Η πιο ευχάριστη έκπληξη του Φεστιβάλ στο πρώτο πενταήμερό του ήταν το “Σώμα Χριστού” του Γιαν Κομάσα στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα. Η υποψηφιότητα της Πολωνίας για το Οscar Διεθνούς ταινίας, που συγκίνησε τους θεατές στην κατάμεστη αίθουσα Παύλος Ζάννας αργά το βράδυ της Δευτέρας. Μία διαδρομή που ξεκίνησε από το πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας και προβλήθηκε στο πλαίσιο της ενότητας “Ανοιχτοί Ορίζοντες”. Η πίστη κι η αμαρτία. Ο απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Το είναι και το φαίνεσθε. Οι θρήσκοι κι οι θρησκόληπτοι, που έχουν μετατρέψει την εκκλησία, τον οίκο του Δημιουργού σε κοσμικό “καφενείο”.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ένας νεαρός έφηβος, ο Ντάνιελ αποφασίζεται να αφήσει το αναμορφωτήριο και να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ένα εργοστάσιο ξυλείας. Κάτι σαν κοινωνική εργασία. Ο ίδιος ονειρεύεται να γίνει ιερέας, έχοντας διαπράξει όμως φόνο, το παρελθόν του τον καταδιώκει κι είναι αδύνατο να τον δεχτούν σε αντίστοιχη σχολή λόγω ποινικού μητρώου. Οι συγκυρίες του δίνουν την ευκαιρία να ζήσει το όνειρό του και να προσπαθήσει να φέρει τους ανθρώπους μία ανάσα πιο κοντά στο μήνυμα, στην ουσία του λόγου. Είναι όμως όλα πια τόσο τυποποιημένα, ακόμα και στον τρόπο της λατρείας, που δεν υπάρχουν περιθώρια ευελιξίας.
Για μία ομάδα όμως ανθρώπων μία νέα εποχή ξεκινάει κι είναι αποφασισμένοι να μη δεχτούν άκριτα τις επιταγές της προηγούμενης γενιάς. Έχουν αξίες, δείχνουν σεβασμό, είναι ικανοί να πάρουν απόσταση από τα προβλήματα, να ακούσουν και να αποφύγουν αποφάσεις εν θερμώ. Μπορούν ακόμα να συγχωρέσουν, να αγαπηθούν και μέσα από την αγάπη να αγγίζουν τη λατρεία του εξιδανικευμένου. Γιατί όπως και στη Θεία Κοινωνία πρέπει να είσαι καθαρός στη ψυχή κι όχι στο σώμα για να αντέξεις, να γιγαντωθείς.
H ταξική χροιά κάνει κι εδώ την εμφάνισή της. Στο τραπέζι κάθονται ο δήμαρχος, ο παπάς κι οι δύο γυναίκες εκπρόσωποι. Κι όμως εδώ δεν έχουμε κατάχρηση της εξουσίας, αλλά το ραβδί δίνει μία εντολή που λυτρώνει τις καρδιές. Με έναν έντονο παραλληλισμό για το σήμερα που οι εκκλησίες ολοένα γεμίζουν κι οι πιστοί μειώνονται. Η φύση μας είναι να είμαστε άπληστοι και όχι ταπεινοί. Να μας θαμπώνει η δόξα κι όχι η αλληλοβοήθεια. Να ψέλνουμε τα τροπάρια, αλλά να καλλιεργούμε το μίσος και τον φθόνο.
Από την κόλαση, στον παράδεισο και πίσω. “Όχι από πού είσαι, αλλά πού πήγαινες”. Όσο το θέλει, τόσο του απαγορεύεται. Όσο τα καταφέρνει, γνωρίζει βαθιά μέσα του πως θα τελειώσει. Κι όμως είναι εκεί, ζει τη στιγμή σαν να είναι τελευταία του. Δεν πειράζει κανέναν, ζει λιτά. Έχει όλη την καλή διάθεση και την υπομονή να λύσει ένα μείζον θέμα της ενορίας που τον φιλοξενεί. Φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους. Έρχεται να θυμίσει πόσο μακριά φτάσαμε και να μας κάνει να σκεφτούμε τι πραγματικά κάνουμε λάθος και πρέπει να διορθώσουμε στην πράξη.