Ο φόβος της τρομοκρατίας έχει θρονιαστεί για τα καλά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με τους πολίτες σε κατάσταση σοκ να σκέφτονται να βγουν από το σπίτι τους και να επιτελέσουν τις καθημερικές λειτουργίες τους. Σ’ αυτό το επίπεδο ο ISIS έχει πετύχει το στόχο του, αφού μετέφερε το παιχνίδι «εντός έδρας», δηλαδή μέσα στο «σπίτι μας».
Παντού παραμονεύει το φάντασμα του ζωσμένου με εκρηκτικά τζιχαντιστή που απειλεί να ανατιναχτεί «μετά των αλλοφύλων», κερδίζοντας ένα φανταστικό παράδεισο σύμφωνα με μια στρεβλή ανάγνωση της δικής του θρησκείας. Φυσικά, ο φόβος είναι μεγαλύτερος όταν δεν έχει πρόσωπο, όταν είναι αδιόρατος και κινείται στις σκιές. Τότε είναι που ξυπνά μέσα μας τους δικούς μας φόβους, στους οποίους δίνει σάρκα και οστά. Έτσι ο συλλογικός γίνεται και προσωπικός φόβος.
Υπάρχει όμως και μια παράπλευρη απώλεια για τους πολίτες. Είναι αυτή της στρατιωτικοποίησης της καθημερινότητας πολλών χωρών. Η ιδέα ότι ο στρατός μπορεί να περιπολεί στους δρόμους σε καιρό ειρήνης με τα όπλα σε κοινή θέα εμπεδώνεται ως ανάγκη εξαιτίας της απρόσωπης απειλής. Τώρα η «επιτηρούμενη δημοκρατία» δεν αφορά μόνο την παρακολούθηση των τηλεπικοινωνιών και της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, αλλά και την αντιμετώπιση του καθενός ως εν δυνάμει τρομοκράτη.
Αυτή η διπλή υπονόμευση της δημοκρατίας από τον φόβο και τους κάθε είδους «προστάτες» αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη απειλή. Οι «υπεύθυνοι» πολιτικοί, οι δράστες των βομβαρδισμών, των επεμβάσεων σε ξένες χώρες, της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε εμφανίζονται σήμερα ως προστάτες της δημοκρατίας. Οι βιαστές εμφανίζονται ως δικαστές. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Οι φανατικοί ισλαμιστές δολοφόνοι είναι ίσως το κατοπτρικό είδωλο των «δικών μας» ηγετών, το τέρας του δόκτορος Φρανκενστάιν που απειλεί πλέον τον δημιουργό του. Οι πολίτες δεν πρέπει να υποκύψουν ούτε στους μεν ούτε στους δε. Ούτε στον τρόμο των δολοφονιών αθώων, ούτε στον τρόμο που διαχειρίζονται όσοι προκάλεσαν τις δολοφονίες αυτές και είναι κατά ένα τρόπο οι ηθικοί αυτουργοί τους.
Ο εχθρός είναι στη δική μας χώρα, πολύ πριν φθάσουν οι τζιχαντιστές. Είναι όσοι μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε κενό περιεχομένου κέλυφος, μέσα στο οποίο κρύβονται οι χειρότεροι εχθροί της.
Είναι ανάγκη να αντισταθούμε στον τρόμο των τζιχαντιστών, συνεχίζοντας τη ζωή μας. Είναι όμως μεγαλύτερη ανάγκη να απαιτήσουμε από τους «δικούς μας» ηγέτες να σταματήσουν την πολιτική της νεοαποικιοκρατίας και του πολέμου που θα γεννά νέο φόβο και νέες τζιχάντ.
Σκεφτείτε το!