Απέναντι στη μιζέρια της «σταθερότητας», στη βύθιση στη φτώχεια και την απελπισία, που αποτελεί τη μόνη προεκλογική δέσμευση αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, υπάρχει η ελπίδα που γεννά η πρόταση για να δοκιμαστεί, στην Ελλάδα και όχι μόνον, μία εναλλακτική λύση που στόχο θα έχει να αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια των πολλών καλών ανθρώπων. Αυτά τα δύο, σαφέστατα ανταγωνιστικά σχέδια, θα αναμετρηθούν αυτήν την Κυριακή, από τη μία ένα σχέδιο ώστε οι πλούσιοι να γίνουν περισσότερο πλούσιοι και οι φτωχοί περισσότερο φτωχοί και από την άλλη ένα σχέδιο ώστε οι πλούσιοι να γίνουν λιγότεροι πλούσιοι και οι φτωχοί λιγότερο φτωχοί.
Ακούγοντας αυτή την ιστορία στη συμμορία του Μπελίνι θα σήκωναν το φρύδι εντελώς δύσπιστα, θα έλεγαν, βάζοντας τα στρατιωτικά τζάκετ τους και φορώντας τα ρέιμπαν γυαλιά τους, πως όσα μπορεί να πετύχει σε μία μέρα μία άγρια διαδήλωση δεν μπορεί να τα καταφέρει μία αριστερή κυβέρνηση σε δεκαετίες. Θα τους προβλημάτιζε βέβαια πως το ένα σχέδιο το υποστηρίζει ο Γιουνκέρ και το άλλο η Κούνεβα, πως το ένα σχέδιο θα μετατρέψει το Νότο της Ευρώπης σε μία Ειδική Οικονομική Ζώνη και το άλλο θέλει να σηκώσει ξανά έναν τοίχο προστασίας για τη διευρυμένη εργατική τάξη.
Με αυτή τη δυσπιστία, με αυτόν τον προβληματισμό πάμε σε αυτές τις ευρωεκλογές, όπου η Ελλάδα με βεβαιότητα θα βαφτεί με τα χρώματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και που στη συνέχεια θα πάει σε εθνικές εκλογές από τις οποίες θα προκύψει μία καλή/αριστερή διακυβέρνηση. Παρόλη τη δυσπιστία, παρόλο τον προβληματισμό, το κόκκινο της Ελλάδας θα κάνει ξανά κόκκινο και το Στατάλε, θα έλεγε και ο Μπελίνι, πλένοντας ποτήρια σε κάποιο κοινωνικό κέντρο στο Μιλάνο. Άλλωστε, ποιος/ποια θέλει αυτή τη μιζέρια της «σταθερότητας»; Ποιος/ποια θέλει να συνεχιστεί η βύθιση στη φτώχεια και την απελπισία; Ποιος/ποια από την απ’ εδώ πλευρά;
O alterthess ιανός