Πορεία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες της Μόριας διοργανώνουν αντιρατσιστικές και πολιτικές οργανώσεις στη Θεσσαλονίκη.
«Αυτό που επείγει είναι η κοινωνία να βγει μπροστά και να βγάλει από πάνω της την ντροπή για το διαρκές έγκλημα που συντελείται στη Μόρια και παντού» σημειώνει μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή της η Αντιραστιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης καλώντας στις 19:00 στο άγαλμα Βενιζέλου.
Με σύνθημα «να κλείσει η Μόρια και όλα τα κέντρα κράτησης» καλεί την ίδια ώρα σε συγκέντρωση και πορεία στο άγαλμα Βενιζέλου η συλλογικότητα «Stop War on Migrants»
ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΜΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
Το βράδυ της Τρίτης 8 Σεπτέμβρη μια μεγάλη πυρκαγιά ξέσπασε στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Μόριας. Τις επόμενες ημέρες νέες φωτιές κατέστρεψαν το camp ολοσχερώς. Από τότε, 13.000 εγκλωβισμένοι/ες είναι και άστεγοι/ες, ενώ η ζωές τους μπήκαν σε μεγάλο κίνδυνο με τις φωτιές. Μετά το ξέσπασμα της πρώτης πυρκαγιάςα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στους γύρω δρόμους, με την αστυνομία να τους εμποδίζει να πλησιάσουν τη Μυτιλήνη. Το έργο της αστυνομίας σπεύδει να βοηθήσει και μερίδα πολιτών, που «παίρνει τον νόμο στο χέρια της». Το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας κήρυξε το νησί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που σημαίνει στρατιωτική διαχείριση και καταστολή ενάντια στους/ις μετανάστες/ριες (ήδη μεταφέρθηκαν πολλές διμοιρίες ΜΑΤ, καθώς και θωρακισμένα οχήματα). Η μόνη έκτακτη ανάγκη για εμάς, πριν και μετά τη φωτιά, είναι οι ανάγκες των ανθρώπων που μένουν στα κολαστήρια-κέντρα κράτησης και η επιθυμία τους να ζήσουν ελεύθεροι κι ελεύθερες, μέσα στον αστικό ιστό.
Οι αιτίες της φωτίας παραμένουν άγνωστες. Παρόλα αυτά, τα κρατικά πορίσματα δεν μας αφορούν. Είμαστε μαζί με τους μετανάστες σε κάθε περίπτωση. Είτε η φωτιά μπήκε από ντόπιους φασίστες, που έχουν επιχειρήσει παρόμοιες ενέργειες στο παρελθόν. Είτε προήλθε από μερίδα των ίδιων των μεταναστών, που εξεγέρθηκαν κι έκαψαν τη φυλακή τους. Είτε είναι αποτέλεσμα ατυχήματος, διόλου απίθανο αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες που επικρατούσαν στο εν λόγω κέντρο κράτησης. Σε όλες τις περιπτώσεις, η φωτιά ήταν αποτέλεσμα της κρατικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής που ωθεί χιλιάδες κόσμου στην απελπισία. Άνθρωποι στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλον, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς καμία παροχή, αποκομμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία, στιγματισμένοι ως ανεπιθύμητοι.
Σα να μην έφταναν αυτά, τις τελευταίες μέρες τα κρούσματα covid πληθαίνουν συνεχώς μέσα στα κέντρα κράτησης και οι μετανάστες έχουν αφεθεί να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Η στάση της κυβέρνησης στο ζήτημα δηλώνει ξεκάθαρα ότι τα μέτρα προστασίας και η ιατρική περίθαλψη αφορούν μόνο τους έλληνες πολίτες, ενώ η ζωή των υπολοίπων δεν έχει καμία αξία. Έτσι, ήδη από τον Απρίλη, οι μετανάστες στα camps αντιμετωπίζονται σαν εστία μόλυνσης που πρέπει να περιοριστεί, να μην έρθει σε επαφή με τον υγιή εθνικό κορμό. Το Lockdown στα camps παρατείνεται μέσα στο καλοκαίρι ενώ ταυτόχρονα μαγαζιά και ξενοδοχεία υποδέχονται τουρίστες από όλο τον κόσμο. Αντιφατικό από υγειονομική σκοπιά;
Μάλλον η αιτιά για το εγκλεισμό των ανθρώπων στα κέντρα κράτησης δεν ήταν ποτέ ένας ιός. Η αυθαίρετη παρουσίαση από κυβέρνηση και ΜΜΕ των μεταναστών σαν επικίνδυνων για εμάς τους υπόλοιπους εξυπηρετεί την περαιτέρω νομιμοποίηση μιας μακροχρόνιας κρατικής πολιτικής. Το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει ουσιαστικά τους μετανάστες σαν στρατιωτική απειλή, ασκώντας καθημερινά στα σώματά τους αυθαίρετη κρατική βία έξω από κάθε όριο. Δολοφονίες, pushbacks, ξυλοδαρμοί, εξευτελιστικοί έλεγχοι, εγκλεισμοί σε κέντρα κράτησης υπό άθλιες συνθήκες, πάνε χέρι χέρι με τον κοινωνικό στιγματισμό και την περιθωριοποίηση που δικαιολογεί τέτοιες μεθόδους. Η βιαιότητα αυτή είναι η μόνη μέθοδος επιβίωσης ενός συστήματος σε κρίση από το οποίο ολοένα περισσότερες από εμάς περισσεύουν. Ενός συστήματος, που οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας δεν χωρούν στην οικονομία του, στα πρότυπα και τον πολιτισμό του. Η νομιμοποίηση της βίας στα σώματα των μεταναστών είναι πρόπλασμα για την επέκτασή της σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Από εδώ ξεκινάει και η δική μας αλληλεγγύη, καθώς, πέρα από τους διαχωρισμούς, βλέπουμε την κοινότητά μας με τις μετανάστριες και τους μετανάστες.
Οι αγώνες και οι εξεγέρσεις των μεταναστών και των μεταναστριών είναι η μόνη λογική απάντηση στην βαρβαρότητα που δέχονται.
Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα η αδιαφορία δεν είναι επιλογή. Επιλέγουμε να σταθούμε δίπλα στους μετανάστες και τις μετανάστριες και να αγωνιστούμε από κοινού για τα προβλήματά μας. Σε αυτόν τον τόπο που νιώθουμε τόσο ξένοι, δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι/ες. Θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τις μετανάστριες και τους μετανάστες, στις πλατείες, στους δρόμους και στις γειτονιές, ενάντια σε κάθε ρατσιστική πολιτική.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΖΟΥΣΑΝ ΣΤΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΕΧΙZΟΥΝ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ
ΧΑΡΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΕΓΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ