«Σώμα το οποίο θα έχει ειδική εκπαίδευση, θα εδρεύει στις σχολές το οποίο θα φροντίζει για την αποτροπή εγκληματικών συμπεριφορών μέσα στο χώρο των ΑΕΙ και όταν απαιτείται θα ζητά τη συνδρομή της Αστυνομίας» ανακοίνωσε εχθές ο πρωθυπουργός παράλληλα με την εγκατάσταση περιφράξεων, καμερών αλλά και με την εφαρμογή κάρτας εισόδου μόνο για φοιτητές και εκπαιδευτικούς στα πανεπιστήμια.
Δε θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι καλύτερο από αυτή την κυβέρνηση που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την πανδημία για να περάσει ότι δε θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες, είτε αυτό αφορά τις εργασιακές σχέσεις, είτε αυτό αφορά δικαιώματα και ελευθερίες, είτε αυτό αφορά τη διάλυση πορειών και τον άγριο ξυλοδαρμό διαδηλωτών αλλά και περαστικών όπως συνέβη στην πρόσφατη αντιφασιστική πορεία στο Γαλάτσι.
Οι λαγοί, εντός κι εκτός του κυβερνητικού σχηματισμού, τρέχουν πάντα πιο μπροστά και διαμορφώνουν την ατζέντα: μην αντέχοντας την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ζητούσαν ακόμα και πριν την έκδοση της απόφασης να τιμωρηθεί αυτό το περιβόητο «άλλο άκρο». Τώρα ζητούν από τα πριν να απαγορευτεί η πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με πρώτο και καλύτερο τον Κ. Μπογδάνο που πριν λίγους μήνες στεκόταν απέναντι σε μετανάστες, δίπλα-δίπλα με τον Κασιδιάρη. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με τα πανεπιστήμια και κανείς δε θα μπορούσε να περιμένει από αυτούς που εφαρμόζουν τον πιο άγριο νεοφιλελευθερισμό οικονομικά και τον πιο οπισθοδρομικό συντηρητισμό κοινωνικά, να περιμένουν, έστω για τους τύπους να περάσει η περίοδος της πανδημίας. Νομοθετούν ότι μπορούν και για όσο προλαβαίνουν, νομοθετούν ό,τι για δεκαετίες ονειρευόταν, το πιο βαθύ κομμάτι του κράτους αλλά και η πιο άπληστη μερίδα του κεφαλαίου.
«Νομίζω ότι μετά την τιμωρία της Χρυσής Αυγής έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που αυτή τη φορά φορά αριστερό προσωπείο και ο φασισμός μπορεί να αλλάζει χρώματα αλλά έχει την ίδια ουσία.» ανέφερε ο πρωθυπουργός στην τηλεδιάσκεψη που είχε με τους πρυτάνεις της χώρας στην οποία συμμετείχε και η Ν. Κεραμέως.
Δεν γνωρίζουμε αν οι παρεβρισκόμενοι φρόντισαν να πιουν, για μία ακόμη φορά, το αμίλητο νερό μπροστά σε μία κυβέρνηση που διαλύει βήμα-βήμα το δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων, μπροστά σε μία υπουργό παιδείας και έναν πρωθυπουργό που εφαρμόζουν τόσο στην εκπαίδευση όσο και ευρύτερα βαθειά ταξικές και αναχρονιστικές πολιτικές, μπροστά σε αυτούς που κρατούν ανοιχτές τις εκκλησίες και δίνουν δισεκατομμύρια για όπλα ενώ οι ΜΕΘ σε λίγες ημέρες θα έχουν εξαντληθεί.
Ο κόσμος και μαζί του και η χώρα που ζούμε, αλλάζουν – προς το παρόν – προς το χειρότερο. Η συσσωρευμένη ανθρώπινη γνώση, η επιστήμη, η δημοκρατία όσο παραμένουν σιωπηλές μπροστά σε αυτή την καττάρευση μιάς ολόκληρης εποχής -στοιχειωδών έστω ελευθεριών και δικαιωμάτων -, όσο έρχονται δεύτερες και τρίτες μετά τις ανάγκες του κεφαλαίου και της θρησκείας, θα χρειάζονται οχύρωση από αστυνομίες και κάμερες, αλλά θα αποκόβονται όλο και πιο πολύ από το σκοπό που θα έπρεπε να υπηρετούν, που δεν είναι άλλος από την πρόοδο και την ευημερία της ανθρωπότητας.
Μετά από όλα αυτά, το βασικό ερώτημα που προκύπτει, είναι το ποια θα είναι τελικά η νέα δυστοπία που θα αντικρύσουμε όταν ανοίξουμε τα μάτια μας από αυτή τη περίοδο ύπνωσης που βιώνουμε συλλογικά, συνοδευόμενο από ένα ακόμη: Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι με όσα γίνονται θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμα νεκρωμένες οι αίθουσες των αμφιθεάτρων που γέννησαν τόσο ζωή, τόσους αγώνες, τόση εξέλιξη; Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για το ότι αυτοί οι δρόμοι θα είναι έρημοι με εμάς να περπατάμε βιαστικά και σκυφτά στα σημεία που κάποτε φωνάξαμε με τόσο πάθος για ψωμία, για παιδεία, για ελευθερία;
Όσο η απάντηση σε κάθε ερώτηση που προκύπτει μέσα σε περίοδο υγειονομικής και οικονομικής κρίσης είναι η αστυνομία, η φτώχεια και οι διακρίσεις, επιτρέψτε μας, να διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας για το «αναπόφευκτο» ενός μέλλοντος σαν αυτό που είχε περιγράψει ο Όργουελ.