Του Λευτέρη Αρβανίτη “Αν με απόλυτη βεβαιότητα χρωστάμε κάτι -που μάλλον χρωστάμε πολλά- στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας είναι η αφύπνιση “αυτού” που περιγράφεται με δύο λέξεις ως οργανωμένη κοινωνία. “
Συνδικαλιστικοί φορείς, κόμματα, οργανώσεις και συλλογικότητες υποχρεώθηκαν από τον ίδιο τον αγώνα των μεταναστών εργατών να λειτουργήσουν ως τέτοια, να πάρουν θέση, να προτείνουν σχέδια και να δώσουν έναν πραγματικό αγώνα, χωρίς για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια να είναι αυτοαναφορικός. Χωρίς να είναι δηλαδή μια μάχη που δίνεται από αυτούς για αυτούς ή εν πάση περιπτώσει από μέλη τους ή οργανωμένες συνιστώσες τους.
Και αν κάποιος περίμενε να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά της αριστεράς και της αναρχίας, σίγουρα δεν ήταν καθόλου βέβαιος ότι συνδικαλιστικές ενώσεις και φορείς θα επαναλειτουργούσαν ως συλλογικότητες και θα έπαιρναν αποφάσεις που θα στήριζαν έμπρακτα.
Στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Παρασκευή το Εργατικό Κέντρο της πόλης, η ΕΔΟΘ, η πρυτανεία του ΑΠΘ, ο δήμος Θεσσαλονίκης, η ΕΝΙΘ (γιατροί), ο Δικηγορικός Σύλλογος και φορείς της πόλης πραγματοποίησαν σύσκεψη και ζήτησαν τη νομιμοποίηση των 300. Μάλιστα έπειτα από εξαντλητική συζήτηση κατέληξαν και σε ένα κοινό κείμενο που με νομική τεκμηρίωση προτείνει συγκεκριμένη λύση του ζητήματος. Τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια δεν θυμάμαι να υπήρξε άλλη φορά, που η θεσμική έκφραση της κοινωνίας της πόλης κατάφερε να επιτελέσει τον ρόλο της με τόση πολιτική πληρότητα.
Η συνέχεια του άρθρου στο στην σελίδα του tvxs.gr!