη καθαρότερα: Έχουμε μπει ήδη ξανά σε πολύ άγριους καιρούς. Και, σε τέτοιες περιστάσεις, τα σκόντα απαγορεύονται ακόμη περισσότερο από ό,τι άλλοτε. Η αδιάλλακτη εμμονή μας στη δημοκρατία και τον διεθνισμό είναι όρος για την πολιτική μας παρουσία. Είμαστε με τους εξεγερμένους εναντίον των εξωτικών σφαγέων, ανεξαρτήτως «γεωπολιτικών αναλύσεων». Είμαστε μαζί τους στις πλατείες για την εξόντωση των δικτατόρων κι ας «βυσσοδομεί ο ιμπεριαλισμός», ο οποίος, βέβαια, μια χαρά τα πήγαινε με τους περισσότερους από αυτούς.
Κι όλα αυτά γιατί, πραγματικά, εμείς «δεν ξέρουμε από πολιτική, είμαστε ρομαντικοί και αφελείς». Όσο ρομαντική και αφελής ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Αν, όμως, είναι να αλλάξει ο κόσμος στ’ αλήθεια -και αυτό, πλέον, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου- εσείς θα ποντάρατε στους «πραγματιστές» ή στους «αφελείς»;
Αυγή 05/03/2011