Πρέπει να έχει πανικοβληθεί η οικονομικοπολιτική άρχουσα τάξη της Ελλάδας (και της Ευρώπης) από την όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων και τη στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά. Την εβδομάδα που πέρασε ο μεν ΣΕΒ, διά στόματος του κ. Δασκαλόπουλου, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για “τις καταστροφικές επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής”, οι δε τραπεζίτες, διά στόματος του διοικητή της ΤτΕ, “προειδοποίησαν” για τους “κινδύνους πολιτικής αποσταθεροποίησης”.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα διάφορα “φόρα” που πραγματοποιούνται με τη συμμετοχή των επικεφαλής των μεγαλύτερων πιστωτικών οργανισμών της Ευρώπης, οικονομικών οργανισμών, πρωθυπουργούς ή πρώην πρωθυπουργούς. Όταν όλοι αυτοί αρχίζουν να ανησυχούν για τους φτωχούς, για τους άνεργους, για τους νέους και, κυρίως, για την περίφημη “πολιτική σταθερότητα”, είναι εμφανές ότι η κατάσταση (τους) έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το “ενδιαφέρον” δεν έχει καμία σχέση ούτε με την “κοινωνική ευαισθησία” (sic) ούτε με την κοινωνική αλληλεγγύη (έννοια άγνωστη σε τέτοια σαλόνια), αλλά δείχνει τον φόβο ότι η φτώχεια, η “πείνα” μπορεί να κινήσει λαούς, να ανατρέψει οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες που χτίστηκαν με επιμονή και υπομονή τις τελευταίες δεκατείες.
Οι νεκροί της πείνας, οι νεκροί της παγωνιάς, οι νεκροί της ανεργίας είναι ένα έγκλημα της μνημονιακής πολιτικής, του νεοφιλελεύθερου δογματισμού κατά του λαού. Εκατόν εξήντα πέντε χρόνια μετά το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” και τέσσερις δεκαετίες μετά τη “μονοταξική κοινωνία”, όλοι όσοι βιάστηκαν να αναγγείλουν το “τέλος της Ιστορίας” δείχνουν να έχουν χάσει την ψυχραιμία τους διαπιστώνοντας ότι οι “επικίνδυνες τάξεις” είναι πάντα εδώ, αρνούμενες να καταργηθούν. Ο Μαρξ, ναι, αυτός ο ακατονόμαστος, γράφει ότι φτάνει η στιγμή που το κεφάλαιο “δεν μπορεί πλέον να ασκήσει την εξουσία του, γιατί δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωση των σκλάβων του”. Γιατί είναι αναγκασμένο να τους αφήσει να βυθιστούν σε μια κατάσταση όπου, αντί να τρέφονται από αυτούς (τους εργαζόμενους), τους τρέφει αυτή”.
Αυτό είναι, σε τελευταία ανάλυση, όλο το περιεχόμενο της οικονομικής κρίσης. Της ανθρωπιστικής καταστροφής που έχει επιφέρει αυτή η κρίση, απογυμνωμένη από νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα και δήθεν οικονομικίστικες αναλύσεις. Γι’ αυτό και οι μουλάδες των Μνημονίων και οι οργανικοί διανοούμενοι του νεοφιλελευθερισμού μισούν τόσο τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς. Τις παλαιολιθικές συντεχνίες, όπως τους χαρακτηρίζουν. Τους φοβούνται, γι’ αυτό πρέπει να τους εξοντώσουν. Ηθικά, οικονομικά, φυσικά. Αυτή είναι η αποστολή που η Διεθνής του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού έχει αναθέσει στους ιθαγενείς τοποτηρητές της. Και διαπιστώνουν σήμερα ότι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους, αδυνατούν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους. Ότι δεν μπορεί να ελέγξει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αλλά, για να μην είμαστε εμπαθείς, σε αυτό δεν ευθύνονται οι τοποτηρητές. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός όχι μόνο δεν μπορεί να βάλει τάξη στην αταξία, αλλά, το αντίθετο, είναι φορέας συγκρούσεων: οικονομικών, πολιτικών, εθνικιστικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών.
Πηγή: avgi.gr