Βάσει των πληροφοριών των μεγάλων ΜΜΕ –όταν προκάνουν από το να κατασπαράζουν τον Πελεγρίνη- η τρόικα, μεταξύ άλλων, έναντι των οποίων ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κυριάκος και ο Βρούτσης δίνουν των υπέρ πάντων αγώνα, έχει θέσει και την απαίτηση της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων.
Προσοχή! Να εμπεδωθεί!
Δεν είναι οι συμπατριώτες μας καπιταλιστές που προωθούν αυτό το αίτημα. Όχι! Οι «πιστωτές» το θέτουν και η κυβέρνηση ανθίσταται επίμονα. Αν, τελικά, γίνει αποδεκτό θα είναι προκειμένου «να μη ληφθούν οριζόντια μέτρα». Αν, δηλαδή, γίνει αποδεκτό θα είναι και πάλι για το γενικό καλό.
Αλλά, προς Θεού! Μην πιστέψει κανείς πως εμπλέκονται τα εγχώρια αφεντικά. Ας μη γίνει και μια τέτοια αδικία. Δεν φτάνει που δεν πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές τις τελευταίες δεκαετίες και, εξαιτίας αυτού, διάφοροι κακόπιστοι κατσαπλιάδες τους κατηγορούν για φοροκλοπή, φοροαποφυγή, φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, θα ήταν πολύ να επέπιπτε επί της κεφαλής τους και αυτή η άθλια κατηγορία.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως μερικές φορές έχουν «δοθεί» μεταξύ τους. Έτσι, έχει διαρρεύσει με πολλούς τρόπους πως τα μνημόνια έχουν, σε ό,τι αφορά τα εργασιακά κυρίως, γραφεί δια χειρός των ελληνικών εργοδοτικών οργανώσεων μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια. Με απλά λόγια, όλα όσα αποδίδονται στην τρόικα σε ό,τι αφορά μισθούς, συντάξεις, αποζημιώσεις, απολύσεις, συμβάσεις… δεν είναι παρά εισηγήσεις των συμπατριωτών μας καπιταλιστών, που έχοντας παπά δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Χαρακτηριστικό, συγκεκριμένο και πρόσφατο παράδειγμα ο κλάδος του εμπορίου. Ως γνωστόν, ο παραδοσιακά, αλλά και σήμερα, πεπεισμένος νεοδημοκράτης Βασίλης Κορκίδης, πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, περιφέρεται χρόνια τώρα στα κανάλια ως αντιμνημονιακός, πολέμιος της ύφεσης και αγωνιστής υπέρ της αναπτύξεως των ψυχών ημών. Πράγμα που καθόλου δεν τον εμποδίζει, βέβαια, ως εκπρόσωπος των εργοδοτών του κλάδου να δίνει, μήνες τώρα, τη μάχη την καλή «για το ελληνικό εμπόριο» προκειμένου οι μέσοι μισθοί να μειωθούν κατά ένα 20% περίπου βάσει της προτεινόμενης από τα αφεντικά νέας συλλογικής σύμβασης. Αλλιώς, άλλωστε, με πόνο ψυχής, θα ήταν αναγκασμένοι να περάσουν σε ατομικές συμβάσεις. Και θα είχαν εξαναγκαστεί βάρβαρα σε μια τέτοια στάση στο μέτρο που οι συνδικαλιστές, όπως πάντα, θα τους είχαν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό!
Ας το δούμε από λίγο πιο κοντά. Όπως διαβάζουμε στην Εφημερίδα των Συντακτών της Τρίτης 3 Δεκεμβρίου, στο ελληνικό εμπόριο «… μεταξύ 2008 και 2013 οι πληρωμένες από τον εργοδότη υπερωρίες μειώθηκαν κατά 53.3%, ενώ οι απλήρωτες υπερωρίες αυξήθηκαν κατά 76.4%, με θύματα κυρίως τις γυναίκες εργαζόμενες. Σήμερα το 77.4% των υπερωριών που κάνουν οι εργαζόμενοι δεν αμείβεται, όταν το αντίστοιχο ποσοστό το 2008 ήταν 47.6%».
Νομίζω, το πιο ενδιαφέρον στο παραπάνω παράθεμα δεν είναι η περιγραφόμενη παρόξυνση της εκμετάλλευσης μέσα στην κρίση. Αυτό που σοκάρει (sic) είναι το γεγονός πως «προ κρίσης» οι λεβέντες εργοδότες μας δεν πλήρωναν μία στις δύο υπερωρίες. Που πάει να πει, με απλά λόγια, πως η κρίση, στο συγκεκριμένο πεδίο, επέτρεψε να μετεξελιχτεί το ξέφρενο πάρτι σε διονυσιακό όργιο.
Και αυτό δεν το απαίτησε η τρόικα. Ούτε εξαναγκάστηκε ο έμπορας να ρουφάει το αίμα με μπουρί. Μάλλον απόλαυση του προξενεί, όπως πάντα.
Έχω γίνει κουραστικός, ίσως. Θα το ξαναπώ, όμως. Απλώς αυτή τη φορά, θα το πω δανειζόμενος τα λόγια του Ηλία Ιωακείμογλου: «Εντυπωσιακή είναι πλέον η επιτυχία της ασκούμενης οικονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής να αυξήσει κατακόρυφα τον λόγο κερδών / μισθών (όπως αυτός εξειδικεύεται στο διάγραμμα, είτε ως διαθέσιμο εισόδημα των εταιρειών προς αμοιβές εργασίας είτε ως μικτά κέρδη προ φόρων προς αμοιβές εργασίας). Μάλιστα, αυτή η άνοδος του λόγου κερδών / αμοιβής εργασίας υπερβαίνει κατά πολύ την αντίστοιχη άνοδο που παρατηρείται και στην Ισπανία, την Κύπρο και την Ιρλανδία, είτε επειδή στην Ελλάδα η διαδικασία της κινεζοποίησης εκκίνησε νωρίτερα είτε επειδή αποδίδει ταχύτερα αποτελέσματα.
Για όσους, λοιπόν, ανήκουν στις κοινωνικές τάξεις που ζουν χάρη στην εργασία τους, η ελληνική οικονομία δεν είναι καθόλου success story, ενώ για όσους ζουν από τα κέρδη του κεφαλαίου τους, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θα ήταν μάλλον απίθανο να μην θεωρούν ως επιτυχημένη μια πολιτική που αποδιαρθρώνει ή εξουδετερώνει όλους τους θεσμούς προστασίας της εργασίας, μειώνει κατακόρυφα τις αποδοχές των εργαζομένων και τις όποιες υποχρεώσεις της επιχείρησης έναντι της κοινωνίας (πλην της φιλανθρωπίας των εταιρειών που αναπτύσσεται ως το ευτελές και προσβλητικό υποκατάστατο του κοινωνικού κράτους). Αυτό εξηγεί πιθανότατα και το κλίμα αισιοδοξίας που καταγράφεται στους δείκτες οικονομικού κλίματος των τελευταίων μηνών, αλλά και την γενικότερη ευφορία της αστικής τάξης και τον αντικατοπτρισμό του success story»1.
Πάει να πει, η ελληνική καπιταλιστική τάξη έχει βρει την ευκαιρία μέσα στην κρίση, για να εκτοξεύσει τα ποσοστά εκμετάλλευσης των εργαζομένων σε διαστημικά ύψη. Έτσι, ώστε να επαυξήσει τους λόγους που επαξίως την ανακήρυσσαν στην πιο εκμεταλλευτική εργοδοσία της Ευρώπης εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια.
Συγκεκριμένα, βάσει των στοιχείων της AMECO (www.ioakimoglou.net), ο λόγος κερδών/μισθών στην Ελλάδα, για τις εταιρίες, από 1.2, που ήταν πάνω κάτω στα χρόνια 1995-2009, έφθασε στο 1.7 το 2013. Οι αντίστοιχοι αριθμοί για την Ισπανία και την Πορτογαλία είναι περίπου 0.6 (1995-2009) και 0.75 (2013). Στη Γαλλία ο λόγος αυτός διατηρήθηκε σχεδόν σταθερός στο 0.5 σε όλη την περίοδο 1995-2013 –με μικρή πτωτική τάση στα χρόνια της κρίσης. Στη Γερμανία, τέλος, διαπιστώνεται μια αύξηση από περίπου 0.5 σε 0.8 μεταξύ 1995 και 2007, για να πέσει σχεδόν στο 0.7 το 2013.
Τα στοιχεία είναι συντριπτικά και απολύτως προκλητικά. Ο συγκεκριμένος δείκτης έχει τιμή από υπερδιπλάσια έως υπερτριπλάσια στη γαλάζια μας πατρίδα σε σχέση με τους λοιπούς ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς, βόρειους και νότιους, κεντρικούς και περιφερειακούς.
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Ιδίως αν είναι αριστερός, οσοδήποτε αντιιμπεριαλιστής ή πατριώτης.