Πέρασε κιόλας μια βδομάδα από τον δομικό (sic) ανασχηματισμό, που πραγματοποίησε ο πρωθυπουργός, ως έχων το αποκλειστικό δικαίωμα -όπως θεώρησε καλό να μας θυμίσει ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Γράφτηκαν ήδη πολλά. Η κοινή εικόνα είναι πως πρόκειται για μια από τα ίδια –και, επί του συμβολικού και μόνο, λίγο χειρότερα.
Πράγμα που, νομίζω, δεν αποτέλεσε έκπληξη για κανένα. Ούτε η αύξηση της συμμετοχής των ΑΝΕΛ-λήνιστων, μόλο που ο επικίνδυνα φαιδρός –ή φαιδρά επικίνδυνος;- αρχηγός τους είναι, κατά δήλωσή του, έτοιμος να ρίξει την κυβέρνηση ένεκα των σεπτών της ανατολικής του Χριστού ορθόδοξης εκκλησίας. Ούτε η, σχετική με το προαναφερθέν, εκπαραθύρωση του Φίλη, ο οποίος είχε το θάρρος (;) να εφαρμόσει τα προγράμματα για τα Θρησκευτικά, που είχαν εκπονηθεί επι υπουργίας της γνωστής ριζοσπάστριας Άννας Διαμαντοπούλου. Ούτε η είσοδος στο κυβερνητικό σχήμα του εκλεκτού των δανειστών –κατά το πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών- Πιτσιόρλα. Ούτε, ούτε, ούτε…
Τίποτε δεν ήταν έκπληξη. Γιατί τίποτε δεν είναι πια έκπληξη μ’ αυτήν την κυβέρνηση. Κάλλιστα θα μπορούσε να υπουργοποιηθεί ο Βύρων Πολύδωρας, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ή κάποιος της Ένωσης Αποστράτων Υπολοίπου Αττικής. Το θέμα είναι να… γίνουν οι μεταρρυθμίσεις –καλύτερα, να αποδείξουμε πως δεν έχει επέλθει μεταρρυθμιστική κόπωση (!)-, να κλείσει η αξιολόγηση και, ίσως, να πάρουμε το κιού ι (βαρβαριστί, QE).
Όλα, λοιπόν, αναμενόμενα και λογικά.
Παρόλα αυτά, θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια σχετικά με μια υπουργοποίηση, η οποία μ’ όλο που σημαίνει πάρα πολλά για την «ουσία» της κυβέρνησής μας, ελάχιστα σχολιάστηκε. Αναφέρομαι στον, εξ Αμερικής μεταγραφέντα, οικονομολόγο Δημήτρη Παπαδημητρίου, ο οποίος ανέλαβε το υπουργείο Οικονομίας. Φαίνεται ότι η ιδέα πίσω από την επιλογή του είναι πως αποτελεί άνθρωπο πολύ κοντά σε ισχυρά λόμπι των ΗΠΑ και, από αυτήν την άποψη, θα μπορούσε να συμβάλλει καθοριστικά στον, αναμενόμενο, άλλωστε, ορυμαγδό ξένων ιδιωτικών επενδύσεων. Ο ίδιος, εξάλλου, το έθεσε με πάσα σαφήνεια υποσχόμενος πως «η Ελλάδα θα γίνει η Φλόριντα της Ευρώπης».
Ο στόχος μου, ωστόσο, δεν είναι να επισημάνω, δια της απλής παραθέσεως, τη γελοιότητα της υπόσχεσης –σκατά θα γίνει η Ελλάδα με τις ασκούμενες πολιτικές. Και το ξέρουν και οι πέτρες, οι οποίες δεν ξεχνούν πως ήδη από το 2011 θα είχαμε γίνει Δανία κατά την αντίστοιχη υπόσχεση του ΓΑΠ.
Η αναφορά μου στον Δ. Παπ. επιδιώκει να αναδείξει τον απίστευτο (;) εξουσιαστικό κυνισμό αυτής της κυβέρνησης -και του ίδιου, ως το πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο δείγμα. Εξηγούμαι.
Ο νέος υπουργός Οικονομίας βιοπορίστηκε επί δεκαετίες ως ερευνητής και, εν τέλει, πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy των ΗΠΑ, το οποίο ανήκει στα ευρέος φάσματος κεϋνσιανά ιδρύματα της κοσμοκράτειρας.
Μία από τις προτάσεις που επεξεργάστηκε, σε σχέση με την Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια το Levy, υπό την καθοδήγησή του, αφορούσε την αναγκαιότητα καθιέρωσης ενός παράλληλου προς το ευρώ νομίσματος (με το όνομα Geuro). Το Geuro θα ήταν ένα μη μετατρέψιμο νόμισμα, με πρότυπο το αντίστοιχο που είχε εισαχθεί στην Ελβετία το 1934. Χωρίς να δώσω εδώ περισσότερες λεπτομέρειες[1] λέω απλώς πως η εισαγωγή του, σύμφωνα με τους ερευνητές του Levy, προεξάρχοντος του Δ. Παπ., θα μπορούσε να εξασφαλίσει 550000 θέσεις μόνιμης εργασίας με τον κατώτατο μισθό μέσα στο 2017 ήδη. Επιπλέον, η ανάπτυξη της οικονομίας θα έπιανε το 5.2% με πρωτογενές πλεόνασμα 4% μέσα στον πρώτο χρόνο, ενώ το 2018 τα νούμερα θα ήταν 3.7% και 5% αντίστοιχα. Η πρόταση αυτή, όπως προείπα, είχε δουλευτεί επί σειρά ετών και οι υποστηρικτές της ήταν απολύτως πεπεισμένοι για την αποτελεσματικότητά της, σε πλήρη διάσταση με τις αποτυχημένες ασκούμενες πολιτικές.
Δεν έχει μεγάλη σημασία να κρίνω σε αυτό το σημείο πλευρές της πρότασης. Επισημαίνω μόνο πως παράλληλα νομίσματα έχουν υπάρξει πολλές φορές στην ιστορία (πολύ πρόσφατα στην πλούσια Καλιφόρνια) και η εισαγωγή τους παρήγαγε συχνά ευεργετικά αποτελέσματα στις οικονομίες, όπου εφαρμόστηκε. Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο λόγος που περιλαμβάνονταν στα εργαλεία που θα αξιοποιούσε η «Κυβέρνηση της Αριστεράς» στη σύγκρουσή της με τους δανειστές, σύμφωνα με το πρόγραμμα που ψηφίστηκε με θηριώδη πλειοψηφία στο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2013. Το τι έγινε ξέρουμε, αλλά είναι μια άλλη ιστορία.
Για το Levy πρόκειται για μια εξαιρετική ιδέα. Η τελευταία και πιο ολοκληρωμένη εκδοχή παρουσιάστηκε πριν από λίγες μόνο μέρες, τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε και παραθέτει σωρεία αποδεικτικών στοιχείων για την αποτελεσματικότητά της.
Και να που έγινε υπουργός ο Δ. Παπ. λίγες μέρες μετά από την παρουσίαση της εξαιρετικής ιδέας, της οποίας υπήρξε για χρόνια διαπρύσιος υποστηρικτής. Και, όπως ήταν φυσικό, ρωτήθηκε σχετικά από τους δημοσιογράφους. Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση; Την παραθέτω αυτολεξεί: «Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν ακαδημαϊκός. Οι ακαδημαϊκοί μπορούν να λένε πολλά πράγματα, αλλά όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να υλοποιήσουν ένα πρόγραμμα, τότε βλέπουν ότι μερικά πράγματα που έχουν πει ίσως να είναι λάθος» (!) Λίγες μόνο μέρες μετά, για μια πρόταση που δούλευε -και έτσι εξηγούσε μέρος του μισθού του- επι χρόνια!
Ο ορισμός του εξουσιαστικού κυνισμού, πραγματικό έμβλημα για την παρούσα κυβέρνηση.
Ο οποίος θα ήταν απλώς αισθητικά απεχθής –έτσι κι αλλιώς, αυτή είναι η αστική εξουσία- αν δεν παρήγαγε δραματικά αποτελέσματα. Αντίστοιχα πράγματα από τους Μπους, τις Χίλαρι και τους λοιπούς φέρανε τον Τραμπ, παρόμοια από τους Ολαντρέου τους Λεπέν, τέτοια περίπου από τους Σαμαροβενιζέλους τον Μπέο, τον Ψινάκη κτό. Η επάξια συνέχιση από την τωρινή κυβέρνηση γιατί να μην κάνει ελκυστικό επόμενο πρωθυπουργό ένα ναζιστή μαφιόζο με τηλεοπτική και ποδοσφαιρική «παρουσία»; Εδώ είμαστε.
Και όποιος δεν καταλαβαίνει, ας συνεχίσει να «σώζει την χώρα».
[1] Για λεπτομέρειες βλ. http://www.levyinstitute. org/pubs/sa_gr_9_16.pdf