– Με αφορμή την επιλεκτική σκέψη της Κας Λαγκάρντ για τα παιδιά του Νίγηρα –
Ευγενική Κυρία,
Θα γνωρίζετε βέβαια ότι εκτός από την προσωπική “ιδιωτική” σκέψη, υπάρχει και η συλλογική “κοινωνική” σκέψη, καθώς επίσης και η συλλογική μνήμη. Θα προσπαθήσω να βοηθήσω, αν επιτρέπετε, και την σκέψη σας αλλά και την μνήμη σας.
Στην δήλωσή σας λέτε ότι σκέπτεστε τους μικρο-μεσοαστούς και τ’ “ανομήματά” τους. Τους φοροφυγάδες της Ελλάδας. Αυτούς που κλέβουν το Δημόσιο Ταμείο, ασυστόλως (και τώρα το ΔΝΤ). Αυτοί οι απατεώνες του “κοινού ποινικού δικαίου” που θα πρέπει να συμμορφωθούν, τιμωρώντας τους.
Δεν θα είχα αντίρρηση, με τη διαφορά όμως ότι θα συμφωνήσετε στο: – Γι’ αυτά που έγιναν, τη μεγαλύτερη ευθύνη την είχαν οι δάσκαλοί τους, οι “προαγωγοί” στη διαφθορά τους. Αυτοί οι αιώνια ατιμώρητοι. Για τους οποίους, καθώς φαίνεται, δεν υπάρχει κανένας ποινικός κώδικας ούτε τοπικός ούτε παγκόσμιος. Είμαι βέβαιος ότι δε χρειάζεται να σας το υπενθυμίσω. Το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά.
Πάμε λοιπόν στη “μαθητεία” των φοροαπατεώνων και φοροφυγάδων. Αυτών που η “ΑΓΟΡΑ” (δηλαδή, το δημόσιο βήμα και ανταλλακτήριο) σα σειρήνα του εκμαυλισμού, τους καλούσε συνεχώς νυχθημερόν, σε όλους τους τόνους να πάρουν δάνεια (η εικονογραφία των διαφημίσεων ήταν άκρως υπαινικτική. Ξέκωλες επάνω σε ακριβά αυτοκίνητα δική σας εθνικής παραγωγής, τρέχοντας σε ειδυλλιακά τοπία, βουνά και ακτές, όπως στα νησιά του Πάσχα, νησιά του Σολομώντα, στις Εβρίδες, στις Κανάριους νήσους κλπ όπου και κατοικοεδρεύουν, ως γνωστόν και οι OFF SHORE εταιρίες).
Τους καλούσαν λοιπόν να πάρουν δάνεια (δάνεια για σπίτια, αυτοκίνητα, τουρισμό, για gourmet γεύματα, για πληρωμένους έρωτες, για πράγματα που ούτε τα ήξεραν, ούτε τα είχαν ονειρευτεί, όλοι αυτοί, οι πρώην χωρικοί, οι πρώην φτωχοί) (Και κάτι άλλο: Νόμιζαν ότι αυτοί που έδιναν τα χρήματα ήταν “χορηγοί”. Λάθος. Ήταν ΠΙΣΤΩΤΕΣ που δυστυχώς γι’ αυτούς άκουγαν συνήθως στο όνομα Wolf…). Και πράγματι παρασυρμένοι λοιπόν και ξεμυαλισμένοι από τη μαζική διαφημιστική επίθεση ενέδωσαν. Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν το αντίτιμο, το χρηματικό γιατί το άυλο είχε προ πολλού πληρωθεί. Η “παιδεία” τους είχε μεταλλαχθεί σε κακοήθη επιθυμία. Μια αόριστη, ακόρεστη, ανικανοποίητη επιθυμία για κάθε τι που εμφανιζόταν μπροστά τους σαν ανάγκη, σαν αξία, σαν υλική επίδειξη.
Χαμένοι πια, ανίδεοι, αμόρφωτοι και άδειοι έπεσαν μέσα στις χιλιάδες στημένες παγίδες των “ΑΓΟΡΩΝ”. Των αγορών του νόμιμου και μη, του επίσημου και μη, εμπορίου. Γιατί παράλληλα υπήρχε το άλλο, το γνωστό εμπόριο, της σάρκας και των ουσιών. Ουκρανέζες, Βουλγάρες, Ρωσίδες, Αλβανίδες, Τσέχες, Ελληνίδες κλπ παιδιά του ανύπαρκτου σοσιαλισμού και οπωσδήποτε του υπαρκτού καπιταλισμού. Εκατομμύρια θα έλεγα σ’ όλον τον κόσμο να τροφοδοτούν τις “ειδικές” παγκόσμιες αγορές, “τις άλλες αγορές” για τις ανάγκες αυτών που έχουν το χρήμα να τις ικανοποιήσουν. Όποιες και όπως είναι αυτές. Την τόσο γνωστή ΑΓΟΡΑ σ’ εσάς, σ’ εμάς, σ’ όλους. Μιας αγοράς κυρίως νεανικής και παιδικής σάρκας απέραντης σ’ όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Προϊόντα παράλληλα και συμπληρωματικά της επίσημης αγοράς. Χρηστικά εμπορεύματα με μικρή ημερομηνία λήξης. Τη ζωή τους για μετά την λήξη την αφήνω στην φαντασία σας και στην σκέψη σας. Θα έλεγα ότι πάνε κατ’ ευθείαν για ανακύκλωση.
Σ’ εσάς αυτό οπωσδήποτε δε διαφεύγει από την σκέψη σας. Σ’ εσάς που μέσα από αυτήν τη θάλασσα των νεκροζώντανων, των κοινωνικών ζόμπι, θυμηθήκατε, σκεφτήκατε τέλος πάντων, τα παιδιά του Νίγηρα που κάθονται τρία σε ένα σκαμνί. Μα το εμπόριο δεν σταματά εκεί, ούτε και η σκέψη. Ο μικρός απατεωνίσκος Έλληνας (διεφθαρμένος κι αυτός σαν τους άλλους, τους Γάλλους πχ) σταματά συνήθως νωρίς. Σταματά στα πρώτα σκαλοπάτια του κακού. Το ιστορικό (μικροαστικό) ένστικτο του τον προστατεύει κάπως, ο γνωστός μικροαστικός Φαρισαϊσμός.
Γιατί η “ΑΓΟΡΑ” είναι απέραντη και σε μέγεθος και σε ποικιλίες προϊόντων. Είδη και είδη προϊόντων. Πλημμύρισαν οι αγορές του κόσμου από ουσίες της “λήθης”. Της λησμονιάς του πόνου και της θλίψης και των ολίγων των χαρών. Να μη βλέπει, να μην ακούει, να μη θυμάται τίποτα πια. Μια άλλη κατηγορία νεκροζώντανων, θύματα των εμπόρων του χείριστου θανάτου. Αλλά και θύματα πολλών “εμπόρων θυτών”. Αγυρτών, Μοιρο-λόγων, Μάγων, Προφητών της συμφοράς, επικαλεστών σκοτεινών δυνάμεων, φερέφωνων των ΜΜΕ, “καλλιτεχνών” ειδημόνων και οπωσδήποτε εμπόρων πολέμου κλπ, κλπ. Και όπως λέει ο ποιητής: θέλουν να λησμονήσουν μα δεν μπορούν. Και γίνονται αυτόχειρες που κρεμιούνται μαζί με τις φρούδες ελπίδες που τους πότιζαν χρόνια.
Και μετά είναι και οι ζωντανοί. Αυτοί οι παγιδευμένοι του φόβου του αύριο, αυτοί που ζουν με το άγχος να προλάβουν το χρόνο, τη μέρα, την στιγμή, να προλάβουν την ασθένεια, την φτώχεια, την ανέχεια. Όλοι αυτοί που κυνηγώντας το αύριο χάνουν το σήμερα. Ένα αύριο που δε θα το προλάβουν ποτέ, με αντίτιμο την ίδια τη ζωή τους. Σκεφτείτε τους.
Και κάτι άλλο. Εφημερίδα “Το Βήμα” 6/5/12: Διαβάζουμε: “Αν θες να σωθείς κάνε το προϊόν σου να αξίζει”. Δηλαδή ανέπτυξε υψηλή παραγωγικότητα. Δηλαδή: Υπάκουος και Υπήκοος των Αγορών. Υπήκοος της Γκανγκστερικής παροιμίας που κυριαρχεί σ’ όλες τις αγορές του κόσμου “Πρόλαβε πριν σε προλάβουν”. Πόσο ουσιαστικοί, Λακωνικοί και πρακτικοί είναι οι Μαφιόζοι. Αλλά παρενθετικά: (Μα αφού το γνωρίζετε τόσο καλά εσείς, που ξέρετε τόσα πολλά. Αν όλοι αναπτύξουμε υψηλή παραγωγικότητα, είναι το ίδιο – από την σκοπιά των αγορών (των τιμών δηλαδή) – είναι το ίδιο σα να παράγουμε άχρηστα προϊόντα χωρίς τιμή. Απλώς θ’ ανταλλάσσουμε προϊόντα σε παγωμένες τιμές. Θα ψοφήσει η αγορά από κρύωμα. Είμαστε πλούσιοι γιατί οι άλλοι είναι φτωχοί, μορφωμένοι γιατί οι άλλοι είναι αμόρφωτοι, σκεπτόμενοι γιατί αφαιρέθηκε από τους άλλους η ικανότητα της σκέψης.
Αλλά μην ξεχνάμε βέβαια και την κόλαση της ανθρώπινης εργασίας. Των εργατών θέλω να πω. Των 130Ε/μήνα. Με τα εξοντωτικά ωράρια. Αυτοί που κινούν τα πάντα δίνοντας αίμα στην Αγορά. Αυτοί κι αν είναι πολλοί.
Νεκροί λοιπόν και ζωντανοί είναι εκατομμύρια περισσότεροι από τα παιδιά του Νίγηρα που κάθονται τρία σ’ ένα σκαμνί. Θα έπρεπε να σκέφτεστε, να θυμάστε τα εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά θύματα κάθε εκμετάλλευσης που θα έπρεπε κατ’ εσάς να μπορούν να πάρουν ένα σκαμνί να ξεκουραστούν απ’ τη ζωή και το θάνατο τον καθημερινό. Κυρία να τους σκέφτεστε και να μην τους ξεχνάτε.
Με δέουσα τιμή και ευγένεια,
Δημήτρης
* Μνημόνιο: έγγραφη έκθεση με ειδική αναφορά σε συγκεκριμένη υπόθεση. ΣΥΝ υπόμνημα.
Δημήτρης Σταθόπουλος