Θα σας πω μια ιστορία.
(Πρόσωπα και γεγονότα είναι πραγματικά και δεν αποτελούν προϊόν έμπνευσης ή μυθιστορηματογραφίας)
Όπως σας έχω ξαναναφέρει σε παλαιότερο στάτους, τις Παρασκευές τα πρωινά εργάζομαι εθελοντικά ως Παιδοδοντίατρος στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού. Εκεί προσπαθούμε οι εθελοντές να προσφέρουμε την βέλτιστη θεραπεία και φροντίδα στους ασθενείς με κάθε τρόπο, αν και συχνά αντιμετωπίζουμε αντικειμενικές δυσκολίες.
Για παράδειγμα σήμερα έκανα σφράγισμα στον Ανδρέα, 11 ετών και μου ηταν δύσκολο να δουλέψω χωρίς βοηθό, στην Παιδοδοντιατρική χρειάζεσαι βοηθό και οι γραμματείς του Ιατρείου είναι εξυπηρετικές και ευγενικές αλλά πνίγονται στη δουλειά. Ο Ανδρέας ήταν το ραντεβού των 12. Στις 12.30 είχα να κάνω σφράγισμα στην Φάτμε, η Φάτμε είναι 11 χρονών κι αυτή, κατάγεται απο τη Συρία, μεγαλώνει εδώ.
Ρωτάω την Φάτμε (και τη μαμά της φυσικά) αν θέλει να με βοηθήσει, να κρατάει την αναρρόφηση, να μου δίνει κανά εργαλείο, κανά υλικό. Δέχτηκε με χαρά, εννοείται δεν το παρουσίασα σαν παιδική εργασία, δεν έχω τη NIKE στην Κίνα, πιο πολύ σαν χόμπι, διασκέδαση.
Ηταν πολύ γλυκιά με τον Αντρέα, του έλεγε να κάνει υπομονή, τον καθησύχαζε, του κράταγε το χέρι.
Περιττό να πω οτι ο συνομηλικός της τα είδε κωλυόμενα. Το σφράγισμα έγινε, σηκώθηκε να φύγει. Αρχισαν να τα λένε. ”Τι τάξη πας; Σε ποιο σχολείο;”
Του λέει η Φάτμε ”Δεν είσαι και πολύ ψηλός για πέμπτη”.
Αυτό τον τσάκισε, ψέλλισε ”ΕΕ πάω ενόργανη, γι αυτό”
Καλή ατάκα αλλά έπρεπε να επέμβω γιατί έχω ίδια εμπειρία.
”Φάτμε κι εγώ ημουνα το πιο κοντό στο δημοτικό αλλά ψήλωσα τρίτη γυμνασίου, τότε παίρνουν μπόι τα αγόρια” (που η κοιλιά μεταμορφώνεται σε ύψος σε αυτό το μαγικό υπερφυσικό φαινόμενο που λένε οι θειάδες αφού σου τσιμπήσουν το μάγουλο).
Ελα που ο Αντρέας δεν ήθελε να φύγει μετά.
”Γιαγιά να κάτσουμε λίγο ακόμα;”
Και κάθεται να κάνει κι αυτός το βοηθό. ”Και πρόσεχε τη Φάτμε”. ”Ναι ρε Αντρέα”. ”Δε θα πονέσει ε;” ”Οχι δε θα πονέσει”.
Τέλος πάντων, η γιαγιά του φώναζε να φύγει, τα είπανε λίγο στα γρήγορα.
”Θα έρθω και την αλλη Παρασκευή εδώ” λέει ο Αντρέας
”Α ναι;” Είπε κάπως αδιάφορα η Φάτμε.
”Ναι, θα είσαι εδώ;” είπε με λαχτάρα ο Αντρέας
”Ναι, μάλλον, δεν ξέρω” ξαναείπε με προσποιητή αδιαφορία η Φάτμε.
Γεια
Γεια.
Της λέω μετά όταν τελειώσαμε το σφράγισμα ”Φάτμε το ξέρεις οτι εχουμε να κάνουμε το άλλο δοντάκι την άλλη Παρασκευή, ε?”
”Ναι το ξέρω. Θα είμαι πάλι ίδια ώρα με τον Αντρέα;”
”Ναι” κάνω εγώ.
”ΤΕΛΕΙΑ” είπε με χαμόγελο που είχα να δω κανά μισάωρο.
Πάμε όλοι καλιά μας που λένε και στη Ζάκυνθο και ας αποκρυσταλλώσουμε τα συμπεράσματα, κάτι που πρέπει να κάνει η στρατευμένη τέχνη.
1) Είναι θαυμαστή η αλληλεγγύη χωρίς ανταλλάγματα (έστω υλικά) για όλους μας, αλλά τα παιδιά αυτό το κάνουν με έναν απίστευτο αυθορμητισμό, να βοηθήσουν, να συμμετέχουν.
2) Είτε στο Ισραήλ είτε στην Παλαιστίνη είτε στην Γλυφάδα είτε στη Δάφνη είτε είσαι 10, 20, 30 εκατό, πάντα η γυναίκα θα σου δείξει πρωτη το ενδιαφέρον και τη γλύκα, εσύ θα μελώσεις και μετά φασκελοκουκούλωστα αδερφέ.
3) Αν ο Αντρέας δε φανεί μπόσικος και κρατήσει χαρακτήρα, λογικά την άλλη Παρασκευή θα τα φτιάξουνε.