Το κλείσιμο της ΕΡΤ και η απόλυση των 595 καθαριστριών ήταν ένα μικρός θάνατος όχι όμως για όλους. Ήταν για αυτούς που έχασαν την δουλειά τους, ήταν για αυτούς που είδαν ένα μαύρο στις οθόνες τους, μια μαύρη κηλίδα στην δημοκρατία, την φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης, μια μορφή φασισμού στην ζωή όλων μας. Για τους εμπνευστές του μαύρου και για αυτούς που ποτέ δεν ένοιωσαν τι θα πει να πετιέσαι κυριολεκτικά στο δρόμο ήταν ακόμη ένα “success story” στην κυνική φαρέτρα των αριθμών που υπηρετούσε την πολιτική των μνημονίων με κάθε κόστος ακόμη και αν αυτό το κόστος ήταν θάνατοι, αυτοκτονίες, απώλεια της ψυχικής υγείας, αδυναμία επιβίωσης. Εξάλλου για αυτούς οι άριθμοί δεν αντιστοιχούν σε ανθρώπους και η ζωή είναι απλά αναλώσιμη σαν τα χαρτιά υγείας που μας καλούσε να προμηθευτούμε πριν τις εκλογές η γνωστή για την υψηλή πολιτική της ανάλυση Σ. Βούλτεψη.
Ο αγώνας όλων αυτών των ανθρώπων που βρέθηκαν στον δρόμο αλλά δεν έφυγαν, έμειναν εκεί είτε στην Καραγιώργη Σερβίας είτε στους χώρους και τα μικρόφωνα της ελεύθερης ΕΡΤ απέδειξε κάτι που συχνά λέμε και λίγες φορές πιστεύουμε ότι «ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται». Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και οι καθαρίστριες δικαιώθηκαν γιατί πίστεψαν στον αγώνα τους γιατί καθημερινά έδιναν υλική υπόσταση στην έννοια της αλληλεγγύης γιατί βρέθηκαν στον πλευρό όλων αυτών που πόνεσαν στα χρόνια του Μνημονίου, γιατί μέσα από το δικό τους ζήτημα κατάφεραν να αναδείξουν την συνολική επίθεση που δέχτηκαν οι ζώες μας. Επειδή τελικά δεν υπέκυψαν στην μοιρολατρία και παρέμειναν ζωντανοί κόντρα στην καταστολή αλλά και στον ίδιο τον σκληρό χρόνο μέχρι ….το χειροκρότημα. Για αυτό και οι φωτογραφίες με την επιστροφή στο Ραδιομέγαρο και στην Καραγιώργη Σερβίας είναι γεμάτες κλάματα χαράς, αγκαλιές και φιλιά που κατάφεραν να «πνίξουν» τους εμπνευστές του θανάτου τους. Με την ίδια την επιστροφή της ζωής.