Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος δεν έμεινε ικανοποιημένος από την απόφαση του Εφετείου να σπάσει τα ισόβια και να του επιβάλει ποινή 12 ετών. Ούτε ο Μιχάλης Λεμούσιας που καταδικάστηκε σε 13,5 χρόνια είναι ικανοποιημένος παρότι τα ισόβια έσπασαν και γι’ αυτόν. Οι δυό τους ήταν τα αφεντικά της πόλης από το 1998 μέχρι το 2009. Διαδηλώνουν μέχρι σήμερα την αθωώτητά τους αλλά δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να πουν δυό λόγια παραπάνω για την υπεξαίρεση από τα ταμεία του δήμου των 18 εκατομμυρίων που αναγνώρισε το δικαστήριο και, κύριος οίδε, πόσα είναι στην πραγματικότητα καθώς, μέχρι σήμερα, η έρευνα στο διάτρητο ή ανύπαρκτο κατ’ άλλους λογιστήριο, συνεχίζεται. Δεν έχουν πει τίποτα για το γεγονός ότ,ι ένας απλός υπάλληλος του δήμου που πάρκαρε τα πολυτελή του αυτοκίνητα κάτω από το γραφείο του δημάρχου στο Καραβάν Σαράι, έμπαινε τρεις και λίγο στην ταμειακή υπηρεσία, έπαιρνε σε μαύρες σακούλες λεφτά, και τα μετέτρεπε σε καλαθοσφαιριστές και μπουζοκομάγαζα. Αν προλάβαινε, δηλαδή, ο Σαξώνης τα νέα ήθη ενδέχεται να έκανε καριέρα στην πολιτική.
Ο τέως δήμαρχος και ο τέως γραμματέας δεν θυμούνται τίποτα από τις μέρες της δόξας τους. Ούτε τα λάβαρα της υπεροψίας τους. Άλλοι, υποστηρίζουν ότι θυμούνται μόνο αυτές και κάποιοι άλλοι ότι ζουν ακόμη σε αυτές τις ημέρες. Ήταν οι μέρες και νύχτες που, όπως λέγανε, ούτε καταιγίδα έπεφτε στην πόλη χωρίς την έγκριση του Λεμούσια ο οποίος είχε την διαχείριση όλων των υποθέσεων του δήμου, ενώ ο δήμαρχος έβαζε την έξωθεν καλή εικόνα του πασπαλισμένη με την ατσαλάκωτη γραμμή της κορμοστασιάς του. Εσωτρεφείς και οι δύο, απρόσιτος ο Λεμούσιας, δεν θυμάμαι ούτε μία συνέντευξή του όλα αυτά τα χρόνια, στον αφρό των ημερών ο δήμαρχος κατόπτευαν και επόπτευαν τα δρώμενα, τα καθόριζαν και, κυρίως, τα νοηματοδοτούσαν. Όσοι είχαν απλώς αντίθετη άποψη, αν ήταν τυχεροί, έπαιρναν απάντηση από τους επίσημους διαύλους των δημοτικών μέσων ή και φιλικών εφημερίδων, κι αν ήταν πεισματάρηδες λοιδωρούνταν ή στην έσχατη περίπτωση μια ρετσέτα κολλούσε στο μέτωπό τους: τι στριμμένοι, τι παλαβιάρηδες, τι απλώς περίεργοι ή απλούστερα δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί μαζί τους. Θέλει να κάνει κέντρο ενημέρωσης το ΚΕΘΕΑ στα Λαδάδικα; Θα χαλάσει η πιάτσα, η οικονομική ζωή, η τουριστική εικόνα της πόλης. Ρίχνουμε μέσα σε ένα βράδυ το περιτείχισμα του Λευκού Πύργου; Λεπτομέρειες και ξυνίλες των γνωστών αρχαιολόγων και των συν αυτώ. Πρόσληψη της κόρης του Λεμούσια στο δήμο; Προσλήψεις φίλων; Δούναι και λαβείν με οικόπεδα; Λεπτομέρειες. Τι γινόταν επιπλέον στο ταμείο της Παγίας; Λεπτομέρειες; Παίζανε τα λεφτά της δημοτικής τους παράταξης στο χρηματιστήριο; Νόμιμον. Τόσες λεπτομέρειες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι με τι ακριβώς ασχολούνταν οι άνθρωποι αυτοί 12 χρόνια.
Ο Παπαγεωργόπουλος στην πιο ανθρώπινη στιγμή του κρατούσε ημερολόγιο φυλακής. Για λίγο. Φώναζε την αθωώτητά του, περιέγραφε στιγμές της καθημερινότητας στο κελί. Έναν άνθρωπο που είναι φυλακή τον ακούς με κατανόηση. Τουλάχιστον. Δεν γίνεται, επίσης, να τον κλωτσοβαράς όταν είναι στην αδυναμία του. Σωστό. Από την άλλη περιμένεις ότι δυό χρόνια τώρα, θα είχε βουτήξει στα σώψυχά του, θα έβρισκε λέξεις που αρμόζουν σε έναν καταδικασμένο, έναν αθώο έστω, περιμέναμε μια ραγισματιά, αν όχι να αισθανθούμε κι εμείς αλλά, τελείως ψυχρά, να καταλάβουμε για να συμμεριστούμε τα πάθια του. Μετά το έκτο γράμμα του όμως, όταν οι κοινοτοπίες εξαντλήθηκαν και έπρεπε να αρχίσει να γράφει για τα βαθύτερα, σταμάτησε. Έτσι, ο Παπαγεωργόπουλος πάει στα δικαστηρία σαν να κατεβαίνει από το Πανόραμα για να ξανακαθίσει στον δημαρχιακό θώκο. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει στη δίκη στο Εφετείο ήταν να αλλάξει δικηγόρους. Το μόνο που επικαλείται είναι οι πολιτικοί του συμπαίχτες που του έχουν γυρίσει την πλάτη.
Ως άλλος Αλκιβιάδης ενώπιον της εκκλησίας του δήμου επικαλείται τα αθλητικά του κατορθώματα. Μόνο που ο Αλκιβιάδης έβαζε, λένε, από την προσωπική του περιουσία για να τρέξει στις αρματοδρομίες των Ολυμπιακών αγώνων. Ο Παπαγεωργόπουλος πιστεύει ότι ο δήμος ακόμη του χρωστάει κι ενώ όλοι οι πολίτες πληρώνουμε ακόμη την μεγάλη βουτιά στον λουφέ του δήμου. Παπαγεωργόπουλος και Λεμούσιας ζητούν μόνο την πολιτική τους απόλυση λόγω ανικανότητας στην προστασία του ταμείου. Και το θεωρούν λίγο. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα χνώτα τους μυρίζουν το κρασί που έπιναν ή ότι είναι δυνατό η όσφρηση του κόσμου να μην είναι ανάπηρη.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.