Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο σπουδαίος αγωνιστής της “Αριστεράς” άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 98 ετών σκορπώντας θλίψη και συγκίνηση στους περισσότερους Έλληνες. Το όνομα Γλέζος έγινε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς ήταν αυτός που μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη (30 Μάη του 1941). Προσωπικότητες όπως ο Πικάσο κι ο Ντε Γκολ έκαναν αγώνα κατά της θανατικής καταδίκης που του επιβλήθηκε αργότερα. Ανατρέχουμε στο ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Χατζηπατέρα, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 20ο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και προσπαθούμε να πούμε δύο πράγματα για αυτήν την τεράστια προσωπικότητα.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Σεμνός και ταπεινός μέχρι την τελευταία στιγμή. Πάντα πρώτος στους αγώνες με το λάβαρο ψηλά. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα που ένας άνδρας των ΜΑΤ του ρίχνει δακρυγόνα στο πρόσωπο εξ’ επαφής όταν ήταν 90 ετών έξω από τη Βουλή στο Σύνταγμα. Ποτέ δεν έκανε πίσω ούτε ένα βήμα, ποτέ δε συμβιβάστηκε. “Στο χωριό μου ήμαστε όλοι επαναστάτες. Έμαθα σε ό,τι διαταγή μου λένε να πω … ΟΧΙ”. Έτσι πορεύτηκε, με πυξίδα ΑΞΙΕΣ κι ΙΔΑΝΙΚΑ. Αυθόρμητος κι ευγενικός προσπαθεί να καθοδηγήσει τον σκηνοθέτη. Δε διστάζει να δακρύσει μπροστά στην κάμερα, μιλώντας για τον αδελφό του Νίκο, που εκτέλεσαν οι Ναζί και την μητέρα του. Ένας αληθινός πατριώτης, που στιγμή δεν προσπάθησε να κερδίσει το παραμικρό από τη γενναία του πράξη.
Διδάσκει πως ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ. “Εμείς φερόμαστε ντόμπρα”. Στην μακρά του διαδρομή στον πολιτικό στίβο κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο: “Για τη δικαιοσύνη παλεύουμε εδώ μέσα και για τη δικαιοσύνη θα παλεύουμε για πάντα”. Πάντα άξονες του ήταν η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και το ΔΙΚΑΙΟ των ΛΑΩΝ. Αγωνίστηκε με σθένος για την πατρίδα. Άνοιξε τον φάκελο των πολεμικών αποζημιώσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κι ενώ οι Γερμανοί είχαν σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή του, δε δίστασε πριν δύο χρόνια να πάρει έναν Γερμανό από το χέρι και μαζί να καταθέσουν στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων στο Δίστομο. Είναι το μεγαλείο ψυχής του Μανώλη Γλέζου, του αγωνιστή της “Αριστεράς”.
Πάντα κοντά στη νέα γενιά. “Αυτοί είναι το μέλλον”. Με κατανόηση, με αγάπη, με διάθεση για αληθινό διάλογο, συζήτηση, νουθεσίες. Απέφευγε να λέει πολλά για το περιστατικό με τη σημαία. Ήθελε άπαντες να τον κρίνουν για τη συνολική του πορεία. “Υπήρξαν προηγούμενα, υπάρχουν επόμενα, υπάρχουν τα σημερινά”. Η φλόγα έκαιγε πάντα στα μάτια του σαν να ήταν αιώνιος έφηβος, ο λόγος του άγγιζε την καρδιά. Πίστευες πως θα κερδίσει ακόμα και τον χρόνο. Ακόμα κι αν διαφωνούσες μαζί του ενέπνεε τον σεβασμό. Έκανε αγώνα για την ελληνική γλώσσα. Στο Ευρωκοινοβούλιο συνήθιζε να μιλάει ελληνικά και να απαιτεί αυτό κι από τους υπαλλήλους του. “Καλημέρα … -Καλημέρα”.
Στιγμή δε ξέχασε τους συντρόφους του που έπεσαν στο μέτωπο και τους αγώνες που ακολούθησαν. “Εάν ζήσεις, μη με ξεχάσεις. Πώς να τους ξεχάσω”; Ήταν στους τυχερούς που έφτασε μέχρι το τέλος της διαδρομής. Βραβεύτηκε με το Βραβείο Λένιν κι είχε πλήθος διακρίσεων. Ποτέ όμως δεν έβαλε όλα αυτά πάνω από το κοινό καλό και την Ελλάδα. Σε αντίθεση με τους εθνικιστές, αυτός υπήρξε αληθινός πατριώτης. Ένας ήρωας που αναγνώρισαν ακόμα κι οι αντίπαλοι του. Ήρθε η ώρα η ελληνική σημαία να κυματίσει στην Ακρόπολη. Κι αυτό θα συμβεί για χάρη του. Ως ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μας πρόσφερε, για αυτήν την τεράστια παρακαταθήκη.
“Έχω μία ώρα στη διάθεσή μου, μετά έχω δουλειά να γράψω”. Αυτό έλεγε μέχρι τα 97 του χρόνια στον φακό. “Όλα τα θυμάμαι”. Είχε αποφασίσει να ξεκουραστεί μονάχα όταν κλείσουν τα μάτια του. Το δίτομο βιβλίο του “Εθνική Αντίσταση” πρέπει να βρίσκεται σε κάθε σπίτι, φόρος τιμής σε αυτόν τον τεράστιο άνθρωπο, που είχαμε την τύχη να είναι Έλληνας. Πάντα όρθιος, πάντα έτοιμος να βγει στον δρόμο και να μιλήσει με τον κόσμο, να αφουγκραστεί τον σφυγμό και τις ανησυχίες του, να τον ρωτήσει τι θέλει. “Τα ένστικτα δεν έχουν συνείδηση”. Αθάνατος στους αιώνες των αιώνων.
*Το ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Χατζηπατέρα “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΑΡΤΙΖΑΝΟΣ” θα προβληθεί σήμερα, Τετάρτη 1 Απριλίου στις 18:00 στην ΕΡΤ2.