“Ήταν ένας δημιουργός ο οποίος ήξερε να ‘διαβάζει’ με απίστευτο τρόπο την ιταλική πραγματικότητα, την κοινωνία της και τις αλλαγές της, με αίσθηση της κάθε εποχής”. Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντζι, τον Ετόρε Σκόλα, ο οποίος πέθανε χθες σε ηλικία 84 ετών.
Ο Σκόλα ο οποίος επί 40 χρόνια βρισκόταν στην πρώτη γραμμή, με το θάνατό του σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής, εκείνης που ο ιταλικός κινηματογράφος βρισκόταν στην πρώτη γραμμή. Τότε που η γειτονική χώρα είχε μια πολύ σημαντική παραγωγή ταινιών, καλλιτεχνικών αλλά και εμπορικών. Ήταν μια ηγεμονική μορφή για τον ιταλικό κινηματογράφο και ένα σκηνοθέτης το έργο του οποίου αγαπήθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι μπορούμε να μιλάμε για έναν σκηνοθέτη ο οποίος εκτός από τη χώρα του, σημάδεψε με τις ταινίες του και τον ευρωπαϊκό αλκλά και τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Με 40 ταινίες στο ενεργητικό του, ο γεννημένος το 1931 στο Τρεβίκο, Ετόρε Σκόλα, ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 22 ετών, αρχικά ως σεναριογράφος. Ντεμπούτο στη σκηνοθεσία έκανε το 1964 με την ταινία “Ας μιλήσουμε για τις γυναίκες”. Στην ταινία αυτή ο Σκόλα αναδεικνύει τον υφέρποντα κοινωνικό φασισμό.
Ο Ετόρε Σκόλα ήταν πέντε φορές υποψήφιος για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, ενή κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα, το 1978, για την ταινία “Μια ξεχωριστή μέρα”.
Η πρώτη διεθνής του επιτυχία ήταν το 1974 με το “Είχαμε αγαπηθεί τόσο” (Χρυσό Βραβείο στο 9ο Φεστιβάλ της Μόσχας) ενώ τέσσερα χρόνια μετά, με το “Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί”, κατέκτησε και τις Κάννες.
Οραματιστής και δημιουργικός ο Σκόλα συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του ιταλικού κινηματογράφου ενώ οι ταινίες του μεσουράνησαν, κυρίως στη δεκαετία του 1970. Ουδέποτε διεκδίκησε τη δημοσιότητα την οποία κατέκτησε χάρις και μόνον στην εργατικότητα και το ταλέντο του. Οι ταινίες του συνδυάζουν το ρεαλισμό με την ποίηση, το λεπτό χιούμορ με την κοινωνική-πολιτική ματιά την καλλιτεχνική αναζήτηση με την κινηματογραφική απόλαυση. Γι’ αυτό και αγαπήθηκαν από το κοινό και πολλές από αυτές έγιναν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες.
Ο Ετόρε Σκόλα, εκτός ένας πολύ σημαντικός σκηνοθέτης και διανοούμενος υπήρξε και βαθιά πολιτικοποιημένος. Το 1989, ήταν μέλος στη “σκιώδη κυβέρνηση” του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, έχοντας το χαρτοφυλάκιο της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Πηγή: stokokkino.gr