Για τραγικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση των εξαγγελιών της Γενικής Γραμματείας Ισότητας κάνει λόγο με ανακοίνωσή της η Ομάδα Γυναικών Θεσσαλονίκης, η οποία αύριο 25/11 “Παγκόσμια Μέρα καταπολέμησης της βίας εναντίον των γυναικών ” θα κάνει παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο (στο νέο δημαρχείο Θεσσαλονίκης) απαιτώντας….. λιγότερα λόγια και περισσότερες πράξεις στο ζήτημα αυτό…
Όπως αναφέρουν, κάθε χρόνο τέτοια μέρα ακούγονται από στόματα της κυβέρνησης αλλά και της ΓΓΙ τα νούμερα της φρίκης:”….τόσες γυναίκες θύματα των βίαιων συντρόφων του, κάθε λίγο κακοποιείται μια γυναίκα και άλλα.” Η υποκρισία όμως της Γενικής Γραμματείας Ισότητας για δημιουργία κέντρων υποδοχής για θύματα κακοποίησης, ενδοοικογενειακής/συντροφικής βίας αργεί πολύ ακόμη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ο κρατικός ξενώνας του ΕΚΚΑ παραμένει κλειστός εδώ και 14 μήνες λόγω λήξης των συμβάσεων των εργαζομένων. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης που αγνοούσε το ζήτημα αναγκάστηκε, όπως δηλώνουν, μετά από ενεργοποίηση των γυναικείων συλλογικοτήτων να ανακοινώσει πριν λίγα χρόνια ξενώνα. Παρ`όλα αυτά όπως τονίζουν ο συγκεκριμένος ξενώνας πάσχει από σοβαρές ελλείψεις και δυσλειτουργίες, όπως ότι η φιλοξενία του αφορά μόνο κακοποιημένες γυναίκες με ελληνική ιθαγένεια με αποτέλεσμα μετανάστριες και πρόσφυγες να αποκλείονται…
Επίσης, δεν διαθέτει τηλεφωνικήγραμμή υποστήριξης θυμάτων 24ωρης λειτουργίας (SOS). Η μόνη τηλεφωνική γραμμή εξυπηρέτησης είναι αυτή της κοινωνικής πολιτικής του δήμου, η οποία λειτουργεί μόνο τις εργάσιμες μέρες, 7.30π.μ.-14.30μ.μ. ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι τα περισσότερα περιστατικά βίας συμβαίνουν βράδυ και αργίες. Και τρίτον η ύπαρξή του δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη ενημέρωση του κόσμου και δη των φορέων που κατεξοχήν υποδέχονται πρώτοι τα θύματα ενδοοικογενειακής/συντροφικής βίας, όπως η αστυνομία και τα νοσοκομεία. Όπως τονίζουν όλα αυτά καθιστούν τον ξενώνα μη λειτουργικό και σχεδόν ανύπαρκτο. Επίσης, επισημαίνουν το γεγονός ότι κάθε χρόνο οι γυναικείες οργανώσεις επανέρχονται με τα ίδια αιτήματα πράγμα που αποδεικνύει την παντελή απουσία πολιτικής βούλησης για τη ουσιαστική στήριξη εγχειρημάτων καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών.