Ανατρέχουμε σε μία σπουδαία ταινία του 2018 που ξεκίνησε τη διαδρομή της από το Φεστιβάλ των Καννών. Το έργο του Ζία Ζιανγκ Κε (Χρυσός Λέοντας για το “Ακίνητες Ζωές” και εξαιρετικό το “Πέρα από τα Βουνά”), “Οι Στάχτες μίας Αγάπης” συγκέντρωσε 24 Βραβεία και διεθνείς διακρίσεις. Φιλοξενήθηκε τότε στην πόλη μας μόλις για μία εβδομάδα στον Κινηματογράφο Μακεδονικόν και λίγο περισσότερο στην Αθήνα. Το κουβάρι ξετυλίγεται και πάλι από την αλλαγή της χιλιετίας και το 2001 κι αγγίζει το σήμερα ανατριχιαστικά.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Αφετηρία αποτελεί ένας έρωτας. Ο Μπιν κι η Κιάο. Μία ιστορία ζωής με πάθος, αγάπη, νεκρά διαστήματα και βαθιά κατανόηση. Το μήνυμα όμως όσο περνάει η ώρα ξεπερνάει το ατομικό, γίνεται καθολικό και φτάνει να αφορά ολόκληρη τη χώρα. Γρανάζια του συστήματος, μέλη μικροσυμμοριών που είναι καταδικασμένα να τα αλέσει ο μύλος του χρόνου. “Όσοι κουβαλούν όπλα συνήθως πεθαίνουν πρώτοι”. Η έμμεση προοικονομία μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει. Μία προειδοποιητική βολή που κάθε παρά λάθος είναι.
Την ίδια στιγμή στο κυρίαρχο φόντο ο κόσμος διασκεδάζει έντονα. Κουνιέται ασταμάτητα στους ρυθμούς του YMCA των Village People. Το φαίνεσθαι η μεγάλη εικόνα και το είναι που ελάχιστοι γνωρίζουν πραγματικά. Κι όμως ο σκηνοθέτης το έχει διαβάσει κι αφουγκραστεί πλήρως με διορατική ματιά. Επιλέγει να μιλήσει βαθιά πολιτικά και να εξημερώσει τα πλήθη μέσω της τέχνης. Δημιουργεί ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα με τη βοήθεια του Lim Giong και χρωματίζει το δράμα που εξελίσσεται. “Μέσα σε μία νύχτα από νικητής, γίνεσαι χαμένος”. Επιμένει να τοποθετεί τον άνθρωπο σε ρόλο καταλύτη.
Οι μεγάλες προσδοκίες, η θυσία, η απογοήτευση, η ανιδιοτέλεια. Τα πάντα αποδεικνύονται μέσα από τις πράξεις μας και τη διάρκεια στον χρόνο. Τα λόγια αρκετές φορές είναι εύκολα και συχνά ξεχνιούνται. Ακριβώς στη σημασία της συλλογικής μνήμης θέλει να σταθεί ο δημιουργός. Σε μία εποχή που όλα καταρρέουν. Η χώρα του βιώνει έναν σκληρό πολιτικό καπιταλισμό, όπως εύστοχα σημειώνει στο πρόσφατο βιβλίο του ο Μπράνκο Μιλάνοβιτς. Η εκδυτικοποίηση της μεγάλης δύναμης της Ασίας οδηγεί την πλειοψηφία στην εξαθλίωση και τις διαπροσωπικές σχέσεις στην αλλοτρίωση καθημερινά.
Η Ζάο Τάο, σύζυγος του σκηνοθέτη, στον πρωταγωνιστικό ρόλο αποτελεί τον κινητήριο μοχλό για την πλοκή. Μία δυναμική γυναίκα που είναι αποφασισμένη να διανύσει ολόκληρη τη διαδρομή της ζωής πιστή σε αξίες, το ήθος, την ειλικρίνεια και τη δύναμη της ψυχής της. Δεν παρεκκλίνει στιγμή. Από το βροχερό βράδυ του αποχαιρετισμού μέχρι την επανένωση. Ο συνοδοιπόρος της αντίθετα μοιάζει λιγόψυχος και φοβισμένος. “Ό,τι καίγεται σε τόσο υψηλή θερμοκρασία, εξαγνίζεται”. Πιο αδύναμος, πιο αναποφάσιστος.
Δημιουργείται ένα πανοραμικό πλάνο ενός κόσμου που αλλάζει. Αυτού που ζούμε εμείς σήμερα. Με τη Γιουχάν και τον κορονοϊό. Με το σκοτάδι που καλύπτει την αιτία που γέννησε τον καταστροφικό ιό. Η πρωταγωνίστριά μας παραμένει εγκλωβισμένη στα αδιέξοδά της, όπως και πολλοί άνθρωποι σήμερα. Έχει όμως ακόμα το δικαίωμα να κοιτάζει τον ουρανό γεμάτο με τα αστέρια και να ονειρεύεται, να πιστεύει πως ένα νέο κεφάλαιο ξεκινάει, να ελπίζει και να αισιοδοξεί. Κι αυτό είναι ένα ιδανικό παράδειγμα για όλους εμάς.
