Την Πέμπτη 6 Απρίλη στις 9μμ το TAKIM προβάλλει την ταινία “Μανταρίνια” (2013) Tangerines (film)
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Ζάζα Ουρουσάτζε
Πρωταγωνιστούν: Λεμπίτ Ούλφσακ, Γκιόργκι Νακασίτζε, Έλμο Νουγκάνεν, Μίσα Μέσχι, Ράιβο Τρας
Διάρκεια: 87′
Χώρα: Γεωργία, Εσθονία
Είδος: Δράμα
Πρεμιέρα: 28 Μαΐου 2015
δείτε το trailer της ταινίας:
https://www.youtube.com/watch?v=-3abEeHalEQ
διαβάστε περιγραφή από ToSpirto.net:
Λιτή, ουμανιστική ελεγεία, με ωραίες ερμηνείες και χώρους, που μιλάει για τον παραλογισμό του πολέμου με φόντο τους «μανταρινώνες» του Καυκάσου και την αιματηρή σύρραξη μεταξύ Αμπχάζιων και Γεωργιανών.
Τέσσερις άντρες –σε κλίμα εξόχως θεατρικό. Οι δύο έχουν ως μητρική γλώσσα τα εσθονικά, ο τρίτος τα τσετσένικα κι ο τέταρτος τα γεωργιανά. Μεταξύ τους, ωστόσο, χρησιμοποιούν τα ρωσικά –τη βολική lingua franca του κοινού τους σοβιετικού παρελθόντος. Τι είν’ η πατρίδα μας, αλήθεια; Και για ποιον πολεμάμε, τελικά; Ποιος είναι ο «εχθρός» που σκοτώνουμε; Τέτοια ερωτήματα εγείρει η –υποψήφια για ξενόγλωσσο Όσκαρ φέτος– ταινία του Γεωργιανού Ουρουσάτζε. Κι αν δεν αφηνόταν τόσο πολύ σε μια, επίσης… βολική, συναισθηματική κορύφωση, θα μιλούσαμε για μια σπουδαία ταινία. Που κινηματογραφεί λακωνικά και όμορφα, σε γκριζομπλέ τόνους, το φυσικό τοπίο, και χρησιμοποιεί το έθνικ ορχηστρικό θέμα του Νιάζ Ντιασαμίτζε για να υπογραμμίσει ένα απλό, σχεδόν πρωτόλειο, δράμα προσώπων. Ο ψιλόλιγνος 70άρης Ίβο (Ούλφσακ, πολύ καλός) είναι ένας από τους λίγους Εσθονούς που έχουν παραμείνει στην Αμπχαζία, όταν το 1992 ξεσπάει ο πόλεμος μεταξύ των Γεωργιανών και των Αμπχάζιων που γύρευαν ανεξαρτησία (ντε φάκτο, την έχουν πια). Μαζί με τον επίσης εσθονό γείτονά του, Μάργκους (Νουγκάνεν), παλεύουν να συγκομίσουν τα μανταρίνια, που παραωριμάζουν στα δέντρα –ένας λοχαγός υποσχέθηκε ότι θα στείλει φαντάρους να βοηθήσουν… Μια αψιμαχία μεταξύ αντιπάλων, έξω απ’ το σπίτι του Ίβο, θα αφήσει στο κατώφλι του τρεις-τέσσερις νεκρούς, ένα γεωργιανό τζιπ και δυο βαριά τραυματίες: τον Άχμεντ (Νακασίτζε), μουσουλμάνο τσετσένο μισθοφόρο που πολεμάει στο πλευρό των Αμπχάζιων, και τον χριστιανό Γεωργιανό, Νίκο (Μέσχι). Η αναγκαστική συγκατοίκηση των δυο «εχθρών» στο σπίτι του φιλοσοφημένου σωτήρα τους -όσο αναρρώνουν- θα τους κάνει να περάσουν από το τυφλό μίσος στην ειρωνική ανοχή, μετά στην κατανόηση της ετερότητας του άλλου και τέλος –εκεί, μας τα χαλάει λίγο ο Ουρουσάτζε– στη γνήσια αλληλεγγύη, που φτάνει στα όρια της αυτοθυσίας. Πάντως, το αντιπολεμικό μήνυμα του φιλμ στάζει στο στόμα γλυκό και ξινό ταυτόχρονα –σα χυμός από μανταρίνι…