Εκατοντάδες πεθαίνουν από θερμοπληξία στην βορειοδυτική και βρετανική Κολούμπια. Πρωτοφανή κύματα καύσωνα χτύπησαν τη βόρεια Νορβηγία και τη Σιβηρία. Τώρα, οι πλημμύρες στη Δυτική Ευρώπη έχουν σκοτώσει εκατοντάδες ανθρώπους στη Γερμανία και το Βέλγιο. Αυτό οδήγησε ακόμα και τους New York Times να δημοσιεύσουν ένα κύριο άρθρο ειδήσεων στην έκδοση της 18ης Ιουλίου με τον τίτλο: «Η κλιματική αλλαγή έρχεται για τα πλούσια [βλ. ιμπεριαλιστικά] έθνη.» Το ακόλουθο άρθρο του αντιιμπεριαλιστή εκδότη Michel Collon αποκαλύπτει τον ύπουλο ρόλο του καπιταλισμού του 21ου αιώνα στην κλιματική κρίση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.
Πηγή: Workers World και Guernicaeu.wordpress.com
Ήμουν στη Λιέγη του Βελγίου, όπου πέρασα τρεις ημέρες κοντά στην κόρη μου. Ευτυχώς, ζει στους λόφους, αλλά πολλοί φίλοι και συνεργάτες της ζουν κοντά στον πλημμυρισμένο ποταμό Μεύση. Αυτές οι τρεις μέρες ήταν γεμάτες με έντονα συναισθήματα, καθώς παρακολουθούσαμε με αγωνία μηνύματα και δίκτυα προσφέροντας ένα χέρι βοήθειας.
«Απρόβλεπτη μοίρα», λένε οι αξιωματούχοι μας. Λάθος… Ήδη από το 1990, η Διεθνής Επιτροπή του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή ανακοίνωσε τετραπλασιασμό των κυμάτων θερμότητας και «ακραίες βροχοπτώσεις». Τι έχει γίνει από τότε για να προετοιμαστούμε γι’ αυτό;
Λίγα βήματα γίνονται για να περιοριστεί η εργοστασιακή ρύπανση. Τα πολύτιμα δάση εξακολουθούν να κόβονται. Συνεχίζουμε να επεκτείνουμε τα φορτηγά, αντί να προωθούμε τις σιδηροδρομικές και ποτάμιες μεταφορές. Δεν γίνεται τίποτα για τη δημιουργία ζωνών προστασίας από πλημμύρες – τίποτα για την ενίσχυση της απορρόφησης της βροχής από το έδαφος.
Το βόρειο τμήμα της χώρας έχει επισήμως διακηρύξει ένα «τσιμεντένιο στοπ», αλλά ποτέ δεν έχει οικοδομηθεί ιδιαίτερα, συμπεριλαμβανομένων των γεωργικών γαιών. Αντίθετα, είναι ένα «τσιμεντένιο φτιάσκο». Πολύ λίγα μέτρα προστασίας λαμβάνονται επίσης στις περιοχές που γνωρίζαμε ότι βρίσκονταν σε κίνδυνο.
«Έχουμε αρκετό χρόνο.» Αλήθεια; Όχι. Αφήστε τους αξιωμτούχους μας να το πουν στα θύματα. Η βελγική κυβέρνηση κατήργησε την υπηρεσία πολιτικής προστασίας που είναι αρμόδια για την αντιμετώπιση καταστροφών. Το Βέλγιο είχε κάποτε έξι εγκαταστάσεις. έμειναν μόνο δύο και το προσωπικό μειώθηκε. Αυτοί οι ηρωικοί διασώστες έχουν σώσει ζωές, αλλά η έλλειψη ανθρώπινων πόρων, και μερικές φορές εξοπλισμού, δεν έχει επιτρέψει να σωθούν περισσότερες.
Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός του Βελγίου Γιαν Τζάμπον, ο οποίος επέβαλε αυτήν τη μεταρρύθμιση, και ο πρώην πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ, ο οποίος είναι τώρα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, έχουν κυριολεκτικά σκοτώσει ανθρώπους. Πέρυσι, η ίδια νεοφιλελεύθερη οργή κατά των δημόσιων υπηρεσιών κόστισε τη ζωή πολλών ασθενών. Το COVID δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί διότι οι διάφορες κυβερνήσεις μας είχαν περικόψει δεκάδες χιλιάδες νοσοκομειακές κλίνες. (Η Γαλλία και το Βέλγιο έχασαν 110.000 κλίνες από τους πρώην προέδρους Σαρλ Μισέλ, Νικολά Σαρκοζί, Φρανσουά Ολλάντ και Εμανουέλ Μακρόν).
«Δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις», έγραψε η καθημερινή εφημερίδα Le Soir στις 18 Ιουλίου. «Θα μπορούσαμε να έχουμε μειώσει σημαντικά τον αριθμό των θυμάτων;» Είναι πράγματι η κατάλληλη στιγμή να επαναλάβουμε ότι, αντιμέτωπες με το COVID, ορισμένες χώρες τα έχουν καταφέρει εκατό φορές καλύτερα από εμάς όσον αφορά τα θύματα, χάρη σε μια σειρά ριζοσπαστικών και ενεργητικών μέτρων που θέτουν την προστασία των ζωών στο επίκεντρο της ατζέντα τους από την πρώτη ημέρα της επιφυλακής.
Μεταξύ αυτών των μέτρων, οι κοινωνικές ομάδες από σπίτι σε σπίτι εκπαιδεύτηκαν σε μέτρα προστασίας, για τον εντοπισμό κρουσμάτων, για να βοηθήσουν τους πιο ευάλωτους και έτσι να περιορίσουν την εξάπλωση. Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων πλημμύρων, τέτοιες ομάδες θα μπορούσαν να είχαν σώσει πολλές ζωές πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι μόλις δόθηκε η ειδοποίηση στις 14 Ιουλίου, για να εντοπίσουν τους πιο ευάλωτους ανθρώπους και να τους προστατεύσουν ή να τα εκκενώσουν! Είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου ανίκανη να παράσχει πραγματική υπηρεσία κοινωνικής προστασίας στους ηλικιωμένους και στα άτομα με αναπηρία;
Είναι επίσης καιρός να σκεφτούμε το αξιοσημείωτο γαλλικό βιβλίο, «Quand le dernier arbre aura été abattu, nous mangerons notre argent.» [«Όταν κοπεί το τελευταίο δέντρο, θα φάμε τα χρήματά μας»]. Ο Λούντο ντε Βίττε δείχνει πώς το καπιταλιστικό σύστημα, μέσα από τη δίψα του για κέρδος, οδηγεί σε σπατάλη, σε λεηλασία των πόρων, στην καταστροφή της φύσης και των συνθηκών διαβίωσής μας. Πλημμύρες, ιοί ή άλλες καταστροφές: δεν είναι η φύση που είναι βίαιη αλλά αυτή η κοινωνία που βάζει τα χρήματα πάνω από όλα.
Ωστόσο, σε αυτήν την πλημμύρα πόνου, εμφανίστηκε μια μεγάλη ακτίνα ελπίδας: Η αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη μεταξύ των πληγέντων κατοίκων και ολόκληρης της περιοχής. Οι επικίνδυνες διασώσεις, οι δωρεές τροφίμων, ρουχισμού και εξοπλισμού, οι προσφορές στέγασης, η βοήθεια στην εκκαθάριση της λάσπης, τα μηνύματα συμπάθειας. Όπως και στο πρώτο κύμα του COVID, η αλληλεγγύη των απλών πολιτών ήταν υπέροχη και συγκινητική.
Και έτσι οι άνθρωποι που βρίσκονται από κάτω αξίζουν καλύτερους ηγέτες και, πάνω απ’ όλα, ένα καλύτερο οικονομικό σύστημα, όπου η υγεία και η ζωή υπερισχύουν των κερδών μιας μειοψηφίας. Ας μην περιμένουμε την επόμενη καταστροφή για να επιβάλουμε αλλαγές.
